Hoe het is om in een hostel te werken

Op een nacht kwam er rond 3 uur een gast huilend de lobby binnen rennen. Voor mijn gevoel sprak hij Koreaans, dus het was knap lastig om in te schatten wat hem dwars zat. Het begon te dagen toen ik een woord ontcijferde dat de meeste taalbarrières wel overbrugt: 'pis'. Ik liet de beveiliger de receptie overnemen, haalde diep adem en liep in de richting van de hotelkamer om te kijken naar de omvang van het probleem.

Eenmaal in de desbetreffende kamer had een of ander Australisch backpackertype besloten om slaapwandelend haar behoefte te doen in het bed van de arme Koreaan. Dat was althans mijn gevolgtrekking van het gebrekkige Engels en de plas pis.

Als je nachtdiensten werkt in een druk hostel, zit je op de voorste rij bij een show van allerlei scenario's die het daglicht niet kunnen verdragen. Het is een soort parallel universum van drank, drugs en geile Britse tieners met tweedegraads brandwonden door de zon.

Ik sta achter de receptie, begroet de gasten, geef ze hun sleutels en vertel ze alles wat er over het hostel te weten valt – behalve het feit dat het na 3 uur 's nachts in Gomorra verandert. Daar komen ze namelijk zelf snel genoeg achter.

Een van de huisregels van het hostel is dat er één persoon in één bed slaapt. Het maakt niet uit hoeveel Jägerbombs je hebt lopen atten, het is niet oké om je hele slaapzaal wakker te ballen. Maar regels zijn er om gebroken te worden zeggen ze, en vooral deze natuurlijk. Een keer kwamen vijf van de acht gasten hun kamer uit, om te klagen dat twee anderen om 7 uur 's ochtends los gingen in een stapelbed. Ik zat al de hele nacht achter m'n bureau, dus ik was eigenlijk vooral jaloers op dit stel. Hoe dan ook, het is mijn taak om dit soort feestjes te verstoren, dus ik liep naar de kamer en trok het gordijn voor het stapelbed weg. Twintig centimeter van mijn gezicht bevond zich een spierwitte reet, die niet gehinderd door mijn aanwezigheid door bleef stoten. Ik vroeg of ze misschien wat rustiger aan konden doen. Veel maakte het inmiddels toch al niet meer uit, want hun kamergenoten waren al gaan ontbijten.

De gasten beperken hun geneuk bovendien niet tot de stapelbedden. Douches, toiletten, de overloop van de bovenste verdieping – eigenlijk overal waar geen camera's hangen. Er wordt zo vaak geneukt op de bovenste verdieping dat ik al een paar keer op onze site heb gecheckt of deze faciliteit niet per ongeluk ergens als zodanig vermeld staat.

Ook de medewerkers worden vaak doelwit voor dergelijke escapades. Onze beveiliger Miguel was een keer met zijn ronde bezig toen hij ineens iets geks vanuit het toilet hoorde. Hij nam hij een kijkje en zag dat er een Canadees meisje zat te plassen, met de deur wijd open. Miguel schrok, maar zij niet – ze spreidde haar benen en gebaarde om naar haar toe te komen. Hij was erg gevleid, maar ook erg professioneel, en weigerde dit buitengewoon aantrekkelijke aanbod.

Vergeleken met de beveiliging is de receptie een stuk minder professioneel. Als hostelmedewerker groeit je kans op seks met factor tien. Als je sowieso al succesvol was op vleselijk gebied, dan kan dit werk dus al snel tot gezondheidsrisico's leiden. Ik was nooit erg populair onder de vrouwen, maar toen ik hier begon te werken veranderde dat snel. Maak oogcontact of zeg op de juiste manier 'weltrusten', en voordat je het weet sta je keihard te tongen met een Amerikaanse chick die op blote voeten de club uit is gekomen.

Ooit tipte onze vorige beveiliger – een vriendelijke vijftiger – me dat ik een meisje dat geïnteresseerd in me was mee naar boven moest nemen. Hij gaf me een walkietalkie, en zou me waarschuwen als er iemand aankwam. Op de eerste verdieping was een donker stuk waar 's nachts bijna niemand kwam. Toen we klaar waren ging ik spiernaakt – met uitzondering van mijn sokken – op zoek naar wat toiletpapier. Halverwege de hal gingen de bewegingssensoren af, en richtte het gehele CCTV-systeem zich op me. Gelukkig checkt niemand de camerabeelden, maar ik heb die avond een belangrijke les geleerd: Big Brother ligt altijd op de loer.

Waarom zou je ook geen seks mogen hebben als je de hele nacht achter een bureautje moet zitten? Ik mag er wel tussenuit om mijn longen zwart te blakeren, maar niet voor wat romantiek. De wereld is een hypocriete plek.

Er valt natuurlijk meer te beleven dan een vlugge neukpartij hier en daar. Zo zijn hostels vaak de thuis voor mensen die geen maandelijkse huur kunnen ophoesten, en daarnaast vaak lijden aan dingen als depressie of schizofrenie.

Een van deze daklozen was Anton. Anton was een jonge Albanees die naar Barcelona was verhuisd om te werken. Wat hij precies deed weet ik niet. Hij liep elke nacht meerdere keren in en uit, maar wilde daar niks over zeggen. Dat was opmerkelijk, want verder vertelde hij maar al te graag over zijn avonturen – die keer dat hij samen met zijn broer veertig mensen in elkaar sloeg bijvoorbeeld, of hoe hij ontmaagd was door een meisje uit het hostel, die op haar beurt beweerde dat het de beste seks van haar leven was. Uiteindelijk gooide de manager hem eruit nadat hij een van de medewerkers met de dood bedreigd had. Hij verliet het hostel schreeuwend dat hij terug zou komen, en dat hij "een voormalig scherpschutter" en "zo woest als een leeuw" was. We hebben hem nooit meer gezien.

Een ander voorbeeld was Ramon, een gezette man wiens mentale leeftijd dichter bij de tien lag dan de daadwerkelijke veertig. Na twintig jaar in Londen te hebben gewerkt was hij naar Spanje vertrokken voor het klimaat. Hij had wel wat spaargeld, maar gebruikte het hostel tijdelijk als uitvalsbasis. Hij bezocht zijn moeder in Spanje, maar die had nu een nieuw gezin en wilde niet met hem praten. Toen hij dacht een appartement te hebben gevonden werd hij opgelicht. Al zijn verhalen liepen slecht af, dus hij verruilde Barcelona al snel voor Menorca.

Als je een tijdje in een hostel werkt vervagen de lijnen tussen de toeristen en de locals met mentale problemen. Die Koreaan die huilde om de pisvlek sloeg een paar nachten later zelf door, en zag andermans koffer voor een wc aan. De eigenaar trof de volgende ochtend al zijn spullen aan in een soep van diarree, en vervolgens was het onze taak om deze spullen te wassen en de dader onder de douche te zetten.

Dit zijn echter nog milde gevallen. Het ergste dat ik heb gezien was een Zweeds meisje dat – schijnbaar onder invloed van wat gekke shit – naakt door de gangen rende en de muren onderkliederde met haar menstruatiebloed. Haar kunstwerken staan voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Toch zijn doorgedraaide gasten, vloeibare poep en neukende stelletjes niet eens het vervelendst. Dat zijn namelijk de vechtpartijen. Eén keer probeerde ik een gevecht dat zich buiten afspeelde te sussen en toen kreeg ik zelf een klap. Onze beveiliger heeft zich daarna volledig op die jongens uitgeleefd. "Ik kon niet anders, dit is mijn werk," zei hij daarna. Of dronken idioten volledig in elkaar stampen daadwerkelijk deel uitmaakt van zijn takenpakket weet ik zo net nog niet, maar oké.

Verder heb je de gevechten tussen je gasten en andere dienstverleners. Die zijn altijd het meest memorabel. De meest recente die ik heb gezien was tussen drie Amerikaanse dames en hun taxichauffeur. Volgens de chauffeur hadden de dames niet betaald; volgens de dames had hij ze beroofd en aangerand.

Toen de politie aankwam begonnen de dames ook tegen hen te rellen, omdat ze in burger waren. Ze wilden de agenten te lijf gaan en dreigden de Amerikaanse ambassade te bellen omdat ze dachten dat het bedriegers waren. Uiteindelijk nam de chauffeur genoegen met vijftig euro, terwijl de dames volhielden dat het diefstal was. Toen ze binnen eindelijk een beetje ontspanden, kwam een van de dames naar me toe, om te vragen of ik ooit Breaking Bad had gekeken.

"Yep," antwoordde ik.

"Nou, mijn oom is een hoge pief bij de Drug Enforcement Administration, en ik ga ervoor zorgen dat die eikel van die taxi in een Cubaanse gevangenis belandt en nooit meer een straaltje daglicht zal zien," zei ze bloedserieus. Een doorsnee avond in een hostel.