Ik zette een karaokebar op stelten met MØ

Ik had er ook niet over nagedacht dat het misschien niet per se leuk is om nuchter in een karaokebar te zijn.

MØ heet in het dagelijks leven Karen Marie Ørsted en is al jaren beroemd als zangeres, songwriter en producer. Ze begon ooit als tiener met muziek maken in de trashpunkband Mor, om zich daarna op electropop te storten. Haar album Mythologies To Follow was een van de muzikale hoogtepunten van 2014. Sindsdien is ze alleen maar populairder geworden. Lean On – de track die ze maakte met Major Lazer en Justin Bieber – kwam in twintig landen op nummer één binnen.

Haar album Forever Neverland kwam eerder deze maand uit. Als je het mij vraagt is het een van de betere popplaten van het jaar. MØ is altijd erg goed geweest in het combineren van catchy refreintjes met rare beats en emotionele vocalen. Op dit album omarmt ze die elementen volledig. Het klinkt als een ontploffing in een kauwgomballenfabriek.

Vlak voordat ik aankom bij de karaokebar, krijg ik een mailtje van haar agent, die schrijft dat MØ er erg veel zin in heeft en dat ze graag Teenage Dirtbag van Wheatus wil zingen. Ik ben meteen niet meer zenuwachtig. Als ik even later arriveer, geeft MØ me enthousiast een knuffel. Daarna vliegt ze als een jojo heen en weer. Haar energie werkt aanstekelijk en ik heb meteen zin om samen met haar de hele avond poppunkliedjes te schreeuwzingen.

In een uur tijd werken we ons door alle alternatieve rockhits van de jaren negentig heen: Wheatus, Green Day, No Doubt, Nirvana, Marilyn Manson, Red Hot Chili Peppers en meerdere nummers van Blur. Tijdens Under the Bridge weet MØ het te presteren om mijn atonale gekrijs te voorzien van een perfect zuivere tweede stem. Ik voel een moment van innerlijke rust. Het is misschien wel het meest therapeutische moment van het afgelopen jaar.

Dan zijn we moe en een beetje schor. We gaan aan een tafeltje zitten om te praten.

Noisey: Je zei net dat er in Denemarken maar weinig karaokebars zijn. Wat is dat nou weer?
MØ: Bizar hè? Zelfs niet in Kopenhagen. Ik vraag weleens aan vrienden of ze zin hebben om naar een karaokebar te gaan, maar ze zeggen altijd nee. Zo’n privé-booth als waar wij net waren is mijn favoriet. In een bar met anderen word ik vaak een beetje zelfbewust.

Ja, vreselijk. Vooral als er veel mensen zijn.
Ik voel dan ineens de druk om mensen te vermaken. Niet per se met mijn stem, maar meer dat ik grappig moet zijn.

Zijn er nog liedjes die we net vergeten zijn te zingen?
Ja, Lana Del Rey. Maar mensen willen met karaoke altijd dat je uptempo liedjes zingt. De vibe zou dan van feestelijk naar emo gaan, wat ik zelf fantastisch vind, maar de meeste mensen niet.

Ga je weleens met andere popsterren naar een karaokebar?
Ja, met Charli XCX, die is er dol op. We speelden het voorprogramma van Sia in Australië en Charli wist een leuke karaokebar in Melbourne. Erg gelachen. Maar dat was dus wel zo’n bar waar het heel druk was. Het voelde alsof we aan het optreden waren. Zij deed een nummer, dan ik. We waren heel dronken.

Je laatste album kwam bijna vijf jaar geleden uit. Er is veel veranderd sindsdien.
Ja, toen Lean On met Major Lazer een hit werd heeft dat heel veel deuren geopend. Dat was natuurlijk goed, maar het was denk ik ook de reden dat het lang duurde voordat er een opvolger kwam. Ik moest mijn eigen stem weer vinden. Maar het was inderdaad een andere tijd. EDM werd opeens mainstream. Ik denk dat ik artistiek gezien een identiteitscrisis kreeg tussen 2015 en 2016. Ik wist niet welke richting ik op moest. Na Lean On wilde ik met een single komen die het goed zou doen, maar ik moest ook mezelf blijven.

Vind je authenticiteit belangrijk?
Ja. De beste popliedjes zijn de liedjes waarin je iemands persoonlijkheid hoort. Het is moeilijk om zulke singles te schrijven omdat de sterren, de maan en de zon goed moeten staan en het publiek er klaar voor moet zijn. Maar het is het wachten waard.

Hoe maak je het perfecte popliedje?
Het moet simpel en toegankelijk zijn, maar je moet ook over moderne kennis beschikken. Je moet iets uit het verleden pakken en dat in je persoonlijkheid injecteren, en er een rare twist aan geven. Dus eigenlijk die vijf dingen: simpel, het verleden, het heden, persoonlijkheid, rare twist.

Wat is het beste feestje waar je ooit bent geweest?
Dat moet ergens rond mijn twintigste zijn geweest, in mijn thuisstad. Ik kom uit een activistische omgeving, we hielden van punk en hiphop. We hadden een groot gebouw gekraakt waar we konden doen wat we wilden. We gaven feestjes en organiseerden concerten. Ik schilderde ook. Het voelde allemaal heel erg vrij. Mijn vriend sliep in een camper, we maakten muziek en we werden dronken.

Feest je eigenlijk veel?
Vroeger wel. Niet heel heftig, maar ik hield er wel van. Ik vind het nog steeds leuk, maar ik ben twee maanden geleden dertig geworden en ik merk dat mijn lichaam het niet meer zo goed aankan. Jammer wel, want ik kan soms heel erg in mijn eigen hoofd gaan zitten, en daarom vind ik het fijn om uit te gaan en te drinken.

Het gekke van ouder worden vind ik dat alles nog hetzelfde voelt, maar ook weer niet. Alsof je je ergens realiseert: aha, dus zo voelt het om ouder te worden.
Het is vreemd dat je dat zegt, want ik denk daar de laatste tijd veel over na. Ik voel me inderdaad nog compleet hetzelfde als altijd, maar ergens voelt iets net anders.

Zijn er dingen die nu anders zijn dan je vroeger had verwacht?
Ik dacht altijd: over vijf jaar heb ik heel veel geleerd. Dat soort dingen. Maar het rare is: je hebt ergens ook heel veel geleerd. Maar in plaats van dat te omarmen, denk je altijd: ik had het beter kunnen doen.

Wat ga je hierna nog doen? De avond is nog jong…
Dit gaat vreselijk saai klinken, maar ik ga denk ik gewoon terug naar mijn hotel en op mailtjes reageren.

Dit artikel verscheen eerder op Noisey UK.