Waarom Bram Tankink nooit mag stoppen met wielrennen

Dit heeft waarschijnlijk weinig invloed op het koersverloop. En het heeft al helemaal geen gevolgen voor de samenstelling van het podium. Toch gaat er een wielerlegende verloren als Tankink ooit besluit te stoppen. Dat komt dan niet door een uitpuilende prijzenkast of heroïsche solo-ontsnappingen in de Tour de France. Maar vooral vanwege de manier waarop Tankink zijn sport beleeft. Dit doet hij met een jaloersmakende ontspanning, een typische Twentse nuchterheid en een oneindige liefde voor zijn sport. Tankink staat dan ook niet bekend om zijn prestaties, maar je kent hem misschien omdat hij een keer de start van een etappe miste na een praatje met een journalist en hardop zei dat hij de op doping betrapte Ricardo Ricco op z’n muil wilde slaan.

Tankink is geboren en opgegroeid in het Twentse Haaksbergen. Hij is zo’n type waarvan je denkt dat-ie op een fiets is gaan zitten en per ongeluk profwielrenner is geworden. En dat blijkt dus ook gewoon zo te zijn.

In zijn jeugd beoefende hij ongeveer elke sport, behalve wielrennen. Tankink zat onder andere op fietscross, judo en atletiek. Hardlopen was eigenlijk helemaal zijn ding, totdat hij tijdens een vakantie in Frankrijk ging mountainbiken en dat meteen helemaal te gek vond. Al snel begon hij wedstrijden te rijden én (toen nog) te winnen. Vervolgens stopte Tankink met zijn studie en vroeg een licentie aan voor het wegwielrennen.

Ter voorbereiding op zijn eerste wielerseizoen ging Tankink een paar maanden backpacken in Australië en Nieuw-Zeeland, wat zijn relaxte houding typeert. In dat seizoen won hij het NK voor beloften en dat was eigenlijk ook meteen de grootste triomf uit zijn loopbaan. Daarna kreeg hij een profcontract aangeboden en belandde bij het Belgische Quick-Step. Vanaf dat moment kreeg Tankink te maken met de media en groeide de Tukker onbedoeld uit tot een van de meest sympathieke renners van het peloton.

Als je aan wielrennen denkt, denk je misschien ook nog steeds aan doping. Tankink is een groot deel van zijn carrière actief geweest in een periode waarin het gebruik van doping binnen het peloton aan de orde van de dag was. Misschien ben je wel eens stomverbaasd van je stoel gevallen door nieuwsberichten waarin Michael Boogerd of Steven de Jongh toegaven dat ze doping hebben gebruikt. En als zelfs een geboren waterdrager als Grischa Niermann (Wie?! Precies.) aan de epo zat, zou iedereen dat kunnen doen. Maar ik denk niet dat dat geldt voor Tankink, want Tankink houdt niet van winnen. Hij houdt gewoon van fietsen.

Behalve zijn gemiste start en het interview waarin hij toegaf dat hij Ricco in elkaar wilde trimmen, heeft Tankink de wereld nog zo veel meer te bieden. Hij schreef columns voor de Tubantia waarin hij Ricco’s narcistische trekjes al eens met de grond gelijk maakte en zichzelf vergeleek met een lot uit de loterij (niet het winnende lot). Bovendien is zijn twitteraccount een pareltje. Daar kan Tankink al zijn creativiteit in kwijt. De pagina is vooral een podium voor zijn selfies die van ongeëvenaarde schoonheid zijn.

Zijn creativiteit blijkt ook uit zijn dromen. Midden in een zinderende Tour de France droomde hij eens over een “koeienfabriek waar alle koeien echt heel slecht behandeld werden”. Tankink zei dat dat kwam omdat hij net had gehoord dat ex-wielrenners werden gereïncarneerd als koe. Een goede uitslag zat er al niet in en na deze nachtmerrie natuurlijk helemaal niet meer. Op Tankinks site is de beheerder ooit begonnen om de uitslagen van de Tukker bij te houden, maar dat stopte al snel. Want Tankinks carriére draait niet om uitslagen, maar om de lol van het fietsen. Tijdens de loodzware beklimming van de Alpe d’Huez fietste hij een tijdje met een Jeu de Boules-set omhoog die hij cadeau gaf aan zijn jarige dochter. Vervolgens dronk hij ergens op diezelfde berg nog een biertje met zijn vrienden. Zelfs op zijn eigen Wikipedia-pagina staat geschreven: “Prijzen pakt hij niet meer, maar hij staat met zijn uitstekende moraal als knecht wel regelmatig aan de basis van successen van de ploeg.” Dat zo’n mening door Wikipedia in hun encyclopedie wordt opgenomen, is natuurlijk de ultieme bevestiging van de manier waarop De Tank de sport beleeft.

Van alles wat Tankink doet, spat de lol van het wielrenner zijn gewoon af. Of hij nou wint of niet. In een interview aan het einde van een Ronde van Frankrijk zei hij eens: “Ik heb nu drie weken vakantie gehad in de Tour en morgen moet ik weer aan het werk in Boxmeer (criterium, red.).” Ook deed hij een keer mee aan de Ronde van Almelo, maar toen hij bij de start kwam, was er geen andere wielrenner te bekennen. De wedstrijd bleek een week later te zijn, maar Tankink zag er de humorwel van in. Ik zou het natuurlijk geweldig vinden als er zondag een wonder gebeurt en Tankink zichzelf het podium op fietst bij de Amstel Gold Race, maar ik hoop vooral dat de NOS hem weer vraagt hoe hij de dag heeft beleefd. En dat hij dan vertelt hoe hij zich de hele dag de blubber heeft gewerkt voor zijn kopman en vervolgens de finish is gepasseerd met een Jeu de Boules-set in zijn ene hand en een biertje in de andere.

Als deze legende dan toch ooit besluit te stoppen, hebben we gelukkig de foto’s nog.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.