De jongens van GIAN zijn een heerlijk glas koude rose op een zonnige maandagochtend

Als ik je vertel over een muzikaal duo, gevormd door twee jongens die Eddie en Johnny heten, denk je hoogstwaarschijnlijk gelijk aan een gezelschap dat voornamelijk te horen is op braderieën en in snackbars waarin het ruikt naar frituurvet uit een vorig millennium. Ed en Sjon, voor al uw feesten en partijen. Nu dit is gezegd, is de enige juiste vervolgstap dit gelijk enorm te ontkrachten. Eddie Dukan en Johnny Ray zijn samen GIAN, het nieuwste en tegelijkertijd meest stijlvolle en indrukwekkende rap-exportproduct van Rotterdam.

De kans is aanzienlijk dat je nog niet van ze hebt gehoord; ze hangen niet als andere jonge Rotterdammers om Winne heen, en ze hebben ook geen samenwerkingen met Kevin of iemand van Broederliefde. Sinds ze elkaar hebben leren kennen na het lopen van een modeshow, zijn ze eigenlijk alleen maar op elkaar aangewezen. Dat gaat ze bijzonder goed af – maar wel op een onconventionele manier. In plaats van te mikken op een 101Barz-sessie of een contract bij Top Notch, kiezen ze een andere weg. Die weg heeft ze tot nu toe onder andere geleid naar een optreden tijdens de show van ontwerper Liesbeth Sterkenburg op de catwalk van Amsterdam Fashion Week en het voorprogramma van Mike Shinoda in AFAS Live. En dit jaar zijn ze onderdeel van de Popronde. Sinds vandaag is hun debuut EP Labyrinth overal te streamen en staat hun stunnin’ nieuwe videoclip voor het nummer Time Traveler op i-D. Ik sprak ze begin deze week over waar deze jongens in godsnaam ineens vandaan komen.

Ik had eigenlijk nog nooit van jullie gehoord, en toen ik navraag ging doen omschreef iemand jullie als “een gekke stylist en een gekke drummer die samen een rapgroep zijn begonnen”.
Eddie: Dit klopt helemaal.
Johnny: Ja, ik heb de opleiding tot drummer gevolgd op de Herman Brood Academie. Ik zat in een best wel goed jaar; Martin Garrix, Lil Kleine en JeBroer zaten allemaal in mijn lichting. Ik heb vanuit school een tijdje gedrumd bij Rondé. Ik schrok heel erg, want een demo hiervan ging gek op Soundcloud. Stel je voor: je levert een schoolopdracht in, en ineens ben je drummer van een band die best wel lekker gaat. Ik ben daar op een gegeven moment uit gegaan omdat het niet helemaal mijn ding was. Daarna ontmoet je pas mensen – bijvoorbeeld Bas van Wageningen van Di-rect – van wie je veel meer kunt leren dan van je leraren of boeken op school. Dus ik heb wel het idee dat we nu pas beginnen.
Eddie: Het voelt inderdaad als het begin, maar we hebben wel een duidelijk doel voor ogen: we willen gewoon een stadion kunnen vullen. Heb je dat interview met De Jeugd van Tegenwoordig gezien? Dat is wat wij willen.

Wat zijn de stappen die jullie moeten zetten om daar te komen?
Johnny: Maken wat we willen maken, ons gevoel volgen, weten dat we andere mensen nodig hebben en die ook vertrouwen. Als je dit combineert denk ik dat je heel veel kunt bereiken. En bij ons is de basis ook altijd 808s en gitaren, dus we zouden het hele pop-spectrum kunnen doen, dat biedt ook kansen.

Jullie hebben allebei een achtergrond in mode. Wie is jullie favoriete mode-icoon uit hiphop?
Eddie: A$AP Rocky is altijd tof, Pharrell, Andre 3000.
Johnny: Future is ook keihard de laatste tijd. Wat hij doet met die hoeden is next level. En die laatste clips van hem zijn ook van een heel ander niveau.

Die clips zijn geregisseerd door een Franse ontwerper, Henri Alexander, die de hele dag alleen maar rondjes rijdt door Parijs in een vintage Rolls Royce.
Johnny: Ja, zij weten perfect de klassieke romantiek te vangen die bij kunst komt kijken, en dat ook nog te combineren met de muziek van nu. Het vertelt je ook dat het nog steeds prima is om fucked up te zijn, zolang je vette dingen maakt. Denken jullie dat Nederland dat soort figuren mist?
Eddie: Ja. Dat is jammer, maar aan de andere kant ook logisch. We zijn veel te nuchter met z’n allen, het lijkt alsof iedereen in de Verenigde Staten zichzelf veel meer durft uit te drukken. Maar laten we niet vergeten dat er in Nederland zeker mensen zijn die altijd on point zijn. Nnelgie, Yayo. Bonne Reijn zou ook zo’n persoon kunnen zijn.
Johnny: Zeker, maar ik heb ook nog niemand hier gezien die kan levelen met de dingen die ik in Parijs zie. Dat is vijf keer zo vet.

De video’s die jullie maken zijn van een gestoord niveau, weinig mensen in Nederland doen dat. Die video die vandaag uitkomt, waar is die geschoten?
Eddie: Deze was in…
Johnny: Niet vertellen! Weet je waarom niet? People are stealing our shit! Als het de locatie niet is, is het wel de regisseur.

Dat is toch juist een compliment?
Eddie: Absoluut, zeker als je ziet hoe jong we zijn, maar het is wel echt een gek gevoel.
Johnny: Ik zeg dit omdat ik denk dat GIAN veel meer is dan alleen de muziek, het is het hele plaatje. En als anderen dat kopiëren voelt het toch raar, zeker nu we nog zo klein zijn. Mensen gaan er gewoon vandoor met ons concept zonder credits.

Ik snap dat dat kut is, zeker als je nog onafhankelijk bent. Zijn er gesprekken met labels?
Eddie: Er zijn heel veel partijen geïnteresseerd, maar op dit moment is het nog niet noodzakelijk om ergens te tekenen. We kunnen nu alles vanuit ons eigen team.

Hoe belangrijk is het om in 2019 meer te zijn dan alleen een muzikant?
Eddie: Superbelangrijk. Hoe meer prikkels er zijn, hoe sneller iemand is uitgekeken. Dus als je muzikaal en visueel sterk staat krijg je twee keer zoveel aandacht. Je moet zoveel mogelijk vragen opwerpen: Yo wie de fuck is dit? Wie maakt dit? Waar komen deze gasten ineens vandaan? Dat is superbelangrijk, zeker in deze periode van onze carrière.

GIAN staat voor Good Intentions Always Needed. Zijn er veel boze ogen op jullie gericht?
Eddie: Best wel. Niet eens met een bedoeling, maar ik denk wel dat er mensen zijn die snel aannames hebben. ‘Ah, die guys kleden zich wel, hebben een beetje een attitude. Fuck hen.’ Terwijl het een lifestyle is, positief zijn.
Johnny: Ja, het is gek, omdat we er zelf totaal niet mee bezig zijn en altijd positief willen zijn. We houden van chillen. Rustig aandoen. Op de maandagochtend een ceasarsalade eten bij Pierre in de Pannenkoekstraat in Rotterdam. Glaasje rosé erbij.
Eddie: Ja, dat is wel echt de beste manier om een vibe in leven te houden. Om zo je week te starten.

Wat me opvalt aan jullie is dat jullie uit Rotterdam komen – een stad met misschien wel de meest hechte hiphopcommunity van het land – maar dat jullie met niemand geassocieerd worden.
Eddie: Waarom maakt het nog uit waar je vandaan komt in 2019? Dat zou helemaal niets meer moeten betekenen. Muziek zou juist grenzen moeten verleggen. Er zijn genoeg Rotterdammers die voelen wat we doen, maar er moet wel echt een speciaal moment zijn om met iemand samen te werken.
Johnny: Ik ben ook niet echt opgegroeid met bijvoorbeeld Winne. M’n moeder was meer into gospel. De eerste rappers die ik checkte waren The Opposites.

De enige artiesten waarmee jullie wel gelinkt worden zijn die boys van DI-RECT.
Johnny: Ja, die kennen we dus al een tijdje. En ik ben er ook blij mee, dat zeg ik je eerlijk. Er is niemand al zo lang gaande als zij. Besef: Bas heeft al zomervakantie sinds 1999. Dit wordt trouwens de titel van z’n boek, hij weet het alleen zelf nog niet. Ze waren al dingen aan het doen voordat ik bewust kon nadenken, en ze flippen nog steeds shit. De meest steady performances.

Die long road van ze is zo inspirerend. Ik geloof dat er twee manieren zijn om iemand iets te leren. Iemand iets heel goed uitleggen of voordoen, of gewoon iemand op sleeptouw nemen naar plekken en laten zien hoe het loopt. Bas doet dat tweede met ons. Stonden we ineens bij Marco Borsato in De Kuip. Te kijken naar een show, om daarvan te leren. Hij verkoopt vijf keer dat stadion uit hè. Ik kan niet wachten om dat ook te hebben. Ben je ongeduldig?
Johnny: Nee. Maar wel hongerig. En er klaar voor.