Ik ging naar een feest waar ‘Africa’ van Toto de hele nacht op repeat stond

Ik hecht veel waarde aan domme dingen. Niet saaie domme dingen, maar bijvoorbeeld wanneer het bij een drankspelletje nadrukkelijk de bedoeling is om elkaars haar in de fik te steken, of challenges op social media die je een excuus geven om allemaal verschillende voorwerpen op je hoofd te laten vallen.

Deze specifieke soort domheid is ook het enige wat je nodig hebt om op een koude donderdagavond een café vol te krijgen waar de hele nacht exact hetzelfde nummer op repeat staat. Of nou ja, domheid en het feit dat dit nummer Africa van Toto was.

Bijna dertig jaar nadat het is uitgebracht, raken we nog in vervoering door prachtige zinnen als: “As sure as Kilimanjaro rises like Olympus above the Serengeti.” Ik moest erheen – al was het maar om erachter te komen of ik het nummer beter zou begrijpen als ik het de hele avond door zou horen, of dat ik hier juist de behoefte van zou krijgen om uit het raam te springen.

Niemand weet hoe vaak het nummer nou exact is gedraaid op de bewuste avond. Zelfs Pedro niet, een van de organisatoren van dit evenement, die het op een papiertje probeerde bij te houden. Bij 36 raakte hij de tel kwijt.

“In 2018 hoorde ik het nummer ineens overal,” vertelde hij me. “Het leek me dus wel op z’n plek om zoiets te organiseren. En hier zijn we dan, voor het tweede jaar op rij.” Ondertussen hoorden we op de achtergrond het prachtige nummer Africa, van Toto.

Iets na middernacht begon het moeilijk te worden om je door alle aanwezige mensen heen te wurmen. Er was een rij ontstaan om karaoke te zingen op het podium. Telkens als het nummer eindigde riep iedereen: “Nog een keer!” En bij de eerste noten juichten we met z’n allen en sprongen we op.

Een jongen vertelde me dat hij geen idee had hoelang hij hier nu al was. Het had twee uur kunnen zijn, maar ook zes. “De vorige keer vertelden mensen dat ze het lied nog dagenlang in hun hoofd hadden zitten,” zegt Pedro. “Toen er in de bus een telefoon ging klonk dat ineens ook als Africa. Toen ze langs wegwerkzaamheden reden klonk dat ook als Africa. Misschien is het niet gezond – maar het maakt ons gelukkig, dus tja!”

Een kleine nuance is hier wel op zijn plaats, want uiteindelijk was niet iederéén gelukkig. “Ik kan het niet meer horen,” zei een wat laveloos uitziende man die in zijn eentje in de hoek zat. “Mijn hoofd staat op exploderen. Ik moet hier nu weg.” Ook mijn vriendin Celia was niet enorm onder de indruk: “In mijn dorp hebben we het Guinness-record verbroken voor de grootste gin-tonic ter wereld. Dus ja, wat stelt dit nou eigenlijk voor?”

Om iets voor drie uur ‘s nachts wordt het allerlaatste nummer gedraaid: Africa, van Toto. Alle mensen die nog niet waren afgedropen klommen triomfantelijk op het podium. We hadden geen T-shirts meer aan en ook onze stem was weg. Buiten was het ijskoud en vier uur later zou de wekker alweer gaan. Maar dat deed er niet toe – we zongen mee alsof de alsof het de allereerste keer was.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Spanje.