Jade Olieberg speelde de hoofdrol in ‘Ares’ maar gelooft zelf niet in complottheorieën

In onze serie ‘Het VICE Interview’ stellen we elke keer ietwat ongemakkelijke en zeer uiteenlopende vragen aan beroemde en/of interessante mensen. In deze aflevering spreken we actrice Jade Olieberg over uithoeken van het internet, een gebrek aan concentratie en de angstpoep die komt bij op de buhne staan.

VICE: Wat vind je het leukste aan het internet? 
Jade Olieberg: Dat alle informatie snel beschikbaar is. Gek genoeg vind ik Pinterest heel leuk. Je klikt een beetje door en ineens zit je in zulke bijzondere hoekjes van het internet. Laatst belandde ik ineens bij foto’s van een bed dat iemand had gemaakt van een uitgeholde beer. Klinkt creepy, maar het was óók kunst en design. Ik ben zelf vegetariër, maar dit had ik niet willen missen.

Wat is het grootste dat je ooit hebt gesloopt?
Ik sloop veel dingen per ongeluk. Ik heb weleens een Ferrari beschadigd, en m’n hoofd erg hard gestoten tegen een designlamp. Maar wat ik het meeste sloop, is mezelf: ik kan mezelf erg goed diarree aanpraten vlak voordat ik het podium op moet. Er zit dan zoveel angst in me. Maar blijkbaar hou ik ervan, want ik blijf het doen.

Wanneer heeft er voor het laatst iemand gezegd dat hij of zij trots op je is?
Ik kreeg gisteren nog een berichtje van mijn beste vriendin, waarin ze zei dat ze zo blij is dat ik er altijd voor haar ben. Mijn moeder zegt het eigenlijk ook vrij vaak. Ze maakt er echt een momentje van, dan zegt ze dat ze zo trots is dat ik echt een vrouw ben geworden. Zelf ben ik ook wel trots op wie ik ben. Ik vind mezelf wel echt een taaie, maar ik vind het moeilijk om trots te zijn op wat ik kan. Applaus ontvangen is leuk, maar na een minuut ben ik het wel weer vergeten. Ik gun mezelf wel dat ik daar langer trots op kan zijn.

Zijn er complottheorieën waar je in gelooft?
Nee. Ik vind het wel leuk om erover te praten, al kan ik de mensen die ermee aankomen moeilijk serieus nemen. Zelfs nadat ik Ares heb gedaan zit ik er niet extra in. Misschien zelfs wel minder. Ik heb vaak het gevoel dat mensen die in zulke dingen geloven een soort slachtofferrol aannemen. Ze denken dat ze kwaad wordt aangedaan door anderen. Dat vind ik geen goede manier om in het leven te staan.

Maak de volgende zin af: ‘het grootste probleem met jonge mensen van tegenwoordig is…’ 
Social media, en in mijn geval vooral dat ik me daardoor minder goed kan concentreren. Dat is waarom ik toneel zo belangrijk vind: je leert een spanningsboog vast te houden en echt contact te maken met mensen. Je wordt getraind in lang kunnen luisteren naar iets, terwijl alles tegenwoordig de hele tijd zo kort en snel is. Ik merk dat mijn concentratie steeds slechter wordt en ik moet daar echt aan werken.

Wat is de belangrijkste les die jij van je ouders hebt geleerd?
Dat ik me nooit tegen mag laten houden door angst en dat ik altijd dichtbij mezelf moet blijven. Ik moet respectvol zijn, niet alleen naar anderen, maar ook naar mezelf. Ik moet me niet voegen naar andermans wensen. Dat is iets wat mijn moeder heeft geleerd. En m’n vader voegt zich altijd naar mijn moeder, dus als zij iets vindt, vindt hij het ook.

Veel van jouw jeugdvrienden zullen vast stiekem een beetje jaloers zijn op jouw leven. Maar op welke jeugdvriend ben jij zelf jaloers?
Ik ben eigenlijk nooit jaloers. Ik vind het alleen maar erg tof als het goed gaat met mijn vrienden op het gebied van werk. Tegelijkertijd vind ik dat ook stom, omdat je je niet moet identificeren met je werk. Het is een beetje ziek om dat als graadmeter te nemen. Misschien is dat voor mij makkelijk praten, want ik heb lang het gevoel gehad dat er niet veel concurrentie was. Er was zo weinig diversiteit in de Nederlandse filmwereld. Ik werd veel minder vaak gevraagd voor rollen dan mijn vriendinnen die er wel als een ‘girl next door’ uitzagen. Maar áls ik dan op auditie mocht komen, kreeg ik wel sneller een rol omdat ze dan vrij specifiek in hun hoofd hadden dat ze iemand zoals mij wilden.

Welke docent heeft jou getekend voor het leven?
Er was een docent op de toneelschool, Steven Schenk, die ik echt zag als een oom. Hij is helaas overleden. In het eerste jaar spijbelde ik erg veel, vooral omdat ik ontzettend bang was. Ik trok het niet om elke dag opnieuw een angst te overwinnen of heel strijdbaar te moeten zijn tussen een hele groep mensen die allemaal het beste jongetje van de klas willen zijn. En hij was degene die altijd een momentje wist te vinden om mij rustig te krijgen en mij het gevoel te geven dat hij in mijn geloofde. Dat zal ik nooit vergeten.