Ik bescherm een poolbasis tegen ijsberen aan de frontlinie van de Apocalyps

Midden augustus vlieg ik in een helikopter uit de Koude Oorlog over de kale poolbergen van Baffineiland in het Inuit-gebied Nunavut. Als berenwacht ben ik samen met zes onderhoudstechnici onderweg naar een noordelijk radarstation, onderdeel van een reeks stations over heel het Noord-Amerikaanse deel van de poolcirkel, genaamd de DEW Line (Distant Early Warning). Het was de eerste verdedigingslinie tegen een aanval van de Sovjets, een vroegtijdige waarschuwing voor de Apocalyps.

De DEW Line werd door de VS en Canada gebouwd in 1957. Ze is nog steeds een belangrijk onderdeel van de North American Aerospace Defence Command. Terwijl de DEW Line Noord-Amerika's rug moest beschermen tegen de Russische Beer, moet ik nu de rug van de technici beschermen tegen ijsberen.

Deze dieren zijn bekwame, geduldige, intelligente roofdieren. Als ze beslissen op jou te gaan jagen, zullen ze je van op een afstand meerdere dagen observeren om je routines te leren. Wanneer je op je kwetsbaarst bent, vallen ze vervolgens aan. Een ijsbeer doodschieten is niet makkelijk. Met een shotgun ben je pas zeker dat je het dier zal raken wanneer het dichtbij genoeg is, en zelfs dan zijn er gevallen geweest waarbij de kogels hun dikke schedels niet konden doorboren. (In Canada is het legaal om op ijsberen te jagen, ook al staan ze op de lijst van bedreigde diersoorten van "bijzonder belang")

Als je de confrontatie moet aangaan met een ijsbeer, speelt altijd het risico dat je allebei sterft. Zelfs als je erin slaagt de beer te doden, volgt er een politieonderzoek. Ik kan vrij goed schieten, toch heb ik nog nooit een dier doodgeschoten met een shotgun voordat ik aan deze baan begon. En wie wil er nou graag een ijsbeer doodschieten?

De auteur schiet met zijn geweer in de lucht om een ijsbeer weg te houden / Video: Kate Lunau / YouTube via Patrick Lampman

Mijn rol blijkt een soort mix te zijn van Dr. Strangelove and de Australische bewaker uit Jurassic Park.

Mijn kwalificatie voor deze baan is dat ik jarenlang bomen plantte in het noordwesten van Canada, waar ik mezelf moest beschermen tegen beren. Nu bevind ik me op een Sikorsky-helikopter met een 30 jaar oude Winchester-shotgun, die ik al aangepast heb zodat er meer kogels in gaan. Je kan je de reactie van de mensen in de wapenwinkel voorstellen toen ik hen vertelde waarvoor ik het zou gebruiken.

Het onbemande station bestaat uit drie grote radarkoepels, een helikopterlandingsplek, en een klein gebouwtje, allemaal op stelten van 2,5 meter boven de grond. De twee weken dat ik hier leef, proberen de zes werkmannen en ik 's nachts te slapen in het gebouw, met het oorverdovend gebrom van drie dieselgeneratoren op de achtergrond. We doen onze behoefte in een verbrandingstoilet achter een gordijn, en we "baden" met een reusachtige hoeveelheid babydoekjes. Jep: geen echte douches. We eten in een schamele keet die wel gewoon op de grond staat, en gemaakt is van een omgebouwde carport. Onze kookkunsten verspreiden de geur van gebraden bolognaise en Campbell's-soep in alle richtingen.

Ik had gerekend op een vlak terrein en kilometer ver zicht in alle richtingen, wat het makkelijk zou maken om naderende beren te spotten. Maar nu blijkt dat het station op een bergtop bij de oceaan ligt, via drie kanten geflankeerd door torenhoge kliffen. Elke beer kan dus ongemerkt dichterbij sluipen, om pas op de gevaarlijke afstand van ongeveer 70 meter voor mij zichtbaar te worden.

Mijn dagelijkse routine bestaat eruit om om 7 uur op te staan, de weersomstandigheden te analyseren, en de technici te bewaken terwijl ze naar beneden gaan om te koken. Mist of lage wolken maken de beren bijna onzichtbaar, dus we gaan enkel naar buiten als het goed weer is.

Het poolweer is onvoorspelbaar. We wachten drie dagen om überhaupt naar de site te mogen vertrekken vanuit Iqaluit, en zijn erop voorbereid er in het ergste geval twee maanden vast te zitten in plaats van de geplande twee weken. Eén van de mannen vertelt dat hij ergens drie weken vast zat na een project. Ze moesten binnen blijven, en hij bracht zijn tijd door met elk Popular Mechanics tijdschrift te lezen wat hij kon vinden.

De meeste dagen hier zijn zonnig, met een koud briesje dat door merg en been gaat. Ik draag elke dag een bikvakmuts, vingerloze handschoenen, en een aantal kilo ton wol. Aan mijn riem zitten een verrekijker en een groot mes, dat waarschijnlijk nogal nutteloos zou zijn in een confrontatie met een ijsbeer, maar toch geeft het me een geruststellend gevoel. Terwijl ik rond de radarkoepels loop, draag ik mijn geweer in de tijd dat ik heer ben op zowat elke mogelijke manier. De vraag of ik onder de druk van een mogelijke ijsberenaanval snel genoeg zou kunnen reageren, en net op het juiste moment zou kunnen schieten, zit altijd in mijn gedachten.

Ik kan niet meer benadrukken hoe gevaarlijk maar tegelijkertijd saai deze baan is. Ik ben oftewel aan het wachten op een showdown met het grootste landroofdier ter wereld, of helemaal niets aan het doen.

Ik heb zoveel tijd gespendeerd aan het zoeken van witte bewegende punten aan de rand van de verre kliffen, dat de beren bijna in mijn fantasie beginnen te leven. Eén van de mannen slaapt liefst met de deur open. Het enige tussen ons en die witte monsters is een stalen roostertrap waar de beren volgens diezelfde mannen "niet van houden".

Er werd mij verteld dat de gene die wacht houdt voor de beren meestal als eerste gek wordt. Na een week snap ik waarom: ik zou bijna alles doen om een beer te zien.

Het is pas op de laatste ochtend, na twee behoorlijk rustige weken, dat ik, al tandenpoetsend bij zonsopgang, krijg waar ik al die tijd op had gehoopt.

Zijn adem komt uit zijn openhangende mond. Ik kijk hoe het silhouet van een gigantische witte massa over de rand van de kliffen komt waar ik eerder schietoefeningen had gehouden. Dit ding sluipt over de stenen en loopt, helemaal geen fuck gevend om iets of iemand anders, rustig onze kant op.

Door te zien hoe zijn krachtige massa bij elke stap neerkomt, besef ik hoe groot en sterk dit ding is waarmee ik me mee moet meten. Ik neem snel een foto waarop die ervaring alles behalve duidelijk te zien is, leg mijn camera neer, en grijp mijn geweer.

Het tragische gebrek van ijsberen is hun nieuwsgierigheid. Het is een bijproduct van hun intelligentie, maar door gewoon nieuwsgierig te zijn, begeven ze zich soms in levensgevaarlijke situaties. Dat is het belangrijkste om te beseffen als berenwachter, om er vervolgens altijd voor te kiezen om ze weg proberen te jagen.

Nadat ik een goed kijkje had kunnen nemen naar zijn gele hoektanden, de enorme zwarte klauwen en het wit van zijn ogen, wordt het me duidelijk dat er enkel nog maar een korte trap tussen ons staat.

Ik richt mijn shotgun naar de lucht en schiet een kogel af. Dat doet hem even zo'n 10 meter achteruit schrikken, maar kort daarna begint hij alweer rond te wandelen alsof hij hier de baas is.

De helikopter landt een uur later, en we vliegen naar huis.

Je kunt hier trouwens hartstikke leuk stage lopen. Stuur een mailtje naar wester.vangaal@vice.com voor meer info.