Ik misdroeg me amper in het robotcowboypretpark Westworld maar eindigde toch in de gevangenis

Bij een balie op een smetteloos Texaans dakterras worden cowboyhoeden uitgedeeld, en ik sta in de rij om die van mij in ontvangst te nemen. De kleur van de hoed staat symbool voor je morele kompas. Mensen met een witte hoed zijn lief, mensen met een zwarte hoed zijn badass. Ik ben benieuwd hoe de gastvrouwen achter de balie me in gaan schatten.

Westworld is een heel groot futuristisch pretpark met wildwest-thema, vol met levensechte robots, de zogenaamde ‘hosts’. In het pretpark kun je ontsnappen aan de beklemmende realiteit vol sociale regeltjes en beperkingen. Hier mag alles, en de hosts zijn speciaal gecreëerd om jou een ultieme belevenis te geven. Je kunt je laten meeslepen door allerlei verhaallijnen, maar je mag ook gewoon een ordinaire orgie of slachtpartij aanrichten waarbij je en passant alles jat en alle ramen ingooit. Daarna lappen ze het park en haar bewoners gewoon weer op, en maken het schoon voor de volgende bezoeker.

Het klinkt als een utopische fantasie, en dat was het ook altijd: het pretpark Westworld had de hoofdrol in de gelijknamige serie. Maar om te vieren dat het tweede seizoen van de serie binnenkort uitkomt, bouwden de makers een deel van het pretpark in het echt na, inclusief acteurs die robots spelen die mensen spelen! De fysieke Westworld was drie dagen open tijdens het SXSW festival in Austin, in de Amerikaanse staat Texas, en ik ben uitgenodigd op de exclusieve perspremière.

Het moment van de waarheid is daar: ik krijg mijn hoed. Een maagdelijk witte, verdomme. Natuurlijk wilde ik het liefst een zwarte hoed, omdat ik van plan ben mezelf flink te gaan misdragen. De gastvrouw ziet mijn teleurgestelde reactie en stelt me gerust: What happens in Westworld stays in Westworld. “We zullen niks verder vertellen.” Toch kan ik het gevoel niet van me afzetten dat mensen me een slap lulletje vinden, met mijn brave hoedje. De awardwinnende welkomstcocktail die ik daarna krijg brengt gelukkig troost. Ik maak tijdens de borrel op een dakterras wat vrienden onder de aanwezige journalisten en influencers. Zenuwachtig wachten we met zijn allen totdat de bus arriveert die ons naar Westworld zal brengen. Op de zijkant staat een heroisch galopperend wit paard. Ik heb er zin in!

Busreis naar het eind van de realiteit
De tocht naar Westworld lijkt uren te duren, alsof we diep, diep de woestijn in trekken om los te komen van de beschaafde wereld. Er wordt om me heen veel gespeculeerd: Waar gaan we heen? Wat gaat er gebeuren? Ik ben erg benieuwd naar de “hosts” die ik ga ontmoeten. In het spectaculaire eerste seizoen van Westworld bleken de robots net iets te veel op echte mensen te lijken. Hun fragmentarische herinneringen en emoties zorgden ervoor dat er een hele hoop mis ging. Mensen bleken robots, robots werden mensen, helden veranderden in schurken en vice versa. Ik hoop dat er voor mij vandaag ook een rol met een dramatische wending is weggelegd, en ben benieuwd of ik ook nog wat aanwijzingen kan sprokkelen over wat er gaat gebeuren in het tweede seizoen. De bus stopt eindelijk. Ik huppel naar buiten, en het levendige dorp Sweetwater ontrolt zich voor mijn ogen.

Keihard winnen in het casino
Het eerste wat ik doe in Sweetwater, is op zoek gaan naar drank: een goede manier om mijn ingebakken sociale remmingen een beetje kwijt te raken, zodat ik me lekker schurkachtig kan gedragen. Ik loop de bar van het casino binnen, en test daar de hosts. In de serie kunnen ze je behoeften perfect inschatten. “Je weet vast al wat ik wil drinken.” zeg ik stoer tegen de barvrouw. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. “Bourbon of… tequila” Ongelofelijk! Tequila is precies wat ik nodig heb!

Met gevuld glas probeer ik een van de gezellige gezelschapsdames te versieren die hier rondparaderen. Wat smalltalk lukt prima, maar als ik haar uithoor over seizoen 2 zegt ze: “Ik heb geen idee waar je het over hebt.” Ons gesprek slaat meteen dood. Het is alsof je uit het niets tegen een date begint over de ins en outs van je postzegelverzameling, al denk ik dat ik dat nog beter had kunnen doen.

Het gaat niet zo soepel met de robotliefde, dus doe ik maar mee aan het blackjack-toernooi. In de echte wereld zijn dit soort spelletjes ook al niet mijn sterkste kant, maar het begint goed: de oude croupier geeft me een Vrouw en een negen, met samen een waarde van negentien. Ik heb alleen nog een twee nodig om op het magische getal eenentwintig (blackjack!) uit te komen. De croupier adviseert me om het gewoon op negentien te houden, maar ik neem het risico dat ik een hogere kaart heb en al mijn inzet kwijt ben. Wat kan me hier gebeuren? Mijn lef wordt beloond: bam! Een twee. Ik vraag me af of de croupier niet stiekem vals speelt om me te laten winnen, en of de bargasten om me heen, die bewonderend en zwijmelend zuchten, niet allemaal acteurs zijn. Het gevoel dat ik ervan krijg is onvervalst lekker, en als een echte winnaar loop ik door de klapdeuren de stoffige straat op.

Overdressed naar een schietpartij
Mijn laagste behoeften, zuipen en gokken, zijn nu bevredigd. Maar er is ook meer fijnzinnig vertier te vinden in Westworld. Op straat raadt een van de bewoners me aan toch eens naar de fotograaf te gaan, voor een leuke souvenir aan dit avontuur. Ik ben niet per se op een foto gekleed, maar gelukkig hebben ze in het voorportaal van de fotostudio een enorme kostuumverzameling waaruit je je ideale outfit mag kiezen. Ik ga volledig los, maar net als ik helemaal instawaardig ben, breekt er paniek uit: er wordt geschoten op het dorpsplein, en het zijn geen foto’s!

Om niks van het spektakel te missen ren ik achter de meute aan, in een divaeske burlesque outfit, inclusief boa. Een aantal cowboys staan elkaar op het plein onder schot te houden. In het echte leven had ik deze gevaarlijke situatie het liefst vermeden, of op zijn minst veilig vanachter een container bekeken, maar in Westworld dring ik bloeddorstig naar voren. “Pang!” Vlak voor mijn voeten valt iemand neer. Het publiek schreeuwt, een vrouw huilt hysterisch en een andere vrouw stuurt ons weer weg. Het ging allemaal heel snel en ik kon niet precies volgen wat er nu aan de hand was, maar spannend was het zeker. Dat vond de schutter ook: hij is geen robotcowboy maar een gast (gespeeld door een acteur) die zich, in tegenstelling tot mijzelf, wel flink aan het uitleven is terwijl zijn vrouw “naar een babyshower” is. Ik vond het ook al een sensatie om hem te zien schieten, en loop in een opperbest humeur terug naar de fotostudio om een kiekje van mezelf te laten maken.

Bij de fotograaf krijg ik goed nieuws: er ligt een brief voor me klaar op het postkantoor. Ik houd van post! Onderweg naar mijn brief heb ik een vreemde ontmoeting met een zwalkende samoerai. Het is raar, maar niet helemaal onverwachts: in het eerste Westworld-seizoen zag je ook al dat ze samoerai-robots aan het bouwen waren: volgens veel fans was dat een hint dat er misschien nog wel meer gerobotiseerde themaparken zijn. Maar wat doet de verdwaalde krijger dan hier in het cowboydorp?

Ik stel de samoerai een heleboel erg geinteresseerde vragen, maar het blijkt nogal een zwijgzaam type. Dan niet, lul, er zijn genoeg andere robots hier die wel terugpraten. Ik laat de samoerai lekker gaarkoken in zijn eigen misantrope sopje en ga mijn brief ophalen, de postsorteerders zijn gelukkig wel erg behulpzaam.

De brief blijkt een liefdesbrief! Mijn hart springt op: er is toch nog een robot die op me valt! Er is wel iets fout gegaan met printen, waardoor de mysterieuze boodschap “wyatt lives” onderaan de brief staat. Ik schrik. Wyatt is de mysterieuze en misschien zelfs lichaamsloze slechterik uit het eerste seizoen, die volgens complottheorieen van fans ook in het geprogrammeerde dna van één van de andere robots zit, wat tot veel bloedvergieten leidde. Er zal nog wel een heleboel meer ellende aan zitten komen in de tweede serie, maar ik hoop dat het vanavond een beetje gezellig blijft. Eén schietpartij was wel weer genoeg sensatie.

Verraden en opgesloten
Ik neem nog maar een drankje, om het nare gevoel van me af te schudden. Bij de bar kom ik een jongen tegen waarmee ik vrienden had gemaakt tijdens het dakterras-feestje. Hij was als introducé mee met zijn vriendin, een content-creator. Breed glimlachend komt hij me tegemoet. Hij wil me wat laten zien, zegt hij. Ik word aan mijn arm meegevoerd naar het huisje van de sheriff, die met een norse blik op zijn veranda hangt. Mijn dakterrasvriend wijst me op een wanted-poster, terwijl hij nog steeds mijn arm vastheeft. “Dat ben jij toch?”

Ik ben verraden! In het echte leven leek de feestvriend aardig, maar hier in Westworld ontpopt hij zich tot een gehaaide matennaaier. Blijkbaar word ik gezocht voor bankroof en het betreden van verboden gebied. Ik snap er niks van: voor zover ik weet heb ik me, op wat sociale onhandigheden na, keurig gedragen. Vanwege die witte hoed. Heb ik al zoveel tequila gedronken dat mijn geheugen is aangetast, of ben ik misschien zelf een robot-host die onderdeel is van het heldenverhaal van mijn vroegere dakterrasvriend? Alles staat op losse schroeven: ik heb het zelfde WTF-gevoel als aan het einde van het eerste Westworld-seizoen, alleen zit ik er nu middenin. Totaal overweldigd laat ik me achter de tralies zetten, terwijl de sherriff en de dakterras-Judas me enigmatisch aankijken.

Dan ontdooien hun stalen gezichten en beginnen ze keihard te lachen. Ik word weer vrijgelaten: het was allemaal een grote grap. Ondanks mijn witte hoed en mijn voorbeeldige gedrag, heb ik nu wel ervaren hoe het is om badass te zijn. Het was erg verwarrend en eng, maar ook een overwinning. Ik doe de witte hoed demonstratief af en deponeer hem ergens in het woestijnstof. Stoer wijdbeens been ik terug naar de bus, en voeg me weer bij de rest van de volwassen persmensen, die ik net cowboytje heb zien spelen alsof ze twaalf waren.

Ik heb meteen een beetje heimwee als de bus vertrekt. Mijn dag voelde als een groots en meeslepend verhaal: ik heb glorieus gewonnen en ben diep gezonken. De nagebouwde versie van Westworld was niet zo grimmig en libertijns als die in de serie, maar het was bevrijdend genoeg om ervoor te zorgen dat ik er straks weer tegenaan kan in het normale leven, dat zinloos en routineus is. Het buitensporig geweld en de robotemoties laat ik dan maar over aan de mensen op mijn tv-scherm, als straks seizoen 2 uit is. Ik kan niet wachten!

Westworld kijk je alleen bij Ziggo. Ook het nieuwste seizoen, vanaf 23 april.