De twee zussen die ontsnapten uit Saoedi-Arabië en zich nu verstoppen

Dua en Dalal AlShowaiki hebben er vijf jaar over gedaan om hun ontsnapping uit Saoedi-Arabië voor te bereiden. Begin juni zagen ze eindelijk hun kans schoon, tijdens een familievakantie in Istanboel.

Toen hun vader in hun hotel eventjes de badkamer inging, zei Dua tegen haar jongere zus dat ze haar schoenen aan moest trekken. Ze pakten hun telefoon, lieten hun hijabs achter en renden ervandoor.

“We hadden geen geld, helemaal niks eigenlijk. Maar ik moest in eerste instantie vooral lachen, ik dacht: kijk nou wat we geflikt hebben,” zegt de 22-jarige Dua. “Later begrepen we de ernst van de situatie pas, de ramp waar we ons in zouden bevinden.''

De zussen waren uit een “wreed” leven ontsnapt. Ze zeggen dat ze regelmatig werden geslagen en nergens naartoe mochten gaan zonder sluier en mannelijk toezicht. Ze werden gedwongen om met mannen te trouwen die ze nog nooit hadden ontmoet, een van hen zelfs met een man die ruim twee keer zo oud was.

Maar toen ze eenmaal ontsnapt waren, stonden ze voor een andere helse uitdaging: proberen te overleven in een vreemde stad zonder paspoort of geld, en een continu dreigend gevaar om te worden opgepakt.

Als ze niet op tijd asiel kunnen krijgen in een ander land, zou hun vader ze namelijk kunnen opsporen en ze terugbrengen naar Saoedi-Arabië. Daar zouden ze gestraft worden, zeggen ze, en misschien zelfs ter dood worden veroordeeld.

“Ik was bang, maar ook zenuwachtig,” vertelt de twintigjarige Dalal over hun ontsnapping. “Ik zag de hele tijd voor me dat onze vader opeens gewoon voor ons zou staan.

Op dit moment proberen ze een nieuwe plek te vinden, en tegelijkertijd op hun hoede te zijn voor de Saoedische regering. “Ik weet zeker dat Saoedi-Arabië probeert om ons terug te sturen, 100 procent,” zegt Dalal. “Dat is zeker.”

Ze staan onder bescherming van de Verenigde Naties, maar dat betekent niet dat ze persoonlijk beveiligd worden of een officieel onderduikadres hebben. Het Turkse ministerie van Binnenlandse Zaken heeft ze allebei een International Protection Applicant ID gegeven, zodat ze geen risico lopen om uitgezet te worden. Cadman probeert ondertussen te regelen dat ze asiel krijgen in een ander land, maar voordat het zover is moeten ze hier blijven.

“We hebben het hier over twee jonge vrouwen die ieder moment vermoord kunnen worden,” zegt Cadman. “En als dat gebeurt, zijn de VN, de Turkse autoriteiten en alle landen die weigeren hulp aan te bieden daar allemaal verantwoordelijk voor.”

Volgens Dua en Dalal is elke dag die ze extra in Turkije doorbrengen weer een extra dag is dat hun leven op het spel staat. Ze zeggen dat als ze toch worden opgespoord door de ambassade of hun familie, ze het niet zo ver willen laten komen dat ze daadwerkelijk terugkeren naar hun moederland.

“Dan zou ik mezelf vermoorden. Voordat zij het doen,” zegt Dua. Ze weten zelfs al hoe ze dat zouden doen – het alternatief lijkt ze veel erger.

Ondertussen zijn de zussen wel nog in staat om elkaar soms wat te plagen, of zich druk te maken of hun haar wel goed zit. Ze dromen ervan om buiten te skateboarden, muziek te maken zonder daarvoor gestraft te worden, verder te gaan met studeren en naar concerten van Eminem te gaan. Als ze over de toekomstdromen praten, is er uiteindelijk maar één ding waar ze echt naar verlangen: rust aan hun hoofd.

“Ik ben zo moe. Ik wil gewoon veilig zijn,” fluistert Dalal. “En als ik dan toch doodga, dan heb ik in ieder geval iets achtergelaten. Een aanwezigheid, een beeld. Het bewijs dat ik heb bestaan.”