Ik leefde een week lang op Trump-producten om te zien of ik weer groots zou worden

Voordat hij een cartoonversie van een conservatieve Amerikaanse presidentskandidaat was, was Donald Trump een cartoonversie van een zakenman. Hij heeft hotels gebouwd, hij heeft casino's gebouwd, hij heeft appartementencomplexen gebouwd. Hij zat in de luchtvaartbusiness, in de mineraalwaterbusiness, de gamesbusiness, de nepuniversiteitbusiness, de steakbusiness, de wodkabusiness, de wijnbusiness – en ondertussen deed hij alsof zijn naam een garantie was dat Trump-spullen de beste, de chicste, de meest luxueuze spullen waren. Het is alsof hij permanent in de graffitimodus in Tony Hawk's Pro Skater 3 leeft, en zoveel mogelijk territorium probeert te taggen voordat zijn tijd om is.

Trumps presidentiële campagne is een behoorlijk angstaanjagend voorbeeld van de kracht van rechts populisme, maar zijn boodschap zou niet zijn aangeslagen als hij had kunnen roepen dat alles dat hij doet een succes is; dat hij een van de fanatiekste, wintgevende en gewiekste zakenmannen op de planeet is, en daarom de enige is die Amerika weer great kan maken.

Zoals een hoop mensen snap ik de allure van Trump niet helemaal. Het is niet alleen dat ik het niet eens ben met zijn politieke ideeën – ik snap überhaupt niet waarom zijn merk al zo lang meegaat. Wie koopt al die Trump-truien en Trump-dasspelden? Wie heeft ooit naar The Apprentice gekeken en gedacht: ja! Ja! Deze boze man uit de jaren tachtig heeft alle antwoorden! Zou het kunnen dat al deze dingen eigenlijk geweldig waren, en ik een hele hoop greatness misliep door ze te negeren?

Daarom bedacht ik een plan: ik zou me een hele werkweek – van maandag tot en met vrijdag – onderdompelen in de wereld van Trump. Ik zou alleen maar eten van het Trump-merk eten, alleen maar kleding van het Trump-merk dragen en mijn dorst alleen maar lessen met verfrissend Trump Water of Trump Wine. Als ik wilde ontspannen, zou ik ontspannen met de boeken van Trump of een aflevering van The Apprentice. Als ik in slaap wilde vallen, zou dat met de zalvende, troostende tonen van een Trump-audioboek zijn.

Zouden vijf dagen van Trump genoeg zijn om zijn aantrekkingskracht te begrijpen? Zou het me overhalen om een Trump-supporter te worden? Zou dit experiment me eindelijk weer groots maken, zoals Trumps campagneslogan belooft met Amerika te doen? Zou ik de winnaar worden die ik altijd al wilde zijn? Er was maar één manier om daar achter te komen.

Als er een plek in de wereld is die de daadwerkelijke ground zero van Trump is, dan is het wel de Trump Tower in Midtown Manhattan. Het is de plek waar de man zelf heeft gewoond en gewerkt, en The Apprentice heeft opgenomen; de plek waar hij aankondigde dat hij zichzelf kandidaat ging stellen voor de Republikeinse nominatie. Het is ook de beste plek om Trump-spullen te kopen.

Ik kocht een paar pakjes Trump-studentenhaver bij de cadeauwinkel in de lobby, nam ook een paar zakjes Trump-noten mee, en kocht een tray Trump-water voor de broodnodige hydratatie. Het was niet genoeg om op te leven, maar het was in ieder geval een begin.

Ik had ook genoeg kleding nodig voor een week, dus kocht ik een pet met de slogan "Make America Great Again" erop voor dertig dollar, en paste ik een paar Trump-shirts. Het personeel van de cadeauwinkel was te druk met ruzie maken met een Cubaanse man om me te helpen. Hij wilde ook een Trump-pet kopen, maar dat mocht niet omdat hij geen Amerikaanse staatsburger was. Blijkbaar telt geld dat besteed wordt aan dit soort campagne-merchandise als een campagnedonatie, dus mogen niet-burgers zonder verblijfsvergunning de spullen niet kopen. De Cubaanse man, die blijkbaar de regels beter kende dan het personeel, begon met zijn green card te zwaaien en dingen te schreeuwen over FEC-regels. Ik pakte mijn flessen water en ging op weg naar huis, met het idee dat ik de rest van mijn kleding wel online kon kopen.

Dit is waar ik mee naar huis ging:

• Een tray Trump-water
• Een domme Trump-pet
• Een klein flesje Succes by Trump-parfum.
• Een exemplaar van The Art of the Deal
• Vijf plastic tubes Trump-studentenhaver
• Een glazen fles Trump-kauwgomballen
• Twee zakjes Trump-gummibeertjes

Trump zweert dat hij nog nooit koffie heeft gedronken, dus besloot ik dat ook niet te doen. Mijn ontbijt bestond uit een paar handjes van de studentenhaver en thee gemaakt met gekookt Trump-water. Ik voelde me nog niet al te great, vooral omdat door de stank van het Trump-parfum alles wat ik at smaakte naar zweet en bankbiljetten.

Ik besloot op chronologische volgorde door het oeuvre van Trump heen te gaan, dus begon ik met zijn pre-presidentiële materiaal. Dat betekende dat ik het grootste deel van de dag The Art of the Deal las en met een half oog het hele eerste seizoen van The Apprentice keek.

Ik dronk een blikje tomatensap – een klassieke Trump-lunch volgens zijn boek – en maakte nog een kopje Trump-thee. Tegen de tijd dat Trump de The Apprentice-kandidaten uitnodigde in zijn penthouse in de Trump Tower halverwege het seizoen, kwam ik om van de honger.

Ik kreeg ook wat rare blikken van collega's die niet zeker wisten waarom ik een shirt met "Trump" op de rug aanhad en reality-tv zat te kijken in plaats van te werken. Een voordeel van het rode shirt was wel dat je de tomatensapvlekken er niet op zag.

Mijn lichaam had dringend behoefte aan een echte maaltijd, dus klikte ik rond op internet tot ik een recept van Ivanka Trump op Pinterest vond dat "Peasant Vegetable Soup" heette. De soep was dan misschien voor boeren, maar de ingrediënten kostten samen meer dan veertig dollar. Het smaakte naar peterselie en maden. In de pan vormde zich een dunne vetlaag op de bovenkant terwijl de soep afkoelde.

Ik sliep de hele nacht met het liefelijke geluid van een Trump-audioboek dat Think Big and Kick Ass in Business and Life heet op de achtergrond. Toen ik wakker werd had ik het gevoel dat ik klaar was om een fucking bloedbad aan te richten bij een boardroommeeting. Dat heroïsche gevoel vervloog al snel toen ik door Brooklyn liep in mijn Trump-pet en een shirt waarop stond: "Trump: The Man, the Myth, the Legend." Ik keek naar de grond en vermeed de hele weg naar werk oogcontact met anderen.

Ik keek de hele dag op tv naar de uitslagen van de voorverkiezingen. Dit was de dinsdag waarop Trump won in North Carolina, daarna in Illinois, en daarna de vloer aanveegde met Marco Rubio in Florida. Toen duidelijk werd dat hij vrijwel zeker met de Republikeinse nominatie aan de haal zou gaan, ging ik naar huis en verdronk ik mijn verdriet met een fles Trump Wine. Het smaakte alsof Trump gewoon van die goedkope pakken wijn in een fles had gegoten en er zijn naam in goud op had gezet, maar dat vond ik prima. Ik ben dol op goedkope wijn uit pak.

De Trump-dromen begonnen op dinsdagnacht. Hij was een geest die door mijn onderbewuste waarde; in mijn ooghoeken zag ik plukken vlassig haar en donkerblauwe wollen pakken. Voordat ik wakker schrok, droomde ik dat ik Trump achterna zat door de eindeloze gangen van de Trump Tower.

Ik stond op en warmde een kom Ivanka-soep op, waarna ik de deur uit ging om de pelgrimage langs de Trump-gebouwen in Manhattan te maken.

Ik ging eerst naar Wall Street, toen naar Soho, en daarna naar de Upper West Side. Alle wolkenkrabbers van Trump hebben dezelfde esthetiek – speren van staal en steen en glas, het soort gebouwen dat een kind zou tekenen als je het vraagt om een wolkenkrabber te ontwerpen. Ze zijn gemaakt om te imponeren, om gefotografeerd te worden door toeristen, om je te verbluffen met alle ruimte aan de binnenkant, al die glanzende vloeren en duizelingwekkende atriums. Hoe dan ook, ik heb ze allemaal gezien, en eindigde in de namiddag weer bij de Trump Tower.

En daar, als een vleesgeworden nachtmerrie, het opgeblazen en zweterige spook uit mijn dromen, zat Trump. Hij zat met zijn rug naar me toe in de bar van de Trump Tower, en werd geïnterviewd door Fox News. Hij was het echt – de man, de mythe, het merk, de naam op al mijn shirts. Zijn gouden haar zag er stijf en broos uit, als rauwe spaghetti, alsof ik er misschien een stukje van had kunnen afbreken als souvenir als ik wat dichterbij stond.

Ik staarde vol ontzag tot zijn beveiligers hem naar buiten leidden, waar hij in een auto stapte en wegscheurde richting het volgende interview, de volgende rally, het volgende penthouse, of wat er ook op de planning stond.

Toeristen draalden door de lobby, badend in de nagloed van deze korte en zeldzame Trump-verschijning. We keken naar elkaar en glimlachten betekenisvol, alsof we een geheim en heilig moment deelden dat we nooit meer goed in woorden zouden kunnen vatten als we het probeerden na te vertellen. Ik kocht een smerige Trump-pizza die me vijftien dollar kostte en at die in stilte op.

Hij spookte weer rond in mijn dromen, dit keer nog bedreigender dan gister, aangezien ik al door al zijn zakenadvies heen was en in slaap was gevallen met zijn meest recente boek Crippled America. Ik werd dit keer niet vol strijdlust en klaar voor een vijandige overname wakker, maar merkte wel dat ik serieus begon na te denken over de praktische toepassingen van een ondoordringbare klimaat gecontroleerde koepel over Amerika om IS buiten de deur te houden.

Ik dacht met weemoed terug aan simpelere tijden, die maandagmiddagen die nu zo lang geleden leken, toen het enige waar Trump om gaf was welk team op Apprentice meer limonade zou verkopen in het Meatpacking District.

Dit is een lijst van alle dingen waar ik Trump kritiek op hoorde hebben in Crippled America tijdens één kort nachtelijk bezoekje aan de wc:

• China
• Iran
• Klimaatwetenschappers
• Obama
• Weer China
• "Boomknuffelaars"

Ik had mijn laatste tube studentenhaver opgemaakt bij het ontbijt, dus ging ik terug naar de Trump Tower voor diner. Buiten in de echte wereld was ik een melaatse in mijn Trump-kleren. Mensen staarden en schudden met hun hoofd en zuchtten. Ik nam elke dag de lange route naar huis van werk omdat ik bang was dat ik de Latijns-Amerikaanse familie die mijn favoriete restaurant runt tegen het lijf zou lopen, en zij zouden denken dat ik een Trump-fan ben. Maar binnen de roze marmeren muren van de Trump Tower kon ik eindelijk relaxen. Hier hoorde ik thuis. Ik had mijn plek gevonden. Het voelde behoorlijk klote.

Trump-steaks zijn bijna nergens meer te vinden, dus koos ik maar iets dat er het dichtst bij in de buurt komt: een steaksandwich van het restaurant Trump Grill. Ik vroeg of ze het goed wilden doorbakken, omdat dat blijkbaar is hoe Trump zijn steak eet. Trumps recente xenofobie en racistische uitspraken zijn behoorlijk weerzinwekkend, maar wie eet in godsnaam zijn steak doorbakken? Het is onvergefelijk.

Die nacht ging ik van top tot teen gekleed in Trump de deur uit. Ik wachtte op iemand de confrontatie met me zou aangaan, op iemand die me zou vragen waarom ik in godsnaam zo gekleed was, op iemand die me een klap zou geven, zodat mijn vertrouwen in de mensheid hersteld zou worden.

Er gebeurde niks. Een paar mensen keken me vuil aan. Een gast glimlachte en zei: "Fuck Hillary, toch?"

Ik ging naar huis en klokte nog een fles Trump Wine achterover.

Wat was ik geworden? Wie was die man die ik in de spiegel zag, die zijn liefde voor Trump verklaarde met goedkope shirts, die man met donkerblauwe wallen onder z'n ogen omdat Crippled America hem wakker hield, zwak en ondervoed van al die tubes vol rozijnen en walnoten waar Trump z'n naam op had geplakt?

Ik voelde niets. Ik was niets. Ik had de art van de deal nog steeds niet in de vingers. Ik was verre van great again. Ik was kreupel, net als Amerika. Elke keer als ik mijn ogen sloot, zag ik zijn priemende ogen en oranje gezicht. Alles rook naar zijn smerige parfum.

Maar mijn week was nog niet voorbij. Nog niet. Ik had heel veel domme spullen uitgeprobeerd waar Trump zijn naam aan verbonden had. Ik had vier dagen lang overleefd op nootjes en slecht vlees en nog slechtere wijn. Er staat dan wel "luxury" op alle etiketten en er zitten gouden strikjes omheen, maar het was bepaald geen luxe leventje. Als ik echt Trump wilde doorgronden, realiseerde ik me, moest ik wat echte Trump-luxe ervaren. En snel ook een beetje.

Dus trok ik mijn meest Trumpachtige blauwe pak aan en boekte ik een kamer bij het Trump Hotel.

Het was daar in die hotelkamer – die avond, op de zevende verdieping van het Trump Hotel, met Trump-pantoffels aan mijn voeten en een Trump-handdoek om mijn middel, mijn haar nog nat van een wasbeurt met Trump-shampoo, in mijn hand het laatste glas Trump-wijn – dat alle puzzelstukjes op hun plek vielen.

Het gaat voor Trump niet om haat. Het draait voor hem niet om Amerika wat dan ook maken, of zelfs om zakendoen. De levenslange ambitie van Trump is dat iedereen weet dat hij in de chicste auto's rijdt, de duurste kleding draagt, seks heeft met de meest sexy vrouwen ter wereld. Trump zijn betekent dat je constant laat weten hoe geweldig je het hebt en hoe duur alles is. Zelfs nu kan ik me niet voorstellen dat Trump echt president wil worden en wil dealen met alle complexe problemen die dat met zich meebrengt. Hij wil George Washington zijn omdat het gezicht van die gast in een berg is gekerfd. Dat is alles. Hij houdt van het applaus en gejuich en mensen die zijn naam roepen. En dat snap ik ergens wel. Ik vind het ook leuk om mijn naam naast mijn stukken te zien – laat staan als mijn naam ergens in enorme letters op een muur stond.

Donald Trump is 69 jaar oud. Hij is een paar keer getrouwd en weer gescheiden, zijn bedrijven zijn opgebloeid en failliet gegaan, hij heeft zichzelf weer uit de schulden getrokken waar hij in de vroege jaren negentig in zat. Maar hij is nog steeds dat middelste kind in een gezin met vijf kinderen, de zoon van een vader die altijd werkte en een moeder die geobsedeerd was door de Engelse koningin Elizabeth. Hij is nog steeds dat jochie dat zijn leraar sloeg, alleen maar zodat iemand hem zou zien staan.

En dat doen we nu meer dan ooit. Mensen klappen en juichen en vechten voor hem. En dat snap ik, Trump, ik snap het. Ik snap dat je daar voldoening uit haalt. Maar kom op, man. Hou het gewoon bij reality-tv. Hou het bij hotels en casino's bouwen. Hou het bij wodka en steaks en een geflopt reisbureau. Als je potentiële presidentschap qua kwaliteit vergelijkbaar is met je Trump-producten, dat is de hele wereld zwaar de lul.