6LACK wil met zijn muziek alleen praten over het echte leven

In 2016 werden zwarte artiesten geprezen door hun sociaal geëngageerde inhoud, vooral als het over racisme en geweld door politieagenten ging. Het nieuwe album van 6LACK is een blik inwaarts, het heeft als doel innerlijke bevrijding. Vijf jaar lang zat de zanger uit Atlanta vastgebonden aan een slechte deal met een indielabel, waarbij hij weinig geld en voortgang maakte. Een groot deel van het nieuwe album van de 24-jarige artiest gaat over de negatieve ervaringen met dat label, maar ook over persoonlijke falen en intieme relaties.

Nu is hij getekend bij LoveRenaissance, een label en collectief waar excentriekelingen uit de omgeving van Atlanta op de voorgrond worden gezet. 6LACK valt te categoriseren onder het type artiest dat zowel zingt als rapt, en daar ook een middenweg tussen vindt. Terwijl zijn stem en producties zeer zachtaardig klinken, herinnert zijn ritmische manier van verhaalvertelling aan hoe hij ooit rapte toen zijn carrière begon. Op de track Rules viert hij het feit dat hij zich aan niemand anders dan zichzelf hoeft te verantwoorden. Op Living U is hij gefrustreerd door de beperkingen die hij ervaart door een liefdesrelatie.

Hij is kwetsbaar in zijn muziek: zijn zangstem stijgt bijna geen octaaf, waardoor het voelt alsof je een intiem gesprek met hem voert over zijn leven. Die combinatie is eigenlijk nauwelijks aanwezig in de scene van Oost-Atlanta, en dat geeft hem de ruimte om te bloeien. We spraken de artiest over het succes van zijn debuutalbum en zijn persoonlijke vrijheid.

Is er een aspect in je leven waarin je je nu niet vrij voelt?
Bij het doorbreken in de muziekindustrie verlies je natuurlijk een deel van je privacy. Ook je persoonlijke relaties staan onder druk. Ik weet dat het lastig gaat worden want het wordt alleen maar drukker. Ik ben me ervan bewust dat ik een hoop moet opofferen. Maar het is een offer waar ik op voorbereid ben. Het is nu eenmaal onderdeel van het spelletje.

Bij je optredens kent het publiek al je teksten al, woord voor woord. Hoe voelt dat?
Ik heb het gevoel dat ik er nooit helemaal aan zal wennen. Soms voelt het als een schok: ik kom aan in een stad waar ik nog nooit heb opgetreden en ik zie dat mensen al mijn teksten kennen. Dan denk ik: waar komen jullie vandaan? Waar waren jullie een paar jaar geleden? Of een paar maanden? Het blijft cool om te zien. Tijdens mijn laatste paar shows had ik steeds hetzelfde gevoel, dan kwam ik op en keek ik even om me heen. De mensen zijn er omdat ze er willen zijn. Niet omdat ze moeten. Niet omdat ze gratis kaarten hebben gewonnen. Ze zijn er omdat ze kaarten hebben gekocht.

Ik zag een oud interview met je waarin je praatte over de kracht van je muziek. Je vertelde dat je door muziek kan praten over de alledaagse dingen die je meemaakt. Andere artiesten doen dat een stuk minder. Ben je bang dat je jouw grip op de realiteit ook verliest?
Kwetsbaarheid is wat er op dit moment nodig is. Als je muziek luistert merk je dat alles best wel oppervlakkig is. Als het niet heel kunstzinnig is, is het muziek voor op de radio. Het is allemaal leuk en aardig maar ik praat liever over de echte shit die ik meemaak. Fans willen zichzelf herkennen in muziek, dus waarom zou ik geen muziek blijven maken waarmee mensen mij leren kennen?