Iemand gebruikt al acht jaar lang mijn identiteit om mensen te catfishen

"Ellie! Chia! Ik wist niet dat jullie hier ook waren!"

Het is de zomer van 2010, en ik loop met een vriendin door de hoofdstraat van Malia op Kreta. We staren naar de jongen die voor ons staat, en zijn er zeker van dat we hem nog nooit hebben ontmoet.

"Waarom doen jullie zo raar?" zegt hij. "Ga je nou doen alsof je me niet kent?"

Dit is niet zo'n typisch geval van een nieuwe beste vriend maken terwijl je stomdronken in de kroeg staat, die je de volgende ochtend als de zon opkomt en jij je volledige maaginhoud in de wc hebt gedeponeerd weer straal vergeten bent. Dit was ook niet de eerste keer dat dit ons overkwam.

"Wie denk je dat we zijn?" vroegen we aan de nogal opdringerige jongen.

"Ellie Rose en Chia Colarossi," antwoordde hij.

Mijn vriendin en ik keken elkaar aan en zuchtten diep. Dit zijn niet onze echte achternamen; het zijn de namen van twee nepprofielen die onze foto's – en foto's van onze vrienden – de afgelopen acht jaar hebben gebruikt op elke socialemediasite van MySpace tot Twitter.

Je hebt vast wel een keertje de documentaire Catfish, of het gelijknamige programma op MTV, gezien. Je snapt wel hoe verontrustend het is om te ontdekken dat je nieuwe cybervriendinnetje eigenlijk een 42-jarige man is die nog bij zijn moeder woont. Maar het is minstens zo verontrustend als je eigen gezicht wordt gebruikt door zo iemand om mensen voor de gek te houden.

Door de jaren heen hebben mijn vrienden en ik een aantal jonge mannen ontmoet die behoorlijk wat tijd hebben doorgebracht met chatten met de nepversie van mij – op nepversies van een van mijn vriendinnen – online. Ze eisen vaak dat we een vorm van identificatie laten zien om te bewijzen dat onze achternamen niet "Colarossi" of "Rose" of "Morrison" zijn – en elke keer zijn ze diep teleurgesteld. De jongen in Malia had twee maanden lang elke avond met "Chia" gepraat aan de telefoon. Hij was verliefd op haar. Ik merkte dat ik toch een beetje medelijden met hem had – hoewel ik het wel gek vond dat hij het niet verdacht vond dat dit meisje letterlijk elke keer dat ze op het punt stonden elkaar te ontmoeten een noodgeval in de familie had.

Ik moet wel toegeven dat de nepprofielen zo goed zijn opgezet, dat ik ook zou geloven dat ze echt waren als ik niet zeker wist dat de achternaam van mijn vriendin niet Colarossi is. Er zijn meer dan zestig nepprofielen, op Twitter, Facebook en Instagram, en een paar datingsites. Vrijwel iedereen waar ik de afgelopen jaren bevriend mee ben geweest heeft ook een nepprofiel. Elke foto die we uploaden wordt opnieuw gepost op Facebook door onze nepaccounts; elk nieuw baantje dat we hebben wordt toegevoegd aan onze nepprofielen; elke tweet wordt gedupliceerd. Het is zo geloofwaardig dat ik me weleens heb afgevraagd of er niet in Halifax in Canada een parallelle vriendengroep is van iedereen die ik ken (met iets andere namen).

In de loop van de jaren is dit steeds meer een last geworden dan een grappig verhaal voor op huisfeestjes. We hebben allemaal net iets te vaak onze rijbewijzen aan boze gasten moeten laten zien die weigerden te geloven dat we niet zijn wie zij denken dat we zijn. Het hele verhaal bereikte pas geleden een nieuw dieptepunt toen een jongen bij mijn vriendin Chia op de deur klopte in de veronderstelling dat hij op het punt stond om "Chia Colarossi" te ontmoeten. Hoe de catfisher wist waar Chia woont is een mysterie, en ook behoorlijk angstaanjagend – vooral nu ze vreemden uitnodigt om bij haar langs te komen.

Chia Colarossi lijkt de aanvoerder van de nepvriendengroep te zijn, dus misschien wordt er daarom meer tijd en aandacht besteed aan haar profielen dan die van de rest van ons. De nepversie van Chia heeft 36 duizend keer getweet. Laat me dat even in perspectief plaatsen: dat is vier jaar lang één tweet per uur. Als extra twist stuurt de nep-Chia soms zelfs berichtjes naar de echte Chia met teksten als: "Waarom doe je alsof je mij bent?"

De hele situatie is totaal gestoord, en heel, heel erg verwarrend.

Ik heb uren besteed aan het opschonen van mijn vriendenlijst op Facebook, waarbij ik iedereen ervan begon te verdenken dat ze m'n foto's pikten, en er bijna gek van werd dat ik niet wist wie het was. In een wanhopige poging om een einde te maken aan het catfishen, stuurde ik een paar jaar geleden een berichtje naar de nep-account van mijn vriendin Charlotte, om te vragen waarom deze profielen waren opgericht, en waarin ik uitlegde dat ik me zorgen begon te maken over de griezelige toestand waar we in beland waren.

Dit is het antwoord dat ik kreeg (om het hele verhaal nog wat verwarrender te maken, had ik op dat moment mijn naam veranderd naar "Ellie Rose" op Facebook, maar negeer dat maar even):

"Charlotte Jean" zei later: "Ik heb heel weinig vrienden – ik heb nooit echt veel vrienden gehad, om eerlijk te zijn. Het klinkt absurd, maar ik voel me er beter door over mezelf. Niemand praat met me als ik mezelf ben."

Hierdoor voelde ik me natuurlijk een beetje kut. Ik stelde me een verdrietig meisje voor dat elke dag weer worstelde met het dubbelleven dat ze leidde, en wilde haar helpen daaruit te ontsnappen. Ze beloofde me dat ze mijn advies zou opvolgen: om de profielen te verwijderen, en met een hulpverlener te gaan praten, en mij een berichtje te sturen als ze in de toekomst er nog over wilde praten.

Tien minuten later werd ik geblokkeerd, en ging "Charlotte Jean" gewoon weer door zoals altijd. Ik denk dat ze boos op me was dat ik de confrontatie was aangegaan – in de nepprofielwereld kreeg "Ellie Rose" al snel ruzie met de rest van de groep en verhuisde ze naar Schotland, volgens een post op ask.fm die ik tegenkwam.

Na dit gesprek stuurde een van de nepprofielen ook een berichtje aan mijn vriendin Georgina, met de tekst:

"Hey, ik wilde je even laten weten dat het me spijt van de nepprofielen die ik gemaakt heb van jou en je vrienden op Facebook en Twitter. Het heeft even geduurd, maar ik realiseer me nu hoe ziek en fucked up het is. Ik denk dat ik het gewoon leuker vond om jullie levens te leiden dan het mijne. Het spijt me echt en ik wilde je laten weten dat ik vanaf nu beloof dat ik ze allemaal permanent zal verwijderen. Het is gewoon niet goed als ik hiermee doorga en het leek me goed om m'n excuses aan te bieden aan jou en je vrienden. Als je me nu wil gaan uitschelden of zo dan snap ik dat totaal."

Ondanks haar belofte bleven alle profielen gewoon actief.

Dr. Claire Casey is een psychiater aan de Harley Street Clinic die gespecialiseerd is in online verslavingen. Ik vertelde haar het hele verhaal, en wat onze imitator tegen Georgina en mij had gezegd.

"Het feit dat ze eenzelvig is en bijna obsessief hiermee bezig is, hoewel ze weet dat het een belachelijk iets is om te doen, suggereert dat ze een milde autistische spectrumstoornis heeft, en dat is waarschijnlijk waar dit uit voortkomt," zei Casey. "Het zal erg moeilijk worden om haar te stoppen; ik denk niet dat ze zal veranderen tenzij ze hulp krijgt."

"Je kan iemand niet dwingen om naar een psychiater te gaan tenzij ze een gevaar voor zichzelf of hun omgeving zijn, dus tenzij ze iemand expliciet heeft bedreigd of gewelddadig is, is er weinig dat je kan doen. Ik denk dat dit eindeloos door zal gaan. Ze heeft waarschijnlijk geen vrienden of iemand om mee te praten – deze nepprofielen laten haar dapper, slim, aantrekkelijk en grappig zijn, en ze kan doen alsof ze iemand is die ze in het echte leven niet kan zijn."

De moeite die in deze nepprofielen wordt gestoken is bewonderenswaardig, maar ook duidelijk ongezond. Als Casey gelijk heeft, heb ik natuurlijk medelijden met dit meisje, maar een hele nepwereld creëren waarin je je kan terugtrekken lijkt me op de lange termijn geen goede manier om te dealen met de chaos van de realiteit. Afgezien van iemand inhuren om de metadata van de foto's te analyseren of de IP-adressen te tracken – en ik weet eigenlijk niet of dat iets zou opleveren – is er geen manier voor ons om erachter te komen wie ze is, of haar te helpen om ermee te stoppen.

Wat ik ook eng vind, is dat mijn vrienden en ik geen idee hebben met wie dit meisje allemaal praat of wat ze tegen hen zegt. Tot nu toe is het altijd goed afgelopen wanneer we iemand tegenkwamen die dacht dat hij ons kende, maar je weet natuurlijk nooit hoe het de volgende keer zal gaan. Ik ben het zat om eindeloos door de profielen van meisjes waarmee ik op de basisschool zat te scrollen, op zoek naar een mogelijke dader. Ik ben het zat om me voor te stellen hoe een oud klasgenootje of iemand waar ik ooit mee werkte in het donker voor een computerscherm zit, omringd door duizenden foto's van onze gezichten. Acht jaar is een lange tijd, en ik wou dat er een einde aan kwam.

Facebook raadt gebruikers wiens identiteit gestolen is aan om alle nepprofielen te rapporteren. In het beleid van Twitter staat ook dat je uitgeven voor iemand anders in strijd is met de regels, en dat deze accounts permanent geschorst kunnen worden. We hebben meerdere keren geprobeerd om de Facebook- en Twitteraccounts te laten verwijderen, maar elke keer als er eentje gedeletet wordt, verschijnt er een paar weken later weer een nieuwe.

Volgens de wet is het gebruiken van andermans foto geen schending van het auteursrecht, maar het is wel een schending van iemands privacy. Het probleem is alleen dat de politie wel wat beters te doen heeft dan achter iemand aan te zitten die vakantiefoto's op neppe facebookprofielen zet.

Nepversie van mij, als je dit leest, volg dan alsjeblieft het advies op dat ik je eerder gaf. Praat met iemand over wat je aan het doen bent. Er zijn onderliggende problemen die je moet aanpakken, en de meest effectieve manier om dat te doen is om je gevoelens te delen met iemand die je vertrouwt, of iemand die getraind is om gedegen advies te geven. Deze nepprofielen zijn een schild. Laat het schild zakken en ik kan je garanderen dat je je een stuk lichter en vrijer zult voelen dan je de afgelopen acht jaar hebt gedaan.

Maar voor nu zal ik veel te veel tijd blijven besteden aan het scrollen door sociale media, in de hoop dat ik erachter kom wie er telkens aan de haal gaat met mijn gezicht.