De nachtclubs zijn al bijna een jaar dicht, wat erg treurig is. Toch zijn er hier en daar nog mogelijkheden om wat feestelijks te doen. Bijvoorbeeld bij de Koma Bak 2 Bak-sessies, een rave-bakfiets die wekelijks door de hoofdstad rijdt om het party-waakvlammetje brandend te houden. Ik fietste een rondje mee. Spoiler: het was leuk. Koma is een club die vorig jaar werd gestart door Edwin Biekmann a.k.a. Kid Culture en Marc “Baba” Robijn — twee doorgewinterde dj’s die elkaar nog kennen van de iconische Supperclub, waar in de jaren ’90 en ’00 het zogenaamde “loungen” werd gepionierd. Ze wilden met hun nieuwe club de wereld redden van slechte muziek. “Wij draaien niet zomaar platte house, we willen die Detroit-slinger,” licht Baba toe. Nu Koma niet open mag, verspreiden ze het evangelie door (bij goed weer) elke zaterdagmiddag met een dj in een bakfiets door Amsterdam te rijden. Feesten op de fiets ligt eigenlijk heel erg voor de hand. Fietsen is toegestaan: zolang je gewoon blijft rijden kan niemand er wat van zeggen. In Rotterdam werd al eens een eenmalige fietsrave georganiseerd om aandacht te vragen voor het bloedende nachtleven, maar de Koma-stream is een wekelijks terugkerende herinnering aan de mogelijkheid van een feestje. Veel jonge ravers trekken zich terug in afgelegen bossen, viaducten en loodsen achter een dubbele wand. De meeste livestreams worden opgenomen in achterafkamertjes en spelen zich dus vooral af op het internet. De organisatoren van de Bak 2 Bak-sessies partyen op klaarlichte dag. Wijdbeens paraderen ze door de stad, achter de fiets aan, als om te laten zien: “We zijn er nog.” Bijkomend voordeel is dat de bakfiets, in de laatste jaren uitgegroeid tot het symbool voor de Amsterdamse yup, wordt teruggeclaimd door de oude rotten van de underground. De sessies zijn een succes. Met dj Baba Robijn verkleed als de “Synth”, een escorte van dansende clown-pieten, stoeprandbloopers en een set van San Proper was hun 5 december-rave erg wild. Al snel vroeg de legendarische Dimitri (die eind jaren ’80 in de RoXY draaide en all-nighters verzorgde in Trouw) of hij ook een keertje mocht worden rondgereden. De Koma-dj’s wonnen met hun initiatief vervolgens een Gouden Kabouter Award, de “Oscar voor de dance-scene”. De Gouden Kabouter schittert in de zon als ik de bakfietsravers ontmoet op het Museumplein. Als een beschermengel staat hij voorin de bakfiets. De mascotte heeft deze week gezelschap gekregen van de Schotse dj Vince Watson, die de MIDI-techniek in de elektronische muziek pionierde en onder andere de onsterfelijk diepe klassieker Mystical Rhythm produceerde. Erg indrukwekkend ziet hij er nu niet uit, verborgen in een dikke jas en een mondkapje. De ravers hebben mutsjes op en je zou niet per se verwachten dat ze allemaal doorgewinterde feestbeesten zijn. Naast Edwin, Baba en Vince bestaat de processie dit keer uit dj Thomas Robson (de derde vaste kartrekker van het project), nachtclubfotograaf Dennis Bouman, dj Hero de Janeiro en Michel, een vriend van Baba. Voor hen is het een manier om de gapende leegte van het weekend te vullen. Thomas: “Je moet toch wat, op zaterdag.”Hero praat de show aan elkaar door de microfoon. De rest van de tijd praat hij ook. Hij geeft commentaar bij wat er gebeurt (“We zijn housetroubadours!”) en vertelt stoere verhalen, bijvoorbeeld over hoe een Heineken-reclame een beroemde dj van hem maakte, en over zijn rol als rechter in bollywoodfilm over de Indiase onafhankelijkheidsbeweging in de jaren ’30. “Het werd daar geen groot succes, want de mensen in India vonden het niet fijn om te zien hoe hun voorouders onderdrukt werden.” We gaan door de PC Hooftstraat (“Ik zag Eva Jellinek hier laatst nog!”) naar het Vondelpark, ongeveer hetzelfde rondje dat een dolende ravetoerist normaal gesproken op zaterdagmiddag zou maken. Eerder op de dag zijn ze al over de Albert Cuyp en de Wallen gereden. De bakfietsrave produceert veel herrie: slappe grappen worden afgewisseld met een schreeuw om lange vloei, er worden peuken uitgedeeld en een fles rum doorgegeven. De JBL-boxjes zijn dan weer nauwelijks te horen. Meer dan een rijdend feest is dit een rijdende belofte. Het doet me denken aan in de rij staan voor de club. Je hoort wat ongrijpbare flarden muziek en fantaseert voorzichtig alvast over het moment waarop je jezelf over kan geven aan het grenzeloze hedonisme van het nachtleven. Waar de bakfiets voorbijkomt gaan de mondhoeken omhoog en schieten mensen terug in de dansreflex die er in de afgelopen jaren gelukkig diep in is gesleten. Als we voor de regen schuilen onder een brug ontstaat er zelfs bijna een echte rave: de muziek echoot tegen het beton, de hangjeugd steekt hun blik bier in de lucht totdat Hero begint te schreeuwen: “Politie, politie!” Met een uitgestreken niks-aan-de-hand-gezicht fietst Baba verder, terwijl hij de dienders vriendelijk toeknikt. Ik maak me plotseling even helemaal geen zorgen meer over de partytoekomst die ons te wachten staat als de pandemie voorbij is. Je kunt de livestream elke zaterdag tussen 15.00 en 17.00 hier bekijken.
Advertentie
Advertentie
Advertentie