Ik beleefde een wilde nacht in Brussel op Bénédiction, een goddelijk feest

Dit artikel is een samenwerking tussen VICE+ en Huawei.

Het is 14 uur, zondagmiddag. Ik kom binnen in de Brusselse club C12, en het ruikt er nog vaagjes naar bier en koude rook. In een donkere hoek vind ik Hugo, met zijn gezicht voor z'n MacBook. Samen met Juriji heeft hij dit feest op poten gezet. Juriji zorgt voor de artistieke kant, Hugo voor de organisatie en logistiek. “We lopen een beetje achter. Maar ga gerust zitten”, zegt hij. Ik ben veel te vroeg. De techniekers zijn nog volop het podium aan het monteren en de coulissen zijn nog leeg. Ik profiteer van het moment om de omgeving in me op te nemen.

De C12 is werkelijk een bijzondere plek: hij bevindt zich in een oude winkelgallerij onder het Hiltonhotel, vlak naast het Centraal Station. Wanneer je hier ‘s nachts komt, krijg je de indruk dat je de prachtige, verscholen catacomben van de stad binnendringt. Daarnaast vind ik het altijd grappig om te bedenken dat rijke koppels hierboven in hun suites van 300 euro overnachten, terwijl enkele meters onder hen uitbundig op zware elektronische beats gedanst wordt.

De Bénédiction-parties [“bénédiction” is Frans voor 'kerkelijke zegening', red.] staan voor het bevrijden van lichamen, feestkledij en dansen op elektronische ritmes. Hier bestaan geen labels voor identiteit. De performers van de Rituels Exceptionnels brengen unieke vieringen waarbij iedereen samen boven de - naar hun mening - kleurloze realiteit uitstijgt.

Het is 15 uur. Juriji arriveert, gehuld in een trenchcoat en op hoge hakken, met zwaargepakte koffers. Hij brengt de installatie in orde. In de smalle, betonnen gang die als coulissen dienst zal doen, moeten nog tafels, gordijnen en spiegels gezet worden. Een voor een komen de andere performers aan. Al snel verandert deze afgesloten ruimte in een jungle van kleren, pruiken en make-uptassen. Terwijl iedereen zich rustig installeert, vraag ik Juriji naar de aanleiding en betekenis van dit feestje. “Bénédiction is een queer ritueel dat geïnspireerd is door cabaret en optredens van dragqueens. Maar het is meer dan dat. Ik was die feestjes waar iedereen alleen in een hoekje danste kotsbeu. Ik wilde een sfeer creëren waar iedereen echt samen was: niet alleen het publiek, maar ook de performers. Een plaats waarin je je kan mengen, zonder iets te geven om normen.” Terwijl hij met me praat, schiet hij snel een panty in. Achter hem zie ik een van de vrouwelijke performers haar binnenbenen met vals haar beplakken, om de illusie van een behaard kruis te creëren en haar gender te verstoppen. Juriji lacht: “Op zondag gaan sommigen naar de mis, maar wij hebben Bénédiction.”

18 uur. Het podium is eindelijk gemonteerd, maar de lichten moeten nog uitgetest en afgesteld worden. De spanning is duidelijk voelbaar. De openingsscène moet absoluut nog eens gerepeteerd worden, maar er heerst verwarring. Juriji, die hier moeder overste is, geeft de toon aan. Hij legt het verloop nog eens uit, corrigeert een houding, keurt een kostuum goed en geeft advies over een accessoire.

Om 19 uur zijn ze klaar. Iedereen keert terug naar de coulissen om de laatste voorbereidingen te treffen. Stukje bij beetje zie ik hoe de lichamen veranderen: de Bénédiction-wezens komen stilaan tot leven. Plots spreekt iemand me aan: “Hé, als je wil, kunnen we jou ook in een kostuum steken.” Ik kijk een beetje verbaasd terug. Een transparant wit T-shirt en een leren harnas later is mijn lichaam in de gewenste vorm omgetoverd. Ik begin te geloven dat ze zich ongemakkelijk voelden om mij nog normaal gekleed te zien, want nu begint iedereen rondom me lustig (en halfnaakt) rond te huppelen. Blijkbaar moet je hier een kameleon te zijn om je werk te kunnen doen.

Het is 20 uur en de deuren zijn net open. In de zaal neemt een dik rookgordijn de hele ruimte in. Het duurt niet lang totdat we enkel nog maar silhouetten van schaduwen kunnen onderscheiden. Een stem door de walkie-talkie zegt wat iedereen denkt: “Zeg, iemand mag die rook wel afzetten, hoor. We zien niets meer!” Ik ga een pint halen - de spanning heeft mij ook te pakken. Ik dwaal als een dronken spook rond in de artificiële mist. Voor ik het weet is het tijd en roept Florent, die ook met de kostuums helpt en de regisseur is, ongeduldig: “Over vijf minuten gaan we op!”

21 uur. Iedereen staat klaar in de gang. Voor de eerste scène, die een soort huwelijksceremonie voorstelt, is iedereen in het wit gekleed. Ik bekijk de halfnaakte lichamen die in fijne stoffen gehuld zijn, de kapjes en de versieringen. Ik waan me in een losbandige en flamboyante huwelijkssuite. Wat zijn ze mooi. De deur gaat open en de warme, vochtige lucht van de zaal stort gewelddadig binnen. De muziek begint en het publiek, dat dicht tegen het podium aangeplakt staat, gilt. Plots zijn het geen mannen of vrouwen meer voor mij, maar zielen uit het vagevuur die klaar zijn om het zuiverend vuur te betreden dat door het publiek aangewakkerd wordt. Het ritueel kan beginnen.

Terwijl een nieuwe wereld op het podium tot leven komt, blijf ik achter in de coulissen, tussen de poedergeur en de mascara’s. De performances en kostuums vloeien vlot in elkaar voort, telkens eigenaardiger en mooier. Deze avond vieren we de verschillende identiteiten en lichamen. Iedereen schittert, juist dankzij hun verschillen.

23 uur. De laatste scène gaat van start. Iedereen staat nog voor een laatste keer op het podium te fonkelen. Een van de performers draagt een papieren taart als jurk en kaarsjes aan haar borsten. Een verwijzing naar de eerste verjaardag van deze feestjes. Niet veel later wordt het publiek door confetti, paillettes en slagroom gezegend. De grote mis is op zijn einde gelopen.

In de coulissen vloeit de champagne en wordt er rijkelijk gedronken. De stress is voorbij. Kiddy Smile, prins van de Parijse ballroom, vuurt nu zijn muziek op de zaal af. We zijn natuurlijk nog steeds in de C12, dus iedereen danst alsof zijn leven ervan afhangt. Voor mij is dit het moment waarop het woord ‘ritueel’ zijn echte betekenis krijgt. In de bevrijdende wanorde van het feest ervaar ik een echte transcendentie, maar volgens mij heeft dat vooral met de performances van vanavond te maken. Ik meng me in het feest en verlies mezelf onder de stroboscopen, in de bewegende lichamen, de ontregelde hormonen, het gevoel van geluk en uitwisseling van speeksel. Want wie maakt zich op een eeuwig moment als dit nog druk om maandagmorgen?

Meer foto's van Romain vind je op zijn Instagram en zijn website.

Bekijk meer VICE fotoreeksen van Belgische fotografen . Ben je of ken je zelf een getalenteerde fotograaf? Stuur ons dan een mailtje: beinfo@vice.com

Volg VICE België razendsnel op Instagram en abonneer je op onze newsletter.