De drugsdealers die je als feestende twintiger tegenkomt

Tegen de tijd dat je in je late twintigerjaren begint te geraken, heb je onvermijdelijk al een hoop dromen moeten laten varen. Als je nog steeds geen profvoetballer bent ga je er ook geen meer worden, je eerste grote liefde bleek toch niet de ware, en je gezworen belofte aan jezelf om nooit een saaie lul te worden begint hier en daar scheurtjes te vertonen, nu je in het weekend op tijd naar bed gaan "soms best chill" vindt en je een favoriete merk vlokken hebt ontwikkeld. Gelukkig zijn er drugs om al dit leed te verzachten, en dat levert je naast een hoop gedoe met sleutels in wc's en chagrijnige dinsdagen een reeks vluchtige ontmoetingen op met bijzondere mensen.

Dealers zijn – hoewel nagenoeg onzichtbaar – een essentieel onderdeel van de levens van feestende twintigers. En hoewel ze allemaal onder dezelfde naam in je telefoon staan, zijn het vaak heel verschillende types. Dit is een overzicht van de verschillende dealers die je in je jaren als twintiger tegenkomt.

Deze meneer woont in een huis dat hij in de jaren zestig heeft gekraakt, en dat hij later voor bijna niks heeft kunnen kopen. Zijn hele huis staat vol vetplanten, en de muur van wierrook kan de geur van zijn veertien katten slechts gedeeltelijk maskeren. Hij verkoopt 2cb en lsd en hij verbouwt zijn eigen paddo's – dat hoop je tenminste, het zou ook kunnen dat er gewoon paddenstoelen in zijn huis groeien. De oude hippie is zelf ook niet vies van een trip, en deelt die ervaring graag met een jongere generatie. Hij is een goede hippie en hij inspireert je zelfs een beetje. Totdat je een paar foto's ziet staan van hem in z'n oude naakte hangpik en een sjaal om z'n hoofd, en onder de hangmat in z'n woonkamer het boek Hammock Sex Positions ziet liggen. Als hij je vervolgens een kopje peyote-thee aanbiedt wil je je toch opeens zo snel mogelijk uit de voeten maken, en glij je in alle haast zowat uit over een rondslingerende dreadlock.

Je hebt net voor een fortuin aan gin-tonics weggezet, maar bent nu wel erg dronken. Om weer een beetje te aarden heb je een prangende behoefte aan cocaïne, en dat weet het bedrijfje aan de andere kant van je telefoon ook. Je deelt je locatie via WhatsApp, en de dealer die altijd Rachid of Tony (Montana) heet, stelt voor om over tien minuten af te spreken achter de brandweerkazerne, of op een andere plaats waar je nuchter nooit zou durven komen op dit uur van de nacht. Daar sta je vervolgens een half uur te wachten op de Volkswagen Golf van Rachid. Als hij er dan eindelijk is stap je in opdat de daadwerkelijke drugsdeal kan plaatsvinden. Ondertussen rijdt Tony om niet op te vallen een paar honderd meter, altijd precies de verkeerde kant op zodat jij dat hele eind straks weer terug kunt lopen. Maar dat maakt eigenlijk niet uit want je hebt drugs dus niks gaat jou nog stoppen vanavond.

Toen hij twee jaar geleden afstudeerde aan de kunstacademie, had deze guy grootse plannen. Hij had er toen alleen even geen rekening mee gehouden dat je van twee verkochte tekeningen in de maand de huur niet kan betalen. Daarom verkoopt hij nu drugs, uit pure noodzaak. Een baan zou het artistieke proces in de weg zitten, maar op een dag zal de wereld zijn kunst begrijpen en kan hij stoppen met dealen – daar is hij althans heilig van overtuigd. Vooralsnog begrijpt de wereld vooral zijn sos, want die moet je gewoon in je neus hengelen.

Zijn dj-carrière kwam nooit echt van de grond, tot hij een keer toevallig zes gram mdma meenam naar een optreden ergens in de provincie. Hij verkocht vijf gram aan de organisator van het feestje, die zo lekker ging op het spul dat de vriend de volgende keer weer geboekt werd. Niet omdat-ie nou zo goed kan draaien, maar omdat het geen reet meer uitmaakt waar je naar luistert als je die M van hem gebruikt hebt. Het nieuws verspreidde zich snel en sindsdien mag de dj elk weekend op feestjes opdraven om tussen 4 en 6 in de kleine zaal te draaien, op voorwaarde dat hij genoeg drugs meeneemt om de boel een beetje op gang te houden.

Dit is eigenlijk Rachid, of Tony. Maar als je in zijn Golfje stapt blijkt dat het helemaal niet Rachid of Tony is, maar Pieter, met wie je in de derde klas nog een keer een werkstuk over Balthazar Gerards hebt gemaakt. Zijn havo heeft hij nooit afgemaakt. Hij beweert dat hij "alleen even invalt voor een vriend". Je gelooft hem niet echt maar je vraagt ook niet door, want de situatie is al pijnlijk genoeg en je moeder zei vroeger altijd al dat je niet met deze jongen moest omgaan. Je stapt snel uit om weer door te gaan met jouw leven, dat echt veel succesvoller is dan het zijne.

Het is half vijf 's ochtends en je hebt nog wel zin in een after. Gelukkig heb je net twee toffe Australiërs ontmoet, die je hebben uitgenodigd om in hun AirBnb-appartement nog wat whisky te drinken. Voorwaarde is wel dat jij even drugs regelt. Rachid neemt niet meer op, en in een vlaag van verstandsverbijstering besluit je je geluk te beproeven bij één van de vage straatdealers in de hoerenbuurt, of bij het station. De jongen die je benadert verkoopt als je geluk hebt waspoeder, en als je pech hebt witte heroïne. Je geld ben je hoe dan ook kwijt, want als je besluit niks te kopen is de straatdealer heus niet te beroerd om je, desnoods onder bedreiging met een mes, van je centen te ontdoen. Als je een beetje verstand hebt overkomt dit je maar één keer. Of nul keer – nul keer is beter.

De dealer komt naar je toe deze zomer! Deze jolige vent lijkt plezier in zijn werk te hebben. Elke week stuurt hij je wel een sms'je met een niet te missen aanbiedingen ("alleen deze week 12 voor de prijs van 10", "tweede gram K halve prijs!") die nooit door de Reclame Code Commissie zouden komen. Met een beetje mazzel is deze dealer ook nog creatief, en komt hij met teksten als "Het is pas feest als je bij Ritch langs bent geweest" of "Voor M en pillen moet je met Mo komen chillen." Half december stuurt-ie je een sms waarin hij je een "witte kerst" wenst. Dat is het moment dat je erachter komt dat deze vent ook gewoon een lul is.

Het is lastig om de gelegenheidsdealer tegen te komen – vaak is het een kwestie van geluk. Deze jongen is gewoon een student, die dom genoeg is om op het festival waar je bent vijftig pillen mee te smokkelen in zijn onderbroek. Die verkoopt hij aan de hordes wanhopigen die om de een of andere domme reden zonder drugs naar een festival zijn gekomen (ze bestaan echt). Omdat het niet handig is om op een festival luidkeels te verkondigen dat mensen voor hun high bij jou moeten zijn, is het hopen dat je hem toevallig tegen het lijf loopt. Op de vraag of hij niet bang is om met zo'n hoeveelheid verdovende middelen gepakt te worden door de beveiliging, antwoordt hij: "Neuh, en anders is het ook niet zo erg. Voor mij zijn de straffen sowieso lager, want ik ben nog minderjarig." Van binnen huil je, tot de pil inslaat.

Je kunt bakkeleien over de vraag of dit wel echt een dealer is, maar uiteindelijk is dit ook gewoon een persoon die je van drugs voorziet. Het meisje van de coffeeshop is voornamelijk in dit overzicht opgenomen voor de genderdiversiteit. Alle andere dealers die je tegen gaat komen zijn namelijk mannen, maar daar hoor je de Opzij dan weer nooit over. Het meisje van de coffeeshop is dope, want ze verkoopt je softdrugs. Anyway, je kent haar wel. Doe haar de groeten.

Let op: we zijn overgestapt op een andere facebookpagina. Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen: