Wat we hebben geleerd over dj’en van die domme EDM-film met Zac Efron

DJs Complaining is een twitteraccount en website die de klachten optekent van verwende dj's over stewardessen die hun favoriete merk sinaasappelsap niet hebben, hotels die geen oordopjes naast de bedden hebben liggen, en vooral over hoeveel tijd het ze kost om de hele wereld overgevlogen te worden om mensen te vermaken.

Wij vroegen DJs Complaining om de film We Are Your Friends met Zac Efron voor ons te bekijken.

Het dj-bestaan heeft de afgelopen jaren een grote verandering doorgemaakt. Er was een tijd dat dj zijn bestond uit het investeren van al je zuurverdiende centen in vinyl; dat je jarenlang bezig was om een uitgebreide platencollectie aan te leggen die je zo nu en dan in de achterbak van een Volkswagenbusje propte, samen met duizenden euro's aan audioapparatuur, en daarmee naar de lokale bar-disco reed om zeven uur achter elkaar Motown en Decca-singletjes te draaien totdat je een glas bier naar je hoofd geslingerd kreeg, of iemand je een kopstoot gaf omdat je hun verzoeknummer niet draaide. Dit alles voor een paar stuivers en een glas bier, als je geluk had.

De dagen dat je je rug moest breken en je bankrekening moest plunderen voor je dj-carrière zijn voorbij. Anno 2015 heb je niet veel nodig om dj te zijn. Zoals Zac Efron kort maar krachtig zegt in zijn coming-of-agevehikel We Are Your Friends, "alles wat je nodig hebt is een laptop, een beetje talent en één track". Hoewel wij niet helemaal overtuigd zijn dat Zac het concept van dj'en begrijpt (later meer hierover), moeten we wel toegeven dat dit een nieuw tijdperk is.

Nadat Skrillex in 2010 een LFO op een blokgolf gooide heeft de EDM-scene niet meer achterom gekeken. Doordat de dancewereld zo gegroeid is, is ook de beloning voor de sterren uit dancewereld buitenproportioneel groot geworden. Draaien was vroeger voor contactgestoorde buitenbeentjes, maar tegenwoordig zien dj's eruit als fotomodellen die om onduidelijke redenen vaak een pak dragen en rondhangen met filmsterren en leden van het koninklijk huis. Nu Hollywood zijn nagels in de dancewereld heeft gezet en zijn heetste tienerster (of nou ja, 27-jarige) heeft ingezet om een aanstormende dj te spelen, is er geen twijfel meer over mogelijk dat EDM mainstream is geworden.

Voor een rechtgeaarde Europese danceliefhebber is de EDM-scene in Amerika net een buitenaardse planeet. Privéjets, champagne en enorme villa's in Vegas zijn een wereld van verschil met de kleinschalige festivals en huisfeestjes met dj's die ik gewend ben. Natuurlijk zijn we ons ervan bewust dat iedereen en zijn moeder kritiek had op deze film, inclusief de filmrecensenten die We Are Your Friends met de grond gelijkmaakten. Waarschijnlijk verwacht je dat wij de film ook volledig de grond in gaan trappen; dat we wat sarcastische grapjes maken over de onnauwkeurigheden in dit domme, opgeblazen en clichématige filmscript en het daar verder bij laten. Maar wij hebben er genoeg van om altijd de moraalridder uit te hangen, en om onze dagen te moeten slijten in morsige flatjes die stinken naar shag en soep. Doe ons ook wat van die Vegas-money.

In plaats van alleen maar kritiek te leveren, gingen we op zoek naar levenslessen. Dit is wat we leerden.

Jouw leven draait om draaien, toch? Je houdt van "zieke" beats, en zelfs wanneer je niet aan het "spinnen" of platen aan het "droppen" bent in de club, is het belangrijk dat iedereen weet dat jij een coole dj bent. Om deze reden (en waarschijnlijk ook omdat de fabrikant jouw domme film sponsort) is het zeer belangrijk dat je altijd en overal een buitenproportioneel grote koptelefoon draagt. Zelfs wanneer je niet naar muziek luistert; zelfs wanneer hij zo om je nek geklemd zit dat je je hoofd niet goed kan bewegen; zelfs wanneer je op een snikhete zomerdag hardloopt om je duistere verleden te vergeten, en je oren zo warm worden dat het voelt alsof je met een bivakmuts op aan het rennen bent.

Onze ervaring is dat een doordeweekse avond niet het meeste geld oplevert. Zeventig euro handje contantje en vier gratis drankjes (zolang het maar geen sterke drank is) is meestal het meeste wat je kan verwachten. Jij moet op ziek veel van dit soort avonden draaien om genoeg geld bij elkaar te sprokkelen om de huur van je studentenkamertje in Groningen te betalen, maar in de Verenigde Staten gaan dingen heel anders. Neem James Reed, een afgematte dj op leeftijd die in de loop van de film een soort van rolmodel wordt voor Efron. Samen toveren ze elke donderdagavond om in een spirituele reis waarbij ze draaien voor allerhande ongeïnteresseerde modellen en techmiljonairs die allemaal in luxe bungalows wonen in de heuvels van Hollywood. Allemaal met een eigen zwembad, kunst aan de muur, minimalistische meubels en een knap vriendinnetje.

Haha! Zo waar! Kijk, vrouwen begrijpen niks van muziek. Het zijn gewoon simpele machines met tieten die zielloos beginnen te heupwiegen wanneer Zac op cue-knop van zijn cdj's drukt. Of zoals hij het zelf zegt: "inhaakt" op 120 BPM-hartslag van deze simpele zielen en deze "omhoog brengt" naar het "magische getal" van 128 BPM.

Natuurlijk zal hun onderontwikkelde intellect deze ingewikkelde manipulatiemethode nooit volledig kunnen vatten, maar dat hoeft ook niet: twee minuten geleden vroegen ze nog om Drunk In Love, en nu staan ze in bikini te dansen op muziek waarvan ze het genre niet eens kunnen benoemen.

Het zijn altijd de onschuldige en beetje onhandige jongens die de ultieme prijs moeten betalen voor een hevig avondje uitgaan. Als jij in jouw vriendengroep die jongen bent – helemaal als je bijnaam "de marmot" of "eekhoorn" ofzo is – blijf dan ver weg van drugs. Eén verkeerde pil en bam! Voor je het weet zitten je vrienden allemaal te huilen bij jouw Joodse begrafenis. Laat het hele drugsgebeuren maar over aan je goed uitziende en gelikte vrienden, zoals de seksgod van de groep, die ene die een beetje hyperactief is, en die ander die eruitziet als Johnny Depp of Freddie Prinze Jr. Zij zijn gemaakt uit sterker spul dan jij. Daarnaast zijn ze veel te belangrijk voor de rest van het plot om dood te gaan.

Voor de meeste mensen is drugs in je drankje gegooid krijgen door een man die je net hebt ontmoet, die twee keer zo oud is als jij, en die je zijn limousine heeft ingelokt door je een "goed feestje" te beloven, een behoorlijk traumatische ervaring. Maar niet in de wereld van We Are Your Friends. Nee, Zac Efron eindigt niet als een hoopje ellende op het toilet terwijl hij bemoedigende woordjes tegen de tegelmuur fluistert. Hij belandt in een soort euforische iPod-commercial, waar neonkleuren, verschrikkelijke muziek en knappe dansende vrouwen deel uitmaken van een superleuke drugservaring. De vrees dat Zac iets verontrustends is overkomen, verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer hij de volgende ochtend alleen in het mooie huis van zijn nieuwe vriend wakker wordt met al zijn kleren nog aan. Het wordt hoog tijd dat jullie ook je drankjes onbeheerd gaan achterlaten in clubs, mensen.

Als je jong bent en dj wil worden, zal je op zoek gaan naar een vaderfiguur om je eigen (op mysterieuze wijze verdwenen) pappa te vervangen. Maak je geen zorgen, de kijker verveelt zich te veel om echt te willen weten wat er is gebeurd, dus af en toe een vage hint gevolgd door een moeilijke blik in de verte volstaat om te suggereren dat je relatie met je eigen vader nogal getroebleerd is. Wanneer je je surrogaatvader hebt gevonden (meestal nadat hij je gedrogeerd heeft met PCP in een limo) wordt al snel duidelijk dat hij zijn eigen demonen heeft waar hij mee worstelt. Dit zorgt voor verontrustend gedrag van zijn kant, zoals whisky drinken, taart eten zonder schoteltje en het doen van een dutje midden op de dag. Uiteindelijk stort hij helemaal in, en raakt hij overspannen. Je weet dat dit gebeurd is omdat hij overal gekreukte kleding over zijn meubels laat slingeren. Houd de mentale gezondheid van je surrogaatvader in de gaten door zijn kledingkast te checken. Als je hem tijdens het sok-stadium nog kan tegenhouden is er een goede kans dat hij volledig geneest. Helaas zijn de makers van WAYF er niet in geslaagd om het treurige eindstadium van een mentale ineenstorting te laten zien: restjes ei en andere eetvlekken op z'n trui. Als dit gebeurt bij jouw mentor dan is het waarschijnlijk einde oefening.

In theorie heb je minimaal twee tracks nodig om te dj'en, maar zelfs dan is het nog een behoorlijk korte en teleurstellende set. Het wordt al snel duidelijk dat de makers van WAYF niet echt weten wat draaien is en hoe het verschilt van produceren. Maar zij maken zich niet zo druk om dit soort triviale details. De festivalgangers maakt het ook niets uit wanneer Zac besluit om geen volledige set te draaien tijdens zijn nu-of-nooit optreden, maar in plaats daarvan een soort live versie te doen van het nummer waar hij de afgelopen week onophoudelijk aan heeft gewerkt. Het publiek vindt het geweldig. Ze houden van de eurotrance-melodietjes, de uitgebreide muzikale bezetting, en de emotionele geluidsopnames van willekeurige momenten uit zijn leven die niets toevoegen aan de track. Ze vinden het zo geweldig dat het hen niks uitmaakt dat er 53 minuten van stilte volgen nadat Zac de eerste en enige track die hij ooit heeft gemaakt heeft gedraaid.

Wij zijn daarentegen niet volledig overtuigd. Als een hele film draait om één nummer, dan valt de finale waarin je de track eindelijk hoort altijd tegen. Maar Zacs enige track slaat echt alles – het is een vormloze plas van beige geluid met een paar helikoptergeluiden erin. Maar wat hadden we dan verwacht? We zagen Zac eerder in zijn kamer keer op keer een audiobestand knippen en plakken met de naam "techno". Toen we zagen hoe hij voorzichtig aan de knopjes van zijn nanoKONTROL draaide, door de VST-presets scrolde, en zijn koptelefoon steeds weer teleurgesteld afdeed, dachten we ook niet echt dat hij een tweede Strings of Life in elkaar aan het flansen was.

§

Dit zijn dus de regels die wij vanaf nu gaan volgen om succesvol te worden. We zullen eindeloos dj's die groter zijn dan wij koeioneren, nooit meer onze koptelefoons afdoen, en meer tijd besteden aan coke snuiven en vrouwen reduceren tot hersenloze objecten dan dat we daadwerkelijk iets productiefs doen. Dit zal ons onderscheiden van de rest van de dancewereld.

Ik zie jullie in Vegas, losers.

Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: