Een jaar zonder clubs, en vrijwel zonder bars, restaurants, concerten, musea en vakanties zadelde me op met overtollige euro’s en een onverminderde hang naar kicks. Na een tijdlang gefrustreerd rond te hebben gelopen waren er eigenlijk maar twee opties: mediteren en innerlijke rust vinden, of ergens anders mijn genot vandaan halen. Het is dat tweede geworden, en ik heb er geen spijt van.
Advertentie
Ik heb me volledig op de huiselijke burgerlijkheid gestort, en zo allerlei vormen van sensatie ontdekt waarvan ik nooit wist dat ze bestonden. Ik moest mijn zorgvuldig gecureerde identiteit als artistiekige bohemien ervoor achterlaten, maar dat was het waard. Het was, eerlijk gezegd, beschamend makkelijk. Omdat jullie, lezers, misschien ook een nieuwe uitlaatklep zoeken, zal ik een poging doen om ook jullie in te wijden in de geheime geneugten van de burgers. Geen dank! Witgoed = wit goud
Deze tijd is echt perfect voor introspectie. Contemplatie. Ik verlies mezelf in de draaikolk van mijn gloednieuwe wasmachine. Als je mij een jaar geleden had verteld dat ik er ooit, op één avond honderden euro’s doorheen zou blaffen aan witgoed had ik je niet geloofd. Dat andere witte goud, misschien, maar deze high is zoveel subtieler en bestendiger. 1800 toeren en twee jaar garantie. Thuisbezorgd en aangesloten. Speciale wasprogramma’s, Business en Outdoor. Toestanden waarin ik me nu niet vaak genoeg bevind om recht te doen aan mijn prachtige machine. Zal ik een mountainbike kopen, en een kakibroek, en zo’n bodywarmer met allemaal verschillende vakjes? Gewoon zodat mijn Siemens wat kan schoonwassen als ik na een dag door het bos fietsen op zondagochtend modderig thuiskom. Of zal ik reservist worden? De soldaat met het meest smetteloze uniform? Kleinzielige, heerlijke dromen.
Als het wasprogramma is afgelopen begint de Siemens te piepen. Het deurtje zwaait soepel en geruisloos open nadat ik op een knopje heb gedrukt en ik begraaf mijn gezicht in de frisgewassen overhemden. Orgastisch.
Deze tijd is echt perfect voor introspectie. Contemplatie. Ik verlies mezelf in de draaikolk van mijn gloednieuwe wasmachine. Als je mij een jaar geleden had verteld dat ik er ooit, op één avond honderden euro’s doorheen zou blaffen aan witgoed had ik je niet geloofd. Dat andere witte goud, misschien, maar deze high is zoveel subtieler en bestendiger. 1800 toeren en twee jaar garantie. Thuisbezorgd en aangesloten. Speciale wasprogramma’s, Business en Outdoor. Toestanden waarin ik me nu niet vaak genoeg bevind om recht te doen aan mijn prachtige machine. Zal ik een mountainbike kopen, en een kakibroek, en zo’n bodywarmer met allemaal verschillende vakjes? Gewoon zodat mijn Siemens wat kan schoonwassen als ik na een dag door het bos fietsen op zondagochtend modderig thuiskom. Of zal ik reservist worden? De soldaat met het meest smetteloze uniform? Kleinzielige, heerlijke dromen.
Als het wasprogramma is afgelopen begint de Siemens te piepen. Het deurtje zwaait soepel en geruisloos open nadat ik op een knopje heb gedrukt en ik begraaf mijn gezicht in de frisgewassen overhemden. Orgastisch.
Advertentie
Orgastisch.
Weekboodschappen
Tot voor kort snapte ik nooit waarom mensen hun tijd verdoen met het plannen wat ze overmorgen gaan eten in de supermarkt. Ongelovig keek ik naar hun volgeladen karren terwijl ikzelf probeerde zo snel mogelijk weg te zijn uit die vreselijke, door tl-buizen verlichte hel. Soms ging ik er wel drie keer per dag naartoe: nog even iets kopen dat ik in mijn blinde run door de gangpaden vergeten was in mijn mandje te smijten. Elke keer die marteling vol haast, walging en paniek, met als sluitstuk stress bij het pinapparaat. Had ik mijn rekening de avond ervoor volledig leeggetrokken in de bar, of stond er nog een paar euro op? Nu weet ik: naar de supermarkt gaan wordt pas een transformatieve ervaring als de dosering hoog genoeg is. De gapende leegte van het moderne bestaan blijk je het best te vullen door een winkelmandje te vullen. Het liefst met de meest banale consumptieartikelen. Schuursponsjes, blikjes bonen, mayo of afwashandschoenen. Minuten twijfelen tussen een chocoladecroissant en een koffiebroodje en ze dan allebei meenemen. Prei, selderij, knolselderij. Knaagt er nog ergens een existentiële twijfel? Ik demp hem direct met een goedkope koekenpan met anti-aanbaklaag. Dat mandje moet voller! Het maakt niet uit wat je koopt tijdens het doen van de weekboodschappen, zolang je het hoog opstapelt en het allemaal tegelijk afrekent. En het allerbeste is: je krijgt er geen kater van, maar bent juist de rest van de week aan het nagenieten.
Tot voor kort snapte ik nooit waarom mensen hun tijd verdoen met het plannen wat ze overmorgen gaan eten in de supermarkt. Ongelovig keek ik naar hun volgeladen karren terwijl ikzelf probeerde zo snel mogelijk weg te zijn uit die vreselijke, door tl-buizen verlichte hel. Soms ging ik er wel drie keer per dag naartoe: nog even iets kopen dat ik in mijn blinde run door de gangpaden vergeten was in mijn mandje te smijten. Elke keer die marteling vol haast, walging en paniek, met als sluitstuk stress bij het pinapparaat. Had ik mijn rekening de avond ervoor volledig leeggetrokken in de bar, of stond er nog een paar euro op? Nu weet ik: naar de supermarkt gaan wordt pas een transformatieve ervaring als de dosering hoog genoeg is. De gapende leegte van het moderne bestaan blijk je het best te vullen door een winkelmandje te vullen. Het liefst met de meest banale consumptieartikelen. Schuursponsjes, blikjes bonen, mayo of afwashandschoenen. Minuten twijfelen tussen een chocoladecroissant en een koffiebroodje en ze dan allebei meenemen. Prei, selderij, knolselderij. Knaagt er nog ergens een existentiële twijfel? Ik demp hem direct met een goedkope koekenpan met anti-aanbaklaag. Dat mandje moet voller! Het maakt niet uit wat je koopt tijdens het doen van de weekboodschappen, zolang je het hoog opstapelt en het allemaal tegelijk afrekent. En het allerbeste is: je krijgt er geen kater van, maar bent juist de rest van de week aan het nagenieten.
Advertentie
Plintenschaar
De plintenschaar is een gereedschap dat je pas leert waarderen als je een bepaald rijpingsproces hebt doorgemaakt. Als je zo’n schaar bezit, dan weet je wat je wilt. Perfecte hoeken. Van 45 graden, of van 35. 105, voor mijn part. Vroeger deed ik alles op de gok, met de Franse slag. Nu richt ik mijn leven in met wiskundige doelmatigheid en ik weet niet meer hoe ik het ooit zonder die verwennerij heb kunnen stellen. Twee stukjes plint die zo mooi in elkaar passen dat ze zich als geliefden tegen elkaar aanvleien: er is weinig mooier dan dat.
De plintenschaar is een gereedschap dat je pas leert waarderen als je een bepaald rijpingsproces hebt doorgemaakt. Als je zo’n schaar bezit, dan weet je wat je wilt. Perfecte hoeken. Van 45 graden, of van 35. 105, voor mijn part. Vroeger deed ik alles op de gok, met de Franse slag. Nu richt ik mijn leven in met wiskundige doelmatigheid en ik weet niet meer hoe ik het ooit zonder die verwennerij heb kunnen stellen. Twee stukjes plint die zo mooi in elkaar passen dat ze zich als geliefden tegen elkaar aanvleien: er is weinig mooier dan dat.
De auteur en zijn kitpistool
Kitpistool
Mijn kitpistool, een oranje exemplaar, is geschikt voor bescheiden tubes van 380 ml. De opwinding die het pistool in mij teweeg brengt is daarentegen zeer onbescheiden. Zachtjes knijp ik in de handgreep, terwijl de tube moeiteloos steeds verder leeggedrukt wordt. Karamelbruine, stroperige montagekit. Zilverglitterende, rubberachtige sanitairkit. Hagelwitte gipsplaatvuller. De inventiefste stoffen die de mensheid heeft voortgebracht komen langzaam door het kleine gaatje naar buiten gekropen om hun wonderen te verrichten. Een perfecte stroom puur geluk.Veel mensen vinden het stiekem lekker om puisten uit te knijpen, of naar uitgeknepen puisten te kijken. Er is een volledige tv-show aan het verschijnsel gewijd, waarvan je hier een aflevering kunt kijken, als je niet één van de 90 miljoen mensen bent die dat al gedaan hebben. Deze mensen zullen niet op elk feestje opscheppen over hun liefhebberij, maar vergeleken met de perverse geilheid van het kitpistool is puisten uitknijpen onbeschrijfelijk vanilla.
Mijn kitpistool, een oranje exemplaar, is geschikt voor bescheiden tubes van 380 ml. De opwinding die het pistool in mij teweeg brengt is daarentegen zeer onbescheiden. Zachtjes knijp ik in de handgreep, terwijl de tube moeiteloos steeds verder leeggedrukt wordt. Karamelbruine, stroperige montagekit. Zilverglitterende, rubberachtige sanitairkit. Hagelwitte gipsplaatvuller. De inventiefste stoffen die de mensheid heeft voortgebracht komen langzaam door het kleine gaatje naar buiten gekropen om hun wonderen te verrichten. Een perfecte stroom puur geluk.Veel mensen vinden het stiekem lekker om puisten uit te knijpen, of naar uitgeknepen puisten te kijken. Er is een volledige tv-show aan het verschijnsel gewijd, waarvan je hier een aflevering kunt kijken, als je niet één van de 90 miljoen mensen bent die dat al gedaan hebben. Deze mensen zullen niet op elk feestje opscheppen over hun liefhebberij, maar vergeleken met de perverse geilheid van het kitpistool is puisten uitknijpen onbeschrijfelijk vanilla.
Advertentie
Excelsheet
Ik hield mijn uitgaven nooit bij omdat ik bang was voor de confrontatie met mijn grillige spendeergedrag. Mijn saldo slokte ik ‘s nachts op met grote happen, in gure nachtcafé’s en dubieuze snackbars. Ik permiteerde me uitspattingen die ik me niet herinner, maar ook vooral niet wil herinneren. Nu ik mijn geld alleen nog kan besteden aan deugdelijke burgerdingen geniet ik er juist van om exact te zien wat ik allemaal heb gekocht en wat het me heeft gekost. De echte werkelijkheid kan soms complex zijn, maar mijn financiële werkelijkheid wordt overzichtelijk en ordelijk weergegeven in deze Excelsheet. Het voelt alsof er niks is buiten de bedragen, afgerond op twee decimalen en gerangschikt in een grid. Elk getal dat ik intyp is een zweepslag over mijn ziel. Ik ben onderworpen en tegelijkertijd oppermachtig: dit is zuivere, onversneden controle.Marco Borsato leuk vinden
Ook mijn culturele consumptiepatroon verandert. Marco Borsato en de Italiaanse charmezangers waarvan hij het kunstje afkeek hebben altijd iets in mij beroerd, maar ik onderdrukte het altijd. Soms werd ik in een goedkope pizzatent plotseling overvallen door een brok in mijn keel als er zo’n romantische ballade uit de speakers kwam. Het heeft me jaren gekost om mezelf vrijwillig aan deze sensatie over te geven. Dat ik bijna nooit meer het huis uit kom, en me voor mijn gevoel minder naar de buitenwereld hoef te verantwoorden heeft zeker geholpen in het proces. Naakt en kwetsbaar, zo zonder het masker van de muziekconnaisseur, open ik de video. Ik ben er helemaal klaar voor. Breek me Marco, breek me. Symphonica in Rosso, 2005. Elke economische crisis leek ver weg. Marco was nog niet failliet gegaan, maar, zoals hij het zelf zo mooi zingt, binnen. Een succesnummer op de toppen van zijn kunnen. Een podium in de vorm van een gitaar, cellisten met een zonnebril, grote fakkels en teksten van John Ewbank doen de rest. Marco is de ster en tegelijkertijd één van de tienduizenden in roodtinten geklede mensen in het stadion. Meeslepend en tegelijkertijd heel normaal. Marco is de plintenschaar onder de popsterren: hij kan één ding en dat kan hij heel goed. Hij zingt geen woord teveel. Efficiënt, doelmatig en zonder gekke kronkels snijdt zijn stem zich een weg richting je hart. Binnen. Als de video is afgelopen poets ik direct mijn gelukstranen van het bureau met een vaatdoekje. Mijn emotionele huishouding was nog nooit zo op orde. Bedankt, pandemie!
Ik hield mijn uitgaven nooit bij omdat ik bang was voor de confrontatie met mijn grillige spendeergedrag. Mijn saldo slokte ik ‘s nachts op met grote happen, in gure nachtcafé’s en dubieuze snackbars. Ik permiteerde me uitspattingen die ik me niet herinner, maar ook vooral niet wil herinneren. Nu ik mijn geld alleen nog kan besteden aan deugdelijke burgerdingen geniet ik er juist van om exact te zien wat ik allemaal heb gekocht en wat het me heeft gekost. De echte werkelijkheid kan soms complex zijn, maar mijn financiële werkelijkheid wordt overzichtelijk en ordelijk weergegeven in deze Excelsheet. Het voelt alsof er niks is buiten de bedragen, afgerond op twee decimalen en gerangschikt in een grid. Elk getal dat ik intyp is een zweepslag over mijn ziel. Ik ben onderworpen en tegelijkertijd oppermachtig: dit is zuivere, onversneden controle.Marco Borsato leuk vinden
Ook mijn culturele consumptiepatroon verandert. Marco Borsato en de Italiaanse charmezangers waarvan hij het kunstje afkeek hebben altijd iets in mij beroerd, maar ik onderdrukte het altijd. Soms werd ik in een goedkope pizzatent plotseling overvallen door een brok in mijn keel als er zo’n romantische ballade uit de speakers kwam. Het heeft me jaren gekost om mezelf vrijwillig aan deze sensatie over te geven. Dat ik bijna nooit meer het huis uit kom, en me voor mijn gevoel minder naar de buitenwereld hoef te verantwoorden heeft zeker geholpen in het proces. Naakt en kwetsbaar, zo zonder het masker van de muziekconnaisseur, open ik de video. Ik ben er helemaal klaar voor. Breek me Marco, breek me. Symphonica in Rosso, 2005. Elke economische crisis leek ver weg. Marco was nog niet failliet gegaan, maar, zoals hij het zelf zo mooi zingt, binnen. Een succesnummer op de toppen van zijn kunnen. Een podium in de vorm van een gitaar, cellisten met een zonnebril, grote fakkels en teksten van John Ewbank doen de rest. Marco is de ster en tegelijkertijd één van de tienduizenden in roodtinten geklede mensen in het stadion. Meeslepend en tegelijkertijd heel normaal. Marco is de plintenschaar onder de popsterren: hij kan één ding en dat kan hij heel goed. Hij zingt geen woord teveel. Efficiënt, doelmatig en zonder gekke kronkels snijdt zijn stem zich een weg richting je hart. Binnen. Als de video is afgelopen poets ik direct mijn gelukstranen van het bureau met een vaatdoekje. Mijn emotionele huishouding was nog nooit zo op orde. Bedankt, pandemie!