Een Interview Met Connan Mockasin Is Als Een Droom Die Uitkomt

De laatste weken beluisterde ik niets anders dan Ex-Fag Cop en Connan Mockasin: de eerste band als ik zin had om met mijn keukenstoelen te smijten en de tweede als ik van mijn zittend beroep een psychedelische trip wilde maken. Connan is wat mij betreft de nieuwe David Bowie. Dat heb ik al vaak tegen vrienden gezegd en voorlopig gaat niemand akkoord. "Hij klinkt meer als John Lennon". Natuurlijk klinkt hij meer als Lennon maar wat ik bedoel, is dat hij even doelbewust excentriek is. "Where's your will to be weird?", zei Val Kilmer verkleed als Jim Morrison in de film van onze Oliver en dat is naar mijn mening dé existentiële vraag die zowel in Bowie's hoofd rondzweefde als een Ardeense kasteelspook, als in de blonde kop van mijn nieuwe, favoriete Nieuw-Zeelander. Buiten het feit dat hij erg vreemd is, maakt hij fantastische muziek. Ik durf zelfs het woord geniaal te gebruiken. Voorbeeld van zijn genialiteit, een excerpt uit de tekst van het nummer Choade: "I'm a China toad, but I'm in filing mode". Ik zie een porseleinen boeddha met vette buik en een paddenkop allerhande papieren in duizenden lades duwen met zijn 700 armen, zoals The Simpsons ooit de Indische god voorstelde, maar dan afgekruid met een vleugje Brasil van Terry Gilliam. Choade betekent trouwens, volgens Urban Dictionary, een lul die dikker is dan zijn lengte.

Connan is geweldig en hij kwam naar de Botanique in Brussel. Uiteraard wilde ik een interview met hem. Alles was geregeld. Om 19 uur op de dag van het optreden mocht ik hem spreken. Ik was zeer goed voorbereid want ik verwachtte een moeilijk interview. De manager meldde me dat een ander interview was uitgelopen waardoor zeven uur eerder half acht zou worden. Geen probleem. Vervolgens meldde de manager dat Connan honger had en het interview na het optreden zou gebeuren. Argwaan doch geen probleem. Ik at samen met mijn fotograaf een slechte kebab tegenover de Botanique en dronk nog een pint. De fotograaf, Silas, een boezemvriend, is een tijd volledig geobsedeerd geweest door Connans nummer Forever Dolphin Love, of toch de remix ervan. Het nummer duurt tien minuten, de remix van Erol Alkan is korter. Connan heeft trouwens getekend op Erols label Fantasy, wat vreemd is omdat hij geen elektronische muziek maakt. Wat was ik aan het zeggen? Ahja, Silas heeft maandenlang niets anders gedraaid dan dat nummer. Dat was de reden waarom hij zo graag fotograaf wilde zijn die dag.

Het concert was uitverkocht en dat merkte je aan de rij die stond aan te schuiven wanneer het concert begon. Naar mijn mening iets te veel kaartjes verkocht. Ik heb verdorie de eerste twee nummers van het concert gemist omdat ik braafjes moest aanschuiven. Het tweede nummer was Choade: gemist. Het eerste was Megumi, The Milkyway Above, nog zo'n prachtlied. Maar goed. Tijdens het concert vond ik dat Connan erg hard klonk als Prince terwijl de pers hem vooral als een adept van de jaren zestig beschrijft. Na het concert kwam ik mensen tegen die net hetzelfde zeiden. Vooral het nieuwe nummer dat hij speelde halverwege de set klonk echt als de kleine sexy motherfucker, formerly known as Prince.

Na het concert ging ik backstage met Connan. Zijn kamer rook erg hard naar kaas wat betrekkelijk onaangenaam was. Ik kreeg een erg nuchtere Connan voor mij die iedere vraag ondubbelzinnig beantwoordde. Niet dus. Hij was compleet van de wereld, er kwamen amper woorden uit zijn mond en hij benadrukte meermaals dat hij er geen zin in had en liever wilde feesten. Ik begreep dat wel. Toch blijft dat kontzuigen. Als journalist wil je met een spetterend verhaal thuiskomen en niet afgaan als een doorgespoelde tampon. Hieronder het interview. Op zich geeft hij nog wel geestige antwoorden. Moest ik niet zo veel van Connan houden, dan zou ik zeggen dat hij een typische rockster was die à la Jim Morrison wat wazige antwoorden geeft om cool te zijn. Maar ik mag die man, dus zeg ik: hij had goede drugs en de schuld treft mij.

Vice: Hoe vond je de show?
Connan Mockasin: Het ging goed.

Ik heb de eerste twee nummers gemist omdat er te veel volk was. Het tweede nummer was Choade, het eerste was, verdorie, hoe heet het ook alweer? Dat kwieke nummer. Iets met Milkyway.
Connan: Milkyway? Geen idee.

Heb je geen setlist?
Connan: De jongens misdragen zich steeds. Je maakt een setlist en dan houden ze zich er niet aan. Ze halen alles door elkaar. Behalve de geluidsvrouw. Zij doet haar werk altijd goed.

Ik dacht dat je op een gegeven moment teken deed naar de PA. Dat er iets niet goed zat? 
Connan: Neen, ik deed gewoon peace out naar het publiek. Je weet wel: geen oorlog, geen corruptie.

Het nieuwe nummer dat je speelde, klonk nogal als Prince, niet?
Connan: Niet?

Jawel.
Connan: Neen?

(Bandlid valt in: hij bedoelt: het klinkt als Prince, doesn't it?)

Connan: Ah. In Japan, zeggen ze "neh".

Is hij op één of andere manier een bron van inspiratie?
Connan: Neen.

In andere interviews lees ik vooral dat je je mosterd haalt bij de psychedelische sixties, en vooral Sergeant Pepper.
Connan: (lacht hard)

(stilte)

Conan: Ik weet het niet.

(Bandlid komt erbij zitten)

Conan: Weet je, ik voel me erg sociaal vandaag. Putain.

Meneer spreekt Frans. Nog woordjes?
Connan: euh… Arrête! Putain, arrête.

In het begin riep een kerel uit het publiek dat het geluid naar de kloten was. Jij antwoordde iets in het Frans dat op niets sloeg.
Connan: Het ging om het gebrom. Maar het was de zaal die voor het gebrom zorgde. De versterkers bromden door de zaal.
Bandlid: er is veel gebrom op je platen, dus wat maakt het uit?

(stilte)

Ik heb je geboortedorp opgezocht op Google Maps. Het is erg klein. Ik schat 500 inwoners.
Connan: Dat is een heel goede schatting. Het telt zo'n 400 inwoners.

Er is een straat genaamd Kuku street. Woonde je daar?
Connan: Neen. Ik woonde op ---- straat. Oh neen, dat mag ik niet zeggen.

Nu kan ik je Mac stelen.
Bandlid: zeg dat je op Kuku Street woont.
Connan: Ik woon in Kuku Street.

(stilte)

Waarom ben je weggegaan?
Connan: Omdat er totaal niets te beleven was.

(stilte)

Dus helemaal niets te doen?
Connan: Neen. Enkel fietsen, surfen en koken.

Wat deed je dan als kind?
Connan: Niets. Ik haatte het leven. Het is waar. In 2006 ben ik gevlucht. Sindsdien is het leven zo veel beter geworden. Ik haatte het leven gewoon.

Je bent naar Londen gevlucht. Maar je had geen geld.
Connan: Ik had tonnen geld maar ik heb het allemaal verloren.

Woon je nog in Londen?
Connan: Ik probeer. Het is moeilijk.
Bandlid: Het wordt met de dag moeilijker, niet? (lacht hard)
Connan: Ja, het leven is zo hard. (lacht hard)

Door de crisis? Of Napster?
Connan: Of Dotcom.
Bandlid: Dotcom? (lacht hard)
Connan: Ja, die Duitser.

Megaupload.
Connan: Ja, hij verbergt zich momenteel in Nieuw-Zeeland.
Bandlid: in Kuku Street.
Connan: Weet je wat? Hij heeft de dingen veranderd in Nieuw-Zeeland. Daarvoor was er gewoon één muziekwinkel waar je je muziek kon kopen, verder niets.

Ga je vaak terug?
Connan: Ja.

Mis je het?
Connan: (lacht)
Bandlid: Waarom ga je altijd terug, Connan?
Connan: Voor mijn mama.

(stilte).

Wat vind je van deze zaal?
Connan: Veel ramen en baksteen, waardoor er hier veel reverb is. En een soort delay.

Op internet heb ik filmpjes gezien waarin je in lege kamers opnames inspeelt. In een badkamer bijvoorbeeld.
Connan: Ik heb nooit in een badkamer opnames gemaakt.

Het was voor The Gravy.
Connan: Het zijn allemaal leugens. Het was gewoon voor de show. Alles op tv en radio zijn leugens.

(Bandlid kijkt naar de vissenprint van zijn broek)

Bandlid: waarom hebben ze die vis herhaald maar zonder dat zwart lijntje. Ah, het is niet dezelfde vis.
Connan: Ik wil naar buiten en iets gaan doen.
Bandlid: we moeten het interview even afmaken.
Connan: Ahja, sorry.

(stilte)

Dus, wanneer ben je begonnen met muziek?
Connan: Euhm, in mijn late twintiger jaren.

Waarom heb je getekend bij Erol Alkan (Fantasy) terwijl Fatboy Slim en het label van White Stripes je daarvoor ook al vroegen? Connan: Vertrouwen en liefde.

(stilte)

Connan: Ik maakte vooral elektronische muziek in het begin. Neen, dat is niet waar. Allemaal leugens. Waarom zei ik dat? Ik voel me zo sociaal. Ik kan niet wachten om hier weg te zijn.
Bandlid: Connan voelt zich nogal sociaal.

Geen probleem. Je mag gaan.
Connan: Ben je zeker dat je genoeg hebt?

Ja. Dankjewel.

In mei komt Connan terug naar de Botanique, samen met Charlotte Gainsbourg. En er komen uiteraard nog andere groepen. Is Les Nuits Botanique niet binnenkort? 

WEBSITE

Foto: Silas Corujeira