Hopen dat er geen doden vallen in dit Noord-Koreaanse pretpark

Ongeacht hoeveel blogs ik in mijn leven zal schrijven over Noord-Korea, ik zal nooit echt goed over kunnen brengen hoe leuk het daar wel niet is. Ook al ben ik er ooit gegijzeld, en hebben ze me bedreigd en op de zwarte lijst gezet omdat de overheid het niet helemaal eens was met een van mijn artikelen in The Guardian. Maar hoe kun je nou niet houden van het thuisland van de Mangyongdae-kermis, het kutste, deprimerendste ‘pret’park van de wereld? Ik bedoel, in het Westen loopt alles zo vlotjes dat het gewoon saai is.

Deze arme zielen—of misschien wel gelukkige zielen?—hadden de strenge opdracht om te allen tijde twintig stappen voor ons te lopen, en net te doen alsof ze de tijd van hun leven hadden, zodat wij het gevoel zouden hebben dat het hier net Disneyland was. Behalve de groep Westerse indringers waar wij toe behoorden, waren zij de enige mensen in het park. Een vreemde taak, maar ze kregen in ieder geval goed betaald om met dit toneelstukje de schijn van dictatoriale grootsheid hoog te houden.

Een poetsvrouw die wat blaadjes en de denkbeeldige rommel van alle net zo denkbeeldige bezoekers opveegt…

Nu snap je waarom ik zoveel van Noord-Korea hou.

@alex_hoban