Ik laat graag ongevraagd mijn pik zien maar wil niemand kwetsen

In deze serie onderzoekt Djanlissa Pringels de wereld van fetisjes. Niet alleen laat ze mensen in de fetisjwereld hun verhaal doen, ook gaat ze langs bij fetisjisten om het zelf te ervaren. Bijvoorbeeld als ze zich in de touwen laat hangen door een bondagefetisjist . Ditmaal laat ze een exhibitionist vertellen over zijn zoektocht naar een ethische manier om zichzelf – letterlijk – bloot te geven aan de wereld.

Geen zin om dit verhaal te lezen? Beluister dan hieronder de ingesproken versie.

Op vrij jonge leeftijd, toen ik zes was, liep ik al graag naakt rond. Ook vond ik het altijd leuk om in mijn blootje te slapen naast mijn zusje. Op die leeftijd was ik me er nog niet van bewust dat het voor mij een seksuele lading heeft, maar ik vond het wél al spannend. Ik wist dat het eigenlijk niet mocht. Hoewel kinderen vaak schaamteloos zijn, wist ik dat naakt-zijn iets was wat niet normaal gevonden wordt – ook al kon ik je destijds niet vertellen waarom.

De jaren daarna bleef de drang bestaan om naakt te zijn en mezelf te laten zien. Op mijn dertiende besefte ik dat het seksueel was. Ik genoot van het gevoel dat ik mezelf letterlijk blootgaf. Dat maakte me kwetsbaar, want ik gaf iemand anders de macht om mij te bekijken, te beoordelen zelfs. Ik plaatste mezelf in een ondergeschikte positie waarvoor ik me eigenlijk zou moeten schamen. Ik begon te masturberen voor het raam van mijn slaapkamer in de hoop dat iemand me zou zien. Ook fantaseerde ik erover dat iemand m’n kamer zou binnenkomen en me op heterdaad zou betrappen.

Vroeger was ik extreem verlegen. Mijn ouders hebben me altijd erg strikt opgevoed. Het hele gezin was preuts, sober en er heerste altijd een soort schaamtecultuur. We spraken nooit over seks, gevoelens en verlangens, laat staan over zaken die taboe zijn in de maatschappij, bijvoorbeeld exhibitionisme. Ons gezin moest ‘normaal’ doen, want dat was ‘al gek genoeg’. Mijn exhibitionisme zou voor een deel best voortgekomen kunnen zijn uit die schaamtecultuur. Maar mijn preutse opvoeding heeft mijn seksuele ontwikkeling tijdens de puberjaren ook tegengehouden. Want hoewel ik ervan hou om juist die schaamte op te zoeken en mezelf kwetsbaar op te stellen, bijvoorbeeld naakt met een erectie, kwam de stap om hier iets mee te doen pas veel later.

Ik bleef erg verlegen. Terwijl mijn klasgenootjes begonnen met flirten en praten over seks, was het voor mij onbespreekbaar. Zelfs toen ik seks begon te hebben, schaamde ik me voor mijn eigen seksualiteit, en durfde ik nooit met geliefden of vrienden over mijn eigen fantasieën te praten. Los van het feit dat ik diepe seksuele verlangens had, bleef ik het idee van mezelf laten zien in mijn blootje ook eng vinden.

Ik was in tweestrijd. Enerzijds wilde ik zo veel mogelijk bloot zijn, mezelf vernederen door me kwetsbaar op te stellen en die schaamte op te zoeken, anderzijds was ik te verlegen voor mijn exhibitionisme.

En daar ben ik nu eigenlijk blij om. Want toen ik mijn seksualiteit eenmaal begon te ontplooien, en weleens vertelde aan meisjes dat ik exhibitionisme leuk vind, kwam ik erachter hoe intimiderend het kan zijn voor vrouwen. Ik leerde dat vrouwen helemaal niet zitten te wachten op iemand die ongewenst zijn lul laat zien, en dat je er iemand een trauma mee kan bezorgen.

Ik wilde absoluut niet de man in de lange jas zijn die vrouwen liet schrikken, en ik besefte al snel dat je een vrouw expliciet om toestemming moet vragen voordat je haar in een seksuele situatie betrekt, hoe klein die ook mag zijn.

Maar dat vragen om toestemming, daar was ik veel te verlegen voor. Ik dacht dat ik mijn exhibitionisme voor altijd zou moeten onderdrukken. Ik twijfelde er wel aan om naaktfoto’s van mezelf rond te sturen, maar dan zou ik vrouwen ook ongevraagd iets van mezelf laten zien. Zelfs via de e-mail kan je iemands persoonlijke ruimte ongevraagd binnendringen.

Ik wist dus helemaal niet wat ik moest doen, en besloot daarom om er niets mee te doen – iets wat ik echt vreselijk vond, maar het was beter dan mensen onbedoeld kwetsen.

Op mijn zeventiende kreeg mijn fetisj echt vorm. Ik had een vriendinnetje, en toen ze bij mij langskwam om seks te hebben, kleedde ik mezelf sneller uit dan zij. Ik was een paar minuten helemaal naakt, zij niet. Dat vond ik ongelooflijk opwindend. Dat was een manier om mijn exhibitionisme toe te passen zonder er expliciet toestemming voor te hoeven te vragen, of iemand ermee te verrassen.

Hoewel ik mezelf op die manier kon laten zien, had ik nog steeds niet de complete exhibitionistische ervaring gehad waar ik naar verlangde. Ik wilde nog graag bekeken worden door een vrouw met kleren aan terwijl ik mezelf in een ondergeschikte positie liet zien.

Mijn toenmalige vriendinnen wisten niet van mijn exhibitionisme af, en ik deed ook enorm m’n best om het te blijven verbergen. Dat veranderde toen ik op mijn zevenentwintigste mijn vrouw ontmoette waar ik nu, zevenentwintig jaar later, nog steeds samen mee ben. Zij is ook kinky, en bij haar voelde ik me op m’n gemak om over mijn exhibitionisme te vertellen. Omdat ze zelf zo open is, leerde ik langzamerhand mijn schaamte opzij zetten en durfde ik meer te ontdekken over mijn seksualiteit. Hoewel ze nooit een oordeel had over exhibitionisme, wordt ze er niet warm van. Zij houdt vooral van seks hebben met andere mannen.

Hoewel mijn exhibitionisme haar koud liet, probeerden we samen een manier te vinden om mijn fantasieën werkelijkheid te maken. We overwogen om naar de sauna of naar een naaktstrand te gaan, zodat ik naakt kon zijn en de kans had om bekeken te worden. Maar daar liep ik weer tegen hetzelfde morele probleem aan: ik wilde niemand voor het hoofd stoten met mijn blote lijf, hoe graag ik ook bekeken wilde worden. Bovendien komen er gezinnen met kinderen naar de sauna en naaktstranden, dus ik vond het geen fijn idee om daar seksuele gedachtes aan te verbinden.

Mijn vrouw stelde voor om naar sekscinema’s, seksclubs en parenclubs te gaan. Daar kon zij seks hebben met andere mannen en kon ik bekeken worden. De parenclub klinkt waarschijnlijk grimmig, maar eigenlijk is dat een hele fijne plek: je kan met instemming van anderen van alles uitproberen. De parenclub is een plek waar ik er zeker van ben dat ik geen enkele vrouw kan kwetsen met mijn exhibitionisme.

Ik hou ervan om te masturberen in een hoekje van een kamer of mee te doen aan groepsseks, met de kennis dat iemand me bekijkt. Niet lang geleden had ik een trio in het midden van de kamer, terwijl zes mannen toekeken. Het was even stil en ik hoorde iemand zeggen: “Nou, wat is dit een mooi beeld.”

Die parenclubs zijn heerlijk en hebben me enorm geholpen, maar ik was nog wel op zoek naar het intieme contrast tussen mijn naakt-zijn en een aangeklede vrouw die dat bekijkt. Een aantal jaar geleden ontdekte ik CFNM-feestjes, een afkorting voor ‘Clothed Female, Naked Men’. In de Verenigde Staten en Engeland is dit erg populair, in Nederland helemaal niet. Zo’n CFNM-party klonk voor mij als de ultieme exhibitionist-ervaring.

Ik zag een advertentie van een vrouw die met een groepje vriendinnen een CFNM-sessie aanbood en we legden contact. Ik werd uitgenodigd door de groep vriendinnen, bij hen thuis. We dronken en kletsten wat, en uiteindelijk vroegen ze of ik zin had om eraan te beginnen. Vervolgens deden ze al mijn kleren uit en moest ik naakt op de bank liggen, terwijl zij met hun kleding aan wat kletsten en giechelden. Ook gaven ze me opdrachten: ik moest naakt voor het raam staan en enkele seconden de gordijnen opendoen. Vervolgens werd ik bevredigd tot ik klaarkwam, terwijl de vrouwen toekeken en door mij aangeraakt werden. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld.

Bang dat je iets van VICE mist? Begrijpelijk. Daarom hebben we een nieuwsbrief met onze beste stukken, video’s én winacties. Schrijf je in!