Op bezoek in de platenzaak van kickbokser Boy Boy Martin

Als we zijn Arnhemse platenzaak binnenlopen, verontschuldigt Boy Boy Martin zich direct.“Sorry voor de rommel,” zegt hij. Overal staan volle dozen met platen en bij de entree staan twee joekels van boomboxen. “Ik ben hier de afgelopen dagen niet geweest om op te ruimen vanwege de voorbereiding voor het vechten, of eigenlijk het niet-vechten, haha!”

Het is de middag nadat bekendgemaakt is dat WFL’s ‘The Final 8’ op 13 mei is afgelast. Martin zou tijdens dit evenement deelnemen aan een toernooi met een ton aan prijzengeld voor de winnaar. In oktober kwalificeerde hij zich door Fred Sikking te verslaan in zijn eerste partij in tweeënhalf jaar.

Martin, die eigenlijk Horace als voornaam heeft, is tijdens ons gesprek gemakkelijk afgeleid. Vanwege de afgelasting wordt hij constant gebeld op een van zijn drie telefoons, en hij springt om de haverklap uit zijn stoel als een bekende van hem langs Boy Boy Records loopt, waardoor het lijkt alsof heel Arnhem en omgeving hem persoonlijk kent. Tussendoor spraken we ‘The Black Octopus’ over Nokia-telefoons, zeldzame lp’s en zijn ontmoeting met Lee Perry.

VICE Sports: Ha Boy Boy, waarom heb je drie telefoons?
Boy Boy Martin: Ik heb er een die ik privé gebruik en twee zijn werktelefoons. Met een daarvan kijk ik om de vijf minuten op Discogs om platen te verkopen en kopen, dat is bijna een verslaving van me. De laatste is het belangrijkst: mijn oude vertrouwde Nokia 3310. Die heb ik al dertien jaar. Dat is de telefoon van de zaak. Als die rinkelt neem ik wel altijd op, omdat het dan om handel gaat. Thuis heb ik alle Nokia’s die ooit gemaakt zijn.

Wat doe je met al die Nokia’s?
Jaren geleden, toen mobieltjes gemaakt werden die op allerlei manieren opengeklapt konden worden, had ik niet genoeg geld voor zo’n toestel. Toen niemand ze meer wilde hebben, bedacht ik dat ik ze ging sparen. Ik had ze allemaal en een jaar later waren ze weer booming. Nokia ging failliet, waardoor die telefoons van 10 euro opeens 40 tot 50 euro waard werden. Nu vind ik het zonde om ze weg te doen.

Heb je nog meer verzamelingen?
Naast mijn platen heb ik nog Brabantia-spaarpotten verzameld. Ooit had ik wel honderdzestig van die dingen en ik gebruik ze nog steeds. Met die spaarpotten leerde ik geld sparen toen ik naar school ging. Ik had wel tien van die dingen vol met briefgeld.

Wie gebruikt er nou nog een spaarpot?
Die spaarpotten zouden weer gemaakt moeten worden. Mensen sparen niet meer, ze willen alleen nog geld uitgeven aan domme dingen die tweedehands voor dezelfde kwaliteit te koop staan als gloednieuw. Elk kind van een ouder waar ik enigszins een klik mee heb die hier langskomt geef ik een van mijn spaarpotten en het werkt echt. Daarna krijg ik van die ouders altijd te horen dat ze aan het sparen zijn geslagen. Dat is toch vet om te horen?

Toffe zaak heb je hier trouwens van gemaakt.
Thanks, man! Binnenkort ga ik er wel mee stoppen, helaas. Ik heb dit pand nog maar zes maanden, maar door het kickboksen is het te druk om het draaiende te houden. Ik wil iets goed doen of helemaal niet. Dan kan ik beter een schuurtje huren voor m’n platen en doorgaan op internet. Volgens mij hou ik dan ook veel meer geld over. Ik heb weleens dagen dat ik maar 10 euro verdien, ‘s avonds laat thuiskom en ontdek dat iemand op internet honderden euro’s heeft betaald voor een van mijn platen. Dan is mijn motivatie helemaal weg om het hier nog te doen.

Heb je hier bijzondere platen?
Mijn platencollectie is de mooiste verzameling die ik heb. Hij bestaat voornamelijk uit reggae en soul. Zo heb ik hier twee originele lp’s van Every Nigger is a Star van Boris Gardiner. Kendrick Lamar heeft een van die nummers gesampled en sindsdien is een zo’n plaat in goede staat 1000 euro waard. En ik heb ‘m twee keer: de een heeft een betere hoes, maar de ander heeft een originele sticker erop. Met dat soort dingen moet je rekening houden als verzamelaar. Ik verkoop ze allebei niet, trouwens. Deze blijven in mijn privécollectie.

Als je het over reggae hebt, praat je ook gauw over Lee Perry. Als ik door de instagram van je zaak scroll, zie ik meerdere malen dezelfde foto van jou met hem langskomen. Kan je meer vertellen over die foto?
Die man is een legende. Hij heeft Bob Marley ontdekt en is de bedenker van de dub en reggae. Vorig jaar trad hij met Cookie the Herbalist op in een zaal vol stonede mensen in Deventer. Ik had een lp-tas vol met zijn platen meegenomen met het doel dat hij er een paar zou signeren.

En? Gelukt?
Na het concert mochten ik en m’n vriend van Cookie eventjes bij hem backstage komen, waar we uiteindelijk twee uur met hem gechilld hebben. Ik had iets van tien platen mee en hij heeft alle hoezen gesigneerd, de een met zijn volledige naam en op een andere tekende hij de joint die hij in z’n handen had. Geen idee wat hij allemaal zei trouwens. Hij zat volop wiet te roken waardoor hij niet te verstaan was en hij probeerde een vrouw van 60 naast ons te versieren.

Wat was de eerste LP die je in handen had?
Bad van Michael Jackson. Die kreeg ik van m’n stiefvader toen ik 8 jaar was. Toen was ik nog helemaal niet met muziek bezig of hoe het klonk. Ik liet die plaat draaien om er met m’n speelgoedautootjes overheen te gaan, haha. De interesse voor muziek kwam later pas, voornamelijk door de cd’s van mijn moeder. We hadden het niet breed, maar ze kocht wel vaak cd’s van een euro op de rommelmarkt, allemaal van die verzamelalbums.

Hoe kwam je in aanraking met kickboksen?
Op mijn zestiende ging ik uit huis vanwege mijn thuissituatie. Daar praat ik liever niet over. Toen kwam ik op een internaat terecht bij de Jan Pieter Heije Stichting en trok ik in bij mijn ooms. Zij woonden antikraak in een oud bordeel. Daar zag ik een keer twee mannen met maskers en scheenbeschermers elkaar stoten en trappen in de tuin. Ik dacht dat ze met elkaar op de vuist gingen, maar het waren de buurmannen die aan het kickboksen waren. Ik werd nieuwsgierig en vroeg ik of ik kon meedoen. Ze hebben mij toen mijn eerste lesjes gegeven en naar Fred Royers gebracht, mijn eerste trainer. Daarna ben ik nooit meer gestopt. Ik was goed en bij de eerste training zei ik direct tegen Fred dat ik wedstrijden wilde doen.

Hoe betaalde je dat allemaal?
Dat deed het internaat. Ik beleefde het toen niet zo, maar als ik erop terugkijk was dat net een hotel. Alles werd voor me betaald: training, eten, kleren, dat soort dingen. Ik kreeg daar 30 euro per week voor eten. Dat was veel geld voor iemand zoals ik die nooit iets kreeg. Zo leerde ik ook geld sparen, want ik had geen tijd om het uit te geven. Ik was alleen bezig met school en training.

Wat voor opleiding deed je?
Ik liep stage bij een restaurant en heb de koksopleiding afgerond. Ik houd echt heel erg van eten. Koekjes, snoepjes, dat soort verslavende dingen, maar ook Surinaams en Nederlands. Ik kan sinds ik klein ben al heel erg genieten van boerenkool met worst. Sausje erop, jus erbij, heerlijk man. Vroeger dacht ik dat Nederlanders daar groot en sterk van werden, daarom ging ik dat dus ook eten. Dat is toch aardig gelukt moet ik zeggen.

Om de laatste partij van jou met Fred Sikking was nog heel wat gedoe. Je werd uitgeroepen tot verliezer, maar twee dagen later veranderde Sectie Ringcontactsporten FOG het resultaat, omdat een van de juryleden een fout op zijn scorebriefje had gemaakt.
Toen ik hoorde dat ik verloren had was ik echt woest. Dat kon je wel merken aan wat ik in de microfoon zei. “Hij heeft gewonnen omdat hij meer tafels verkocht.” Daan [Kortland, trainer, red.] probeerde me op dat moment tot rust te manen en trok van buiten de ring nog aan m’n been, zodat ik het niet zou doen, maar ik had de microfoon al vast en zei het gewoon.

En toen?
Direct na het gevecht kwam ik Ruud Gullit tegen. Hij zei dat ik goed gevochten had en was de eerste die tegen me zei dat ik genaaid was door de jury, net zoals even later de aanwezige selectie van Ajax dat ook zei. De Braboneger kwam ik ook nog tegen. Die zei: “Mijn vriendin heeft helemaal geen verstand van kickboksen, maar zelfs zij vroeg aan mij waarom die neger niet gewonnen heeft.” Twee dagen later toen het resultaat omgedraaid werd en ik dus gewonnen had, was ik niet eens blij. Mijn moment was weg. Het was echt een slachtpartij. Ik moest overleven in mijn eerste partij in tweeënhalf jaar en had duidelijk gewonnen, maar kreeg niet de glorie die daarbij hoorde.

Je had zijn benen wel goed aangepakt zeg.
Die trappen waren hard, hè. Niet om op te scheppen, maar ik kan nog harder, want het was even inkomen na een lange tijd.

Was dat onderdeel van de tactiek?
Ik heb nooit een tactiek voor een gevecht. Ik houd ervan om tegenstanders verrassen. Sommige jongens gaan met een strak plan de ring in om iemand met een stoot op het lichaam uit te schakelen, maar als ik vecht weet ik ook nooit wat er gaat gebeuren. Ik doe gewoon wat in me opkomt. Daarom heeft Melvin [Manhoef, manager Martin/oprichter WFL, red.] mij ook gevraagd om weer te vechten, omdat hij weet dat in mijn gevechten elke seconde iets verrassends kan gebeuren en een knock-out kan vallen.

Je bent dus alsnog door in dat toernooi dat uitgesteld is. Wat nu?
Geen idee. Ik hoop dat het nog doorgaat, want anders loop ik die ton en die belt mis. Misschien zeggen veel van die gasten dat ze er klaar mee zijn en stappen ze eruit, dan gaat het misschien niet meer door. Ik kan me voorstellen dat als Glory aanklopt bij iemand om uit de WFL te stappen om bij hun te komen vechten, dat iemand dat zou doen.

Zou jij het doen?
Laat ik het zo zeggen: bij Glory vechten is wel een van mijn doelen voordat ik stop. Als ik daar ooit teken dan lach ik een maand lang van oor tot oor. Ik heb Cor Hemmers [uitvoerend directeur sport bij Glory, red.] ooit een berichtje gestuurd dat ik bij Glory wil vechten. Ik kreeg terug dat ik nog wat meer gevechten moest winnen.

—

Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.