Iedereen weet dat ze bestaan, ergens verstopt onder de grond, en toch hebben maar weinig mensen ze ooit gezien. Ik heb het over nucleaire landfills, de ondergrondse opslagplaatsen voor radioactief afval die verspreid over onze planeet liggen te wachten om vooral zoveel mogelijk met rust gelaten te worden. Het zijn afgelegen en hermetisch afgesloten plekken, speciaal ontworpen om voor duizenden jaren – voor eeuwig, als het even kan – onaangetast te blijven. Ze vormen de donkere monumenten van de menselijke beschaving, die koste wat kost zo ver mogelijk van diezelfde beschaving afgeschermd moet worden.
Advertentie
Actief kernafval kan namelijk wel 100.000 jaar schadelijk blijven voor de mens, dier en natuur. Het is een tijdsspanne die naast praktische ook filosofische vragen oproept over de verre toekomst. Want hoe kunnen we er zeker van zijn dat mensen, of andere levensvormen, over zo'n lange tijd nog steeds begrijpen dat ze van deze specifieke rustplaatsen vandaan moeten blijven? Doe je dat met waarschuwingen in verschillende talen? Of juist door helemaal geen markering achter te laten? Of moeten we zoeken naar een universele beeldtaal die zonder woorden angst overbrengen, zoals het voorstel om De Schreeuw van Edvard Munch bij de Finse opslagplaats Onkalo weer te geven?
Gefascineerd door deze 'nucleaire tombes', en de esthetische vormen die ze bovenaf in het landschap aannemen, besloot fotograaf Matthew Coolidge de radioactieve opslagplaatsen in Amerika te fotograferen. Zijn foto's tonen ons de verschillende gezichten van deze uraniumtempels, van donkere piramides bedekt met zwart gesteente tot kilometerslange en zorgvuldig onderhouden grasvelden. Vreemd genoeg bezitten ze vaak een serene, bijna buitenaardse schoonheid, die in de echte wereld, met goede reden, uit het zicht blijft."Sommige van deze voormalige uraniumverwerkingsplaatsen werden in het geheim opgericht voor het Manhattan Project," vertelt Coolidge in zijn projectomschrijving. "Het zijn lage, vierkante hopen, met platte hellende bovenkanten - aardse parasols - die zoveel mogelijk het vocht uit de stapel houden. In droge omgevingen hebben ze een coating van riprapsteen, een dode ruimte waar niets groeit, zodat er geen wortels kunnen groeien die de radioactieve kern zouden kunnen doorboren. In de gebieden met meer neerslag wordt het oppervlak van de opslagplaatsen bedekt met gras met daaronder een kleibarrière, die fungeert als een spons om het water op te nemen en af te voeren."
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
Gefascineerd door deze 'nucleaire tombes', en de esthetische vormen die ze bovenaf in het landschap aannemen, besloot fotograaf Matthew Coolidge de radioactieve opslagplaatsen in Amerika te fotograferen. Zijn foto's tonen ons de verschillende gezichten van deze uraniumtempels, van donkere piramides bedekt met zwart gesteente tot kilometerslange en zorgvuldig onderhouden grasvelden. Vreemd genoeg bezitten ze vaak een serene, bijna buitenaardse schoonheid, die in de echte wereld, met goede reden, uit het zicht blijft."Sommige van deze voormalige uraniumverwerkingsplaatsen werden in het geheim opgericht voor het Manhattan Project," vertelt Coolidge in zijn projectomschrijving. "Het zijn lage, vierkante hopen, met platte hellende bovenkanten - aardse parasols - die zoveel mogelijk het vocht uit de stapel houden. In droge omgevingen hebben ze een coating van riprapsteen, een dode ruimte waar niets groeit, zodat er geen wortels kunnen groeien die de radioactieve kern zouden kunnen doorboren. In de gebieden met meer neerslag wordt het oppervlak van de opslagplaatsen bedekt met gras met daaronder een kleibarrière, die fungeert als een spons om het water op te nemen en af te voeren."
Shiprock Disposal Cell, New Mexico
Ambrosia Lake Disposal Cell, New Mexico
Gunnison Disposal Cell, Colorado
Maybell Disposal Cell, Colorado
Mexican Hat Disposal Cell, Utah
Crescent Junction Disposal Cell, Utah
