Wonen in je auto is niet zo kut als het klinkt

Chris Trenschel en Tamara Murray dachten dat hun leven perfect was. Ze hadden allebei een succesvolle carrière – Trenschel was analist voor de gemeente van San Francisco en Murray was vicepresident bij een pr-bedrijf, waren getrouwd, en woonden in een mooi appartement. In het weekend smeten ze met geld in nieuwe restaurants en zopen zich klem in hippe kroegen. Er was alleen één klein probleempje: "We waren dood vanbinnen," zegt Murray.

Werk kwam bij Chris en Tamara altijd op de eerste plek, en doordeweeks waren ze 's avonds vaak te moe om nog iets te doen. Na te veel avonden op de bank thuis, met afhaalpizza op schoot en Netflix op de buis, begonnen de twee zich af te vragen: waar zijn we mee bezig?

"We hadden het gevoel dat we onze tijd verspilden," legt Murray uit. "Reizen, nieuwe culturen en mensen leren kennen, waardevolle herinneringen creëren – dat is wat we belangrijk vinden." Dus schraapten ze wat geld bij elkaar, namen ontslag, en waagden de sprong. Nadat ze een jaar door Latijns-Amerika hadden gereisd, kochten ze een rode Kia Sedona en toverde het minibusje om tot een camper. Ze werken nu allebei vanaf hun laptop – Murray freelancet als communicatiespecialist en Trenschel ontwerpt en promoot websites – terwijl ze door Noord-Amerika reizen en doen waar ze het gelukkigst van worden.

Hoewel wonen in een busje, auto of camper als levensstijl al populair was onder de hippies van de jaren zestig, maakt het nu een comeback bij Amerikaanse twintigers en dertigers. Sommige mensen, zoals Rachel Bujalski, die in haar Corolla in Californië rondzwerft en een blog runt voor jonge mensen zonder een permanent dak boven hun hoofd, noemen het zelfs de "nieuwe Amerikaanse droom."

"Wonen in een auto is denk ik populair geworden door het praktische en avontuurlijke aspect," zegt de 27-jarige Zach Frost. "Veel mensen van mijn leeftijd verdrinken in hun studieschuld en kunnen geen baan vinden. Het laatste wat ze willen is bij hun ouders intrekken. Het is spannend om in een auto te wonen, je bent mobiel en het kost niet ontzettend veel." Plus, voegt hij eraan toe, "flexibel leven en werken over heel de wereld maakt leven in een auto wel heel aantrekkelijk."

De belofte van meer vrijheid was ook de reden dat Tom Sennett, een 27-jarige game-ontwikkelaar, zijn baan opgaf en in zijn auto ging wonen. Hij verdiende veel geld als productmanager bij een digitaal bedrijf voor apps, maar was gewoon niet gelukkig.

"Ik was het zat om mijn geluk telkens uit te stellen voor langetermijndoelen die ik toch niet zou halen, of waar ik eigenlijk weinig om gaf," legt Sennett uit. "Ik had een hekel aan mijn werk, dus stopte ik er gewoon mee."

Hij zei z'n baan op, kocht een Dodge Ram uit 2002 op Craigslist en ging weg uit zijn appartement in Jersey City. Nu werkt hij aan zijn eigen videogames – waaronder een spel over zijn ervaringen dat Hate Your Job heet. "Ik ben pas net bezig, maar ik heb tot nu toe nog geen spijt. Ik besteed eindelijk mijn tijd aan het maken van games."

Wonen in een auto of busje is niet altijd rozengeur en maneschijn: plassen in een plastic fles, douchen in sportscholen, en altijd maar weer naar een plek moeten zoeken waar je je was kan doen of naar de wc kan. Daarnaast kan een leven zonder de structuur van een baan of een vaste woonplek best saai worden. En niet iedereen kiest vrijwillig voor het leven in een busje vanwege de avontuurlijke levensstijl.

In 2005 kocht Christine On een appartement in de stad Glendale in Californië, waar ze werkte als animatie- en graphicsontwerper. Ze gaf weinig om haar baan, maar moest wel veertig uur per week werken om haar appartement te kunnen behouden – een investering waar ze al snel spijt van kreeg. Een paar jaar later werd haar vader gediagnosticeerd met dementie en wist ze dat ze moest verhuizen naar het noorden van Californië, waar hij woonde – maar ze vond het moeilijk om haar leven in Glendale achter te laten.

"Ik wilde geen appartement in de buurt huren, al helemaal niet bij mijn ouders wonen, een wilde ook niet mijn eigen appartement verkopen, omdat ik waarschijnlijk maar zestig procent van de prijs die ik ervoor betaald had zou krijgen," vertelt On me. Dus besloot ze haar appartement te verhuren, en zelf te verhuizen naar een Chevy Express uit 2004. Zo kon ze haar hypotheek houden en dichter bij haar ouders zijn. "En het was ook wel lekker om geen gas- en elektriciteitsrekeningen meer te krijgen, en geen badkamer meer te hoeven schoonmaken."

Ze verbouwde het busje en maakte er een bed in, zorgde voor water via een watertank met filter en een pompsysteem, en installeerde zonnepanelen voor elektriciteit. Ondanks haar twijfels in het begin bevalt wonen in een busje haar goed. "Dat heeft denk ik deels te maken met het idee dat ik altijd een dak boven mijn hoofd zal hebben, of ik nou mijn baan verlies, de aandelenmarkt op hol slaat of de huizenmarkt gigantisch instort," zegt ze. "Nog beter is dat ik kan wonen waar ik maar wil."

Veel mensen die in een busje wonen, doen dat omdat ze een hekel hebben aan de Amerikaanse werkcultuur. Adam, een 27-jarige ingenieur (omdat hij in de toekomst nog weleens zal moeten solliciteren, houdt hij zijn achternaam liever geheim), vertelde dat hij het gevoel had dat hij op de resetknop van zijn hele volwassen leven drukte toen hij verhuisde naar zijn auto. "Ik was een werktuigbouwkundige met een eigen kantoor die elke dag een stropdas droeg naar werk, en van de ene op de andere dag werd ik een vrijwillig dakloze."

Adam doucht en poetst zijn tanden in de sportschool, scheert zichzelf in openbare toiletten, parkeert voor bedrijven die 24 uur per dag open zijn voor het geval dat hij 's nachts moet plassen, en heeft altijd een lege fles en emmer in zijn auto liggen voor noodgevallen. Grootstedelijke en warme plekken zijn makkelijker om in te leven, en Adam neemt af en toe een klusje aan als afwasser bij een restaurant of als kaartjesverkoper bij een toeristische attractie. Als je toegewijd bent aan deze manier van leven, is het volgens hem prima te doen.

Als je acht uur per dag werkt, en elke dag een uur bezig bent om van en naar je werk te reizen, dan besteed je bijna de helft van je leven aan je werk, aldus Adam. En tenzij je dol bent op je baan, betekent dat dus dat je de helft van je leven gewoon verkwanselt.

"Waarom zou je er in godsnaam genoegen mee nemen om maar de helft van je leven gelukkig te zijn?" zegt hij. "Je kan me nooit genoeg betalen om de helft van mijn leven te vergooien."