Foto's van 500 vrouwen om het bekrompen schoonheidsideaal omver te werpen

Het begon allemaal in 2013, toen de Roemeense fotograaf Mihaela Noroc met haar man Ethiopië bezocht en zich verwonderde over de uiteenlopende schoonheid van de vrouwen die ze daar zag.

"Toen ik foto’s begon te maken van de vrouwen daar, zag ik hoe erg ze van elkaar verschilden, en besefte ik ook ineens hoe weinig foto’s er eigenlijk van hen worden gemaakt," zegt Noroc tijdens een evenement in Berlijn, waar de foto’s uit haar nieuwe boek The Atlas of Beauty geëxposeerd werden. Het fotoboek is het resultaat van een vier jaar durende wereldreis, gemaakt door de 31-jarige fotograaf die besefte dat de representatie van vrouwelijke schoonheid nog steeds gebrekkig is. In het boek staan 500 portretten van vrouwen van over de hele wereld, samen met korte fragmenten over hun leven.

Na haar bezoek aan Ethiopië keerde Noroc terug naar haar geboortestad Boekarest, met een nieuw verworven verlangen om zo veel mogelijk vrouwen uit elke hoek van de wereld te fotograferen. Ze spaarde en begon vervolgens aan een reis die veertien maanden duurde en waarin ze dertig landen bezocht, van het Noordpoolgebied tot aan China en Rusland.

"Mijn kijk op schoonheid veranderde. Wanneer je ‘mooie vrouw’ googelt, krijg je maar een heel beperkt beeld van schoonheid te zien," vertelt ze in de drukke galerie in Berlijn.

"Meestal zie je een blonde vrouw met blauwe ogen, met haar lippen een beetje open. Maar waarom? Ik heb geweldige vrouwen gefotografeerd, van verschillende leeftijden en etniciteiten, en ik vond ze allemaal mooi," vertelt ze. "Er bestaan alleen gewoon niet genoeg mooie foto’s van hen."

Noroc besloot haar project voort te zetten. Ze startte een crowdfunding op Indiegogo en haalde vijftigduizend dollar op om nog eens twee jaar te kunnen reizen, en een boek te kunnen produceren met de foto’s die ze ging maken. Naast Europa reisde ze door Iran, Tibet, Noord-Korea, Zuidoost-Azië, Australië, Nieuw-Zeeland, de Stille Zuidzee en delen van Zuid-Amerika.

Noroc kon uren door de straten lopen, totdat ze ineens bij een vrouw het gevoel kreeg dat ze haar wel moest fotograferen. Soms duurde het slechts een paar minuten voordat ze haar op een natuurlijke manier kon vastleggen, en soms ging ze dagenlang met iemand om om hun vertrouwen te winnen. "Ik probeer er altijd voor te zorgen dat de persoon die ik fotografeer zich op haar gemak voelt voor de camera en ik haar ontspannen kan vastleggen."

Het resultaat is een reeks levendige foto’s van vrouwen uit alle leeftijdsgroepen en met allerlei achtergronden. Allemaal stralen ze een bepaalde serene kracht uit, vaak met een ijzersterke blik in hun ogen. De vrouwen worden staand, zittend, kokend, op hun motor, terwijl ze een instrument bespelen of werkend gefotografeerd. Er zitten foto’s bij van politie en beveiligers uit Israël, Palestina, Noord-Korea, India en Uruguay. En er zijn foto’s van winkeliers, brandweerlieden, surfers, moeders, dochters, vrienden en ga zo maar door.

"Schoonheid betekent overal iets anders," zegt Noroc. "In sommige delen van de wereld is een vrouw mooi als ze bescheiden en stil is en zichzelf bedekt. In andere delen moet ze zichzelf juist laten zien, weinig kleding dragen en hyperseksueel zijn. Er ligt hoe dan ook veel druk op hoe ze eruitzien."

Volgens Noroc zijn de vrouwen in haar foto’s zo mooi omdat ze naturel zijn – niets kunstmatigs, geen speciale kleding of make-up. "Als je naar mijn boek kijkt zie je vrijheid. De vrouwen zijn vastgelegd zoals ze zichzelf wilden laten zien."

Hieronder zie je een selectie foto’s uit The Atlas of Beauty. De beschrijvingen zijn geschreven door Noroc.

Chichicastenango, Guatemala– "Maria verkoopt groenten op de markt in de kleine stad waar ze woont. Zodra ze de camera zag werd ze verlegen."

Amazone Regenwoud, Ecuador– "Steeds meer stammen in het Amazonegebied dragen moderne kleren in hun dagelijkse leven. Hun traditionele kleding dragen ze tijdens bijzondere gelegenheden. Ik fotografeerde deze jonge vrouw in haar trouwjurk."

Parijs, Frankrijk– "Anja is Belgisch en Pools van origine en droomt ervan deel te nemen aan de Paralympische spelen. Ze werd in Polen geboren zonder haar rechterbeen en werd door haar moeder in het ziekenhuis achtergelaten, die de doktoren voordat ze ging smeekte goed voor Anja te zorgen. Toen ze negentien was werd ze geadopteerd door een Belgisch gezin, waar ze een fijne jeugd had."

Berlijn, Duitsland – "Anais heeft een Malinese moeder en een Franse vader. Als ze in Mali is beschouwen mensen haar als wit. In Europa is ze zwart. Maar Anais zegt dat ze zich zowel Afrikaans als Europees voelt."

Milaan, Italië– "Caterina begon met dansen toen ze drie jaar oud was. Haar moeder steunde haar, maar wist ook dat er maar weinig mogelijkheden waren om in hun kleine stadje ballet te studeren. Dus liet ze haar echtgenoot en zoon achter en verhuisde ze met Caterina naar Milaan. Daar kon haar dochter haar droom waarmaken en instromen in een van de beste dansscholen van de wereld."

Sichuan Provincie, China– "Een van de meest gracieuze vrouwen die ik ontmoet heb is deze Tibetaanse moeder van twee, in een plattelandsdorpje. Toen ze de deur voor mij opendeed zag ze er zo uit: ze was aan het schoonmaken, en toch droeg ze deze sieraden."

Istanboel, Turkije – "Tijdens mijn reis leerde ik zo veel prachtige vrouwen kennen die me vertelden dat ze zich helemaal niet mooi voelden. Door de representatie van schoonheid in de media hadden ze het gevoel niet aan de geschetste idealen te voldoen. Maar zo dacht Pinar er niet over. Pinar, Turks-Cypriotisch, droomt er al lange tijd van om theateractrice te worden. Dus verhuisde ze van Cyprus naar Turkije, waar ze hard moest werken om haar droom waar te maken. Hoewel ze het heerlijk vindt om op toneel verschillende soorten rollen te spelen, is ze in het echte leven het liefst zichzelf – naturel en vrij."