Waarom je je eigen stem zo haat

Een van de dingen die ik het meest waardeer aan Broadly is onze aandacht voor eigen onderzoek. Hierdoor besteed ik veel tijd aan het bellen van mensen voor een reactie of voor een interview. Bijna al die telefoongesprekken neem ik op. Mijn opnameapparaat verlies ik bijna nooit uit het oog, omdat ik vreselijk bang ben dat iemand mijn opnames verwijdert voor ik ze heb kunnen transcriberen.

Ooit vroeg een vriendelijke man die ik nog nooit had ontmoet en die op dezelfde afdeling werkte of hij mijn opnameapparaat mocht lenen. Uit aardigheid voelde ik me gedwongen om ja te zeggen, maar hij bracht mijn apparaatje niet terug, dus begon ik me steeds meer zorgen te maken. Gelukkig vond mijn collega Zing – die al lang doorhad hoe erg ik in paniek was – mijn apparaat terug en legde het ding op mijn bureau – met een blik waar zowel medeleven als empathie uit sprak.

Al die interviews en opnames betekenen ook dat ik veel vaker naar mijn eigen stem moet luisteren dan ik zelf zou willen. Ik denk vaak na over hoe ik mijn eigen stem zou beschrijven, bijvoorbeeld als een verkouden Emma Watson met een slecht nep-Brits accent.

Het ding is dat bijna iedereen zijn of haar eigen stem wel haat. Dat is gewoon een gegeven, net als dat je brak zijn haat, vroeg opstaan haat of vroeg opstaan terwijl je brak bent haat. Maar waarom is dat zo?

"Er zijn twee manieren waarop geluid je hersenen bereikt," legt Professor Douglas Hartley uit. Hij is is KNO-arts en docent oor- en keelkunde aan de Universiteit van Nottingham. "De eerste manier is door lucht die in je trommelvlies vibreert en via de gehoorgang het binnenoor ingaat. Dat is de manier waarop je mensen om je heen hoort praten."

De tweede manier om geluid te horen – en dan met name het geluid van je eigen stem – is door middel van de botten in je eigen hoofd.

"Als je praat, zorgen de trillingen ervoor dat de botten in je schedel vibreren. Die trillingen gaan je binnenoor in," legt Hartley uit. "Die manier heet de beengeleiding. Zelf praten is een uniek geluid, omdat het een combinatie is van geluiden die vanuit je stembanden en strottenhoofd via luchtgeleiding komen, en van geluiden die door middel van beengeleiding door de botten in je schedel je gehoor bereiken."

Dit verklaart waarom onze stem zo vreemd klinkt als we hem voor de eerste keer op een opname horen. "Ieders stem is uniek en niemand hoort jouw stem op de manier zoals jij die hoort," vertelt Hartley. "Wat jij op een opname hoort is wat iedereen hoort. Het is dan ineens niet jouw stem zoals je die kent en daarom vind je het niet leuk. Wij mensen vinden het lastig om om te gaan met dingen die dichtbij ons staan, maar die ons vreemd zijn. Daarom vind je je stem irritant."