De hulpgroepen die mensen helpen een psychedelische trip te verwerken

"Hoe kom je weer uit een trip?" vraagt Sherree Godasi, zittend op een rond kussen, ergens in een boetiekje in Santa Monica (Californië). Het ruikt er kruidig en er hangen over Tibetaanse vlaggen en portretten van Boeddha. "Persoonlijk vind ik zwemmen een van de prettigste manieren om een trip in mijn leven te integreren."

Het is een maandagavond en met z'n tienen zitten we op grondkussens in een cirkel om Godasi heen, een vrouw uit Israël met donkerbruin haar dat in twee strakke vlechten zit. Godasi is een 'psychedelische integratiecoach' en de tweemaandelijkse bijeenkomsten die ze leidt zijn bedoeld om steun en hulp te bieden na een psychedelische trip. Het doel, zo zegt ze zelf, is om ruimte te geven aan goede 'integratie' – oftewel het mentaal verwerken van een psychedelische ervaring, lang nadat de effecten van de drugs zijn uitgewerkt. Het is een aspect van psychedelisch experimenteren dat vaak over het hoofd wordt gezien, maar volgens ingewijden minstens zo belangrijk is als de trip zelf.

Het concept 'integratie' is al net zo lang bekend als dat mensen hallucinerende middelen gebruiken. Fans beweren dat het al honderden jaren geleden werd beoefend door zowel stammen uit de Amazone als door Native Americans, die psychedelica namen in ceremoniële settings, op zoek naar verlichting. In het Westen wordt integratie echter pas sinds de jaren zestig enigszins serieus genomen door psychonauten. Pioniers daarin waren psychologen uit Californië als Leo Zeff, een therapeut die in psychedelica zag als een middel om jezelf beter te kunnen ontwikkelen, en James Fadiman, medeoprichter van het Institute of Transpersonal Psychology.

Toch is het pas sinds kort dat coaches, therapeuten en genezers voor een breed publiek pleiten voor het integreren van psychedelische ervaringen. Godasi is lang niet de enige die hierbij helpt – je ziet dit soort groepen, zeker in de VS, steeds meer. De groeiende hoeveelheid van deze zogenoemde 'integratiecirkels' loopt parallel aan wat sommigen de psychedelische renaissance noemen. Aan de basis daarvan staat een nieuwe golf van academisch onderzoek naar de mogelijke medicinale voordelen van middeltjes als psilocybin (dat in paddo's en truffels zit) en mdma. Godasi en haar volgers hopen dat door de bijeenkomsten zoals die van haar, psychedelica steeds meer als serieuze medicijnen en therapieën zullen worden gezien, in plaats van partydrugs.

"Het is een nieuw veld, maar het is heel erg nodig. Iedereen kent wel mensen die lsd of mdma gebruiken, en deze mensen experimenteren in feite meet extreem krachtige substanties en medicijnen," vertelt Godasi aan de telefoon. "Waarom bestaat er wel een heel medisch systeem voor mensen die Advil slikken of een overdosis slaappillen hebben genomen, maar is zoiets er niet voor iemand die z'n innerlijke god is tegengekomen of aan de mdma volledig verliefd is geworden op zijn of haar beste vriend?"

Godasi zegt dat ze zelf tot voor kort "op een redelijk onbezonnen manier" middelen tot zich nam. Tot een ervaring op Coachella, drie jaar geleden, haar leven op z'n kop zette. "Ik nam een enorme dosis mdma die mijn leven compleet veranderde, en het was moeilijk om weer terug in de gewone wereld te komen, met alles dat ik door die ervaring had geleerd," zegt ze. "Alle nieuwe en universele kennis en het begrijpen van de menselijke natuur" zorgde ervoor dat ze de hele rit naar huis moest huilen, vertelt ze. Maar ze had geen idee wat ze vervolgens met deze ervaring moest, en hoe ze het kon integreren in haar dagelijkse leven.

Pas een jaar later hoorde ze voor het eerst over integratie, tijdens een psychedelica-conferentie in LA. Ze ontdekte echter al snel dat er weinig plekken waar hulp bij integratie werd gegeven, en dus startte ze er zelf een, samen met haar vriendin Ashley Booth – oprichter van het Aware Project. Het resultaat is een organisatie met de naam InnerSpace Integration, die de fundering heeft gelegd voor Godasi's integratiecirkels.

"Omdat het illegaal is, is er niet voldoende hulp en educatie over het maken van de juiste beslissingen wanneer je psychedelica gebruikt," zegt Booth. Ze voegt eraan toe dat mensen die bijvoorbeeld naar Peru gaan en daar ayahuasca gebruiken, eenmaal thuis niemand hebben om erover te praten. "Wij willen plekken creëren waar mensen met elkaar kunnen praten over de ervaring en over het integratieproces," zegt ze.

De meeste psychedelica staan samen met bijvoorbeeld heroïne op lijst I van de Opiumwet, en dus begint Godassi elke integratiecirkel met een disclaimer: ze moedigt niemand aan om illegale substanties tot zich te nemen. Ze instrueert de groep bovendien om liever geen namen te noemen van hun medicijn-leveraars (zoals ze het zelf noemen –anderen zouden deze personen waarschijnlijk 'drugsdealers' noemen), en om niks te zeggen over de plekken waar ze de psychedelische drugs tot zich hebben genomen. Er kan altijd een undercoveragent in de zaal zitten, zegt ze, voordat ze aan de groep vertelt dat ik er als journalist ben. (De aanwezige mensen vroegen me expliciet om anoniem te blijven, vaak met als reden dat ze bang waren voor problemen op hun werk.)

Godasi vertelt dat ze tijdens een sessie het liefst achterover zit en zich nauwelijks met het gesprek bemoeit – hoewel ze ook één-op-één-sessies leidt die een stuk intensiever zijn. Het is niet altijd makkelijk om de groep aan het praten te krijgen, en hoewel de meeste mensen meedoen omdat ze hun hart willen luchten, vallen er vaak een hoop pijnlijke stiltes. Godasi maakt dan oogcontact met iedereen en stelt open vragen. Meestal komt het gesprek dan op gang, hoewel er bij de anekdotes vaak bij wordt gezegd dat ze dit nooit aan iemand hebben verteld. Als iemand zegt geen goede band meer te hebben met zijn vrienden, na het doen van auahuasca, grijpt Godasi in. "Ons hele leven draait om relaties," zegt ze dan, "dus hoe zorg je ervoor dat die relatie weer gezond wordt? Zie de ervaring als "een uitnodiging om te herdefiniëren wie je bent."

"James," een vijftigjarige IT-man die me vroeg niet zijn echte naam te gebruiken, is een van de vaste leden van de groep. Hij zegt dat hij als tiener en als twintiger recreationeel heeft geëxperimenteerd met psychedelica, maar nadat hij aan de amfetaminen verslaafd was geraakt stopte hij met drugs. "Ik verhuisde, weg van de plek waar ik toen leefde," zegt hij. "Maar na dik twintig jaar stond mijn leven opnieuw op z'n kop en moest ik wel kritisch naar mezelf kijken."

Hij wendde zich tot psychedelica , en niet alleen om high te worden. Hij was al een tijdje naar een psychotherapeut gegaan, maar pas toen hij op ayahuasca en DMT had getript kreeg hij voor het eerst inzichten in wie hij was en hoe hij zichzelf kon zijn – zeker op werk, waar hij altijd het gevoel had dat hij zich beter voordeed dan hij was. "Dat hele proces van meer vrede leren hebben met mezelf, kwam door de psychedelica," vertelt hij. Hij voegt er wel aan toe dat het voor ieder mens anders kan uitpakken. "Dat is ook het moment dat integratie belangrijk wordt, want je leert allerlei dingen over jezelf, maar weet niet precies wat die dingen betekenen en hoe je er in het dagelijks leven iets aan kunt hebben."

Het probleem is dus dat hij niet met zijn collega's kan praten over die keer dat hij hallucineerde door de DMT, en tientallen robot-elfjes hem vertelden wat de zin van het leven is. Daar zijn de integratiecirkels voor, waar het geregeld voorkomt dat mensen zeggen dat ze met God hebben gepraat, het hiernamaals hebben gezien, of hebben gecommuniceerd met de geesten van overleden dierbaren, tijdens een psychedelische trip. Door dit soort verhalen kunnen mensen zomaar worden gediagnosticeerd met een psychose, zegt Godasi, wanneer ze een dokter of therapeut erover vertellen.

Als het einde in zicht is van de negentig minuten durende integratiecirkel, drukt Godasi haar handpalmen tegen elkaar om te bidden en buigt haar hoofd naar beneden, terwijl ze ons bedankt voor het delen van onze ervaringen. Vervolgens staan we nog wat na te babbelen, en vraagt James een ander lid waar haar accent vandaan komt. Ze zegt dat ze denkt dat ze het heeft overgehouden aan een vorig leven. Dan opeens zegt ze dat ze kan voelen dat onze geesten onze lichamen hebben verlaten, en n telepathisch met elkaar aan het praten zijn. Iedereen kijkt elkaar aan, in doodse stilte.