Waarom Pinkpop meer respect verdient dan de nul respect die het nu krijgt

Er is blijkbaar iets mis met Pinkpop. Ik zette op Facebook ‘Like deze post als je naar Pinkpop gaat #Pinkpop #pp13’, uit pure nieuwsgierigheid wie er net als ik naar het festival zou gaan, maar het enige wat ik - en dus Pinkpop - over mij heen kreeg was heel veel dirt. Dit festival verdient meer respect. Als ik een nerd zou zijn die nooit zijn festivalbandjes afdoet vanwege de fijne, stinkende herinneringen, dan zou je aan mijn arm zeven Pinkpopbandjes tellen. Het festival heeft mijn kijk op muziek en mensen radicaal veranderd. Ja, dat kan, zolang je even vergeet dat Pitchfork je smaak hoort vorm te geven. Laat me je uitleggen waarom.

De muziek
Iedereen zegt altijd dat er alleen kutbands en gedateerde bands op Pinkpop staan. Dat klopt, een beetje dan. Er zullen weinig bands op Pinkpop staan die bij Pitchfork hoger dan een 5 scoren. Of op hun rider vragen om glutenvrije producten, zoals alle indiebands uit Brooklyn doen. Op Pinkpop staan de artiesten die op 3FM worden gedraaid, waar je vader op meeknikt en die zes jaar geleden ook al op de cover van OOR stonden. Dat is niet de schuld van Pinkpop, maar het is een gebrek aan vernieuwing aan de top van de megabands. En dus kan het gebeuren dat Jan Smeets wel eens de line-up moet recyclen. Kan hij dus niets aan doen.

Maar Jan snapt wel dat dit de artiesten zijn die van een festival echt een muziekfestival maken. Dit zijn bands die aan de top staan, die de entertainmentfactor van muziek begrijpen en zo uitvoeren dat ze massa’s op commando kunnen laten klappen, zingen en springen. Het vergroot niet alleen je gevoel dat je op een festival bent, het vergroot ook je band met de mensen om je heen. Collectieve muziekbeleving, je wist niet dat het nog bestond. Maar de magie is happening op het Pinkpop-terrein. Op het moment dat Jan aan het einde van dag drie All You Need is Love opzet en het vuurwerk aansteekt, kijk jij nog eens goed naar die jongen in zijn afgeknipte spijkerbroek en hemd van Iron Maiden en denkt: het is veel te lang geleden dat ik mij zo vredig heb gevoeld. Ervaar het.

de echte muziekliefhebber

De directeur
Elk jaar komt Jan Smeets straight outta zijn museum het terrein opgelopen. Dat is op zich niet uniek, er zijn meer festivals in Nederland met een mascotte. Neem Zwarte Cross, daar wordt elk jaar Tante Rikie op haar troon het festivalterrein over gedragen. Rikie stond vroeger op Zwarte Cross achter de tap, totdat de zoon van Benny Jolink haar wel het type vond voor de rol van godmother. Toch is ze een nobody in vergelijking met Jan Smeets, de vader der Nederlandse festivals. Hij is een icoon en verre van ouderwets, want hij heeft zich gemodelleerd naar de nieuwe eisen van de maatschappij: fuck het pensioen, heb schijt aan wat anderen vinden, maar denk altijd aan de mensen met wie je op dat moment te maken hebt. Hij denkt mee over onze toekomst en deelt de vreugde van publiek en artiest. Onmisbaar dus in het stroomlijnen van positieve energie over het festivalterrein. Respect voor Jan.

Jan Smeets

Het niet-pretentieuze eten
Ja, het eten. De culinaire ambities waarmee veel festivals de eetwensen van hun festivalbezoekers overschatten, zijn aan Jan Smeets voorbijgegaan. Toen Jan vroeger naar muziek ging kijken, had hij nooit de behoefte aan een vegetarische Thaise maaltijd, dus waarom zou de Pinkpop-bezoeker anno nu dat wel hebben? Helder gedacht. En Jan heeft gewoon gelijk. Wat heeft een mens meer nodig dan een broodje kaassoufflé om de tijd tussen The Killers en Douwe Bob te overbruggen?

De mensen
Op Pinkpop kun je twee dingen doen: in je tent gaan liggen of bands gaan kijken. Alle bezoekers gaan standaard voor dat laatste. Deze ouderwetse opzet van een muziekfestival trekt namelijk een bepaald soort publiek: echte muziekliefhebbers. Er is geen kunstsafari in de bosjes van Landgraaf, geen vervreemdend straattheater en geen mensen die na twee nummers toch nog besluiten naar die ene cabaretier te gaan, die met een hazenlip die een knappe vrouw heeft en dus wel grappig moet zijn. Dat is onmogelijk op Pinkpop.

Al die nieuwe festivals met 47 tenten op biologisch afbreekbare palen, mixdrankjes op basis van erwten en een ecologisch aangelegde riolering op de camping verdringt de man uit de provincie. Pinkpop is het laatste festival dat het oer-Hollandse type nog een plek biedt zonder gestoord te worden door randverschijnselen. Op Pinkpop vind je de muziekliefhebber nog in zijn pure vorm: met zijn onbeholpenheid en het onaangepaste gedrag in een tijd waarin mensen floreren in vluchtige, grappige praatjes. Hier wordt niet moeilijk gedaan wanneer iemand op je schoen pist. Dan kijk je gewoon even de andere kant op. Iedereen snapt dat je niet helemaal naar de wc loopt als over een half uur Bruce Springsteen begint. Laat je drugs thuis, drink bier en dompel je onder in deze pure manier van festivalbeleving.

De enige overgebleven mensen op de camping. Net als mijzelf wens ik jullie allemaal heel veel plezier op #PP13. Luister niet naar Jan Smeets als hij zegt dat het festival voor de 44ste keer op rij is uitverkocht, want kaarten zijn nog gewoon verkrijgbaar. En kom maandag terug naar Noisey.com om alles over #PP13 te lezen!