Deze man runde jarenlang een enorme wietfabriek naast een politiebureau

Nu cannabis op steeds meer plekken in de wereld legaal wordt, komen er steeds meer legitieme bedrijven die op grote schaal wiet kweken. In de Verenigde Staten is de wietindustrie een lucratieve business geworden, en het zal waarschijnlijk niet lang meer duren voordat de eerste multinationals ontstaan die gespecialiseerd zijn in wietteelt.

In de vroege jaren nul lag dit natuurlijk anders, en was het idee dat een wietplantage kon opereren als een legitiem en belasting betalend bedrijf nog absurd. Je kan je dus wel voorstellen hoe verbaasd de politie van North Wales was toen ze in 2010 ontdekten dat er al jarenlang zo'n bedrijf zat in een fabriek in Kinmel Bay, vlak naast hun helikopterhangaar.

De wietfabriek van Mark Graham werd gerund als een gewoon bedrijf. Nieuwe werknemers moesten gewoon op sollicitatiegesprek komen, en de wietfabriek betaalde ook belasting. De Britse autoriteiten claimen dat het bedrijf, dat de grootste wietplantage in Wales was, 1,75 miljoen euro winst per jaar maakte.

Ik sprak af met voormalig eigenaar Mark Graham om erachter te komen hoe hij meer dan tien jaar lang zijn belachelijk grote wietplantage draaiende wist te houden.

VICE: Waarom besloot je op grote schaal wiet te gaan kweken?
Mark Graham: Ik begon met het importeren van cannabis. Ik werkte met een groep in Nederland samen die bekend stond als de Amsterdamse Maffia. Maar in mijn hart ben ik een ondernemer, geen tussenpersoon, en verdien ik liever m'n geld door iets nieuws te creëren. Het was een uitdaging om kwalitatief goede wiet te kweken en tegelijkertijd onder de radar te blijven. Het kweken zelf was behoorlijk saai; dat is denk ik ook de reden waarom ik het niet kon laten om de operatie steeds verder uit te breiden, zodat het spannend bleef.

Waarom opende je je fabriek vlak naast het hoofdkwartier van de helikopterdivisie van de politie van North Wales? Was dat ook onderdeel van de uitdaging?
De persvoorlichters van de politie vertellen de kranten regelmatig dat ze weer een "drugsfabriek" hebben opgedoekt, terwijl het dan gewoon om een morsig achterkamertje in iemands huis gaat. Ze weten helemaal niet hoe een drugsfabriek eruitziet. Ze zijn zo druk met het speuren naar kleine overtreders dat ze de grote dingen missen. Mijn fabrieken waren zo groot dat de politie ze niet herkende voor wat ze waren. Een enorme fabriek naast de helikopterhangaars was onzichtbaar voor ze.

Hoe was de fabriek opgezet? Ik las dat het dezelfde managementstructuur had als gewone bedrijven.
Ik was de baas: ik maakte beleidsbeslissingen en had het overzicht over het hele bedrijf. Ik was verantwoordelijk voor alle techniek en apparatuur. Ik bepaalde de prijs, haalde twee keer per jaar de zaden op in Nederland, deed de leveringen aan de distributeurs, en hielp de tuiniers. James stond aan het hoofd van verpakking en transport. En we hadden drie werknemers die de tuiniersdienst vormden.

Ik had twee goede distributeurs in het zuiden van Engeland, die autonoom opereerden. Ik wist erg weinig over ze, maar dat was expres. Ze handelden niet op straatniveau, maar hadden zelf weer een groep van handlangers die de wiet verder verkochten. Door de jaren heen rekruteerde ik af en toe ook wel nieuwe distributeurs, maar die liet ik vaak al snel weer vallen, meestal omdat ze of oneerlijk waren, of lui.

Hoe vond je je personeel?
Ik heb een paar keer een advertentie geplaatst in lokale tijdschriften en kranten. De advertenties waren vaag; ik kan me de precieze tekst niet meer herinneren. Zoals de meeste vacatureadvertenties stonden ze vol met woorden die niet echt iets betekenen.

En hoe zat het met de sollicitatiegesprekken? Ik neem aan dat je heel voorzichtig moest zijn met hoeveel je vertelde in de gesprekken.
Ja. Ik stelde meestal vragen als: vind je het een probleem om een betekenisloze wet te overtreden? Wil je een leuke baan die goed betaalt? Wil je onderdeel zijn van een professionele operatie? Kan je instructies opvolgen en werken als een team? Wil je waardering en respect krijgen voor het werk dat je doet?

Je hebt vaker gezegd dat je tegen het verbod op wiet bent. Was dat een net zo belangrijke motivatie voor je als het geld dat je ermee verdiende?
Ik promoot het gebruik van wiet niet. Persoonlijk rook ik het niet, en heb ik dat ook nooit gedaan. Maar ik drink wel af en toe een glas wijn of whisky. De wetenschappelijke adviseurs van de overheid hebben zelf weleens gezegd dat als alcohol vandaag de dag werd uitgevonden, het onder de huidige regels als een Klasse A of Klasse B-drug bestempeld zou worden. Er zijn geen gezondheidsredenen om wiet te verbieden, dus de overheid liegt. Je moet jezelf afvragen: Waarom? Wat zit er achter dat complot?

Het antwoord is natuurlijk: geld. Ze kunnen geen manier vinden om belasting te heffen op een plant die overal kan groeien. Ik kweekte geen wiet als politiek statement; ik deed het om geld te verdienen. Maar dat jij iets dat onschadelijk is afkeurt, geeft je niet het recht om degenen die er wel van genieten te bestempelen als criminelen.

Je hebt eerder gezegd dat de reden dat je hier zo lang mee wegkwam, was dat je je zoveel mogelijk aan de wet hield.

Ja, dat klopt. Het lastigste was altijd om een manier te vinden om wel inkomstenbelasting en bedrijfsbelasting te betalen, wat ik wel deed. Het is lastig om belasting te betalen over drugsinkomsten, maar het lukte wel door een nepbedrijf op te zetten als dekmantel. Grappig genoeg noemt de overheid het "witwassen" als je een nepbedrijf opzet om belasting te betalen.

Wat doe je nu je wietkweekdagen voorbij zijn?
Nadat ik Cannabis Man schreef, wat mijn eerste E-book was over mijn ervaringen als wietkweker, had ik een website nodig, maar ik kon niemand vinden die kon maken wat ik wilde, dus leerde ik mezelf om te coderen en deed ik alles zelf. Nu heb ik een webdesignbedrijfje dat sites maakt voor allerlei soorten zelfstandig ondernemers.

Cannabis Man van Mark Graham is verkrijgbaar via Amazon.