We vonden het tijd om eens met Blaudzun te praten over haten op muziek enzo

© Andreas Terlaak

Het werd tijd om hier op Noisey Blaudzun zelf eens aan het woord te laten. Gewoon, om een beetje te praten over haten op muziek, zijn haar en zijn bril en of hij zelf ook op muziek haat. Wat blijkt: hij noemt zichzelf verwijfd, pretentieus en een sell out. Daarnaast vindt hij het prima dat jij hem haat. Hij doet het zelf ook, maar wel met mate. OMG ja, er volgt dus nu een interview. LOLZ.

Noisey: Ha Blaudzun, wat was het eerste moment dat je merkte dat je haters hebt?
Blaudzun: Die kwamen er met de derde plaat opeens bij. Het is voor een bepaalde club hipsters heel tof om te zeggen dat je mij kut vindt. Dat vind ik eigenlijk wel mooi. Ik moest in het begin wel heel erg wennen aan dat openlijk haten, maar ik kan er nu wel tegen. Ik heb het zelf ook wel met artiesten die ik zelf tof vind en die opeens groter worden, dan vindt je schoonmoeder het ook opeens leuk. Dan is een artiest gewoon minder cool. En dat mensen opmerkingen maken over m’n baard of m’n bril of dat ze me pretentieus vinden, dat stoort me echt niet.

Vind je jezelf pretentieus?
Ja, af en toe wel. Behoorlijk zelfs. In mijn muziek durf ik dat zware wel te onderstrepen, en dat kun je best als pretentieus opvatten. Ik vind het zelf geen vies woord maar in Nederland kun je er blijkbaar moeilijk mee aankomen.

Over pretentieus gesproken: wat is nou eigenlijk het idee achter je haar?
Ik heb al jaren dezelfde kapper. Er zit geen idee achter, maar een kapsel is altijd een uiting van iets in je. (na een lange stilte). Mijn kapsel is precies hoe m’n liedjes in elkaar zitten. Qua verhouding ook.

Verf je je haar? En je baard?
Jazeker. Ik heb het ook wel eens witblond gehad, en een keer een paarse lok. Ik ben gewoon een wijf eigenlijk. Ik ben best wel ijdel. Het zou goed kunnen dat je me binnenkort met make-up en nagellak ziet.

© Ellen Vesters

Is je look een pantser?
M’n bril wel ja. Daarbij gezegd, zonder bril zie ik ook echt geen ene fuck. Ik draag vanaf mijn zesde een bril. Maar inderdaad, zonder bril voel ik me naakt. Er zit nu toch een soort wand tussen jou en mij. Dat vind ik wel prettig. Als artiest ben je al heel gauw van iedereen, ook als je niet zo bekend bent. Ik heb me vanaf het begin vastgehouden aan het privé houden van sommige dingen. Je hebt gewoon een plek nodig die alleen van jou is en waar niemand zich met je kan bemoeien. Ik heb ook heel lang in de media niet over mijn kinderen gepraat. Niet dat ik niet trots op ze ben, maar journalisten moeten zich niet overal mee bemoeien.

Dat je niet over ze praatte was een beetje zoals Michael Jackson die een deken over de hoofden van zijn kinderen deed als ze buiten waren?
Ja. Ik hang ze ook wel eens buiten het raam als er fotografen voor m’n huis staan. (Voor de duidelijkheid: hier maakte Blaudzun een grapje.)

Heb je zo vastgehouden aan dat privé ding omdat je wist dat je zo groot zou worden?
Ik heb altijd een soort voorgevoel gehad dat ik Paradiso ooit eens zou uitverkopen. Ik weet niet waarom, maar dat gevoel heb ik altijd gehad. Terwijl er bij de eerste plaat helemaal geen aanleiding voor was. (En hier moesten we een beetje binnensmonds van kotsen.)

Nu we het toch over succes hebben: elke keer als je een award wint, vertel je in je speech dat muziek geen wedstrijd is. Waarom kom je toch altijd weer opdraven?
Omdat het goeie promo is, en het zijn leuke feestjes. Daarbij ben ik gevoelig voor schouderklopjes.

Dus je bent een sell out en je houdt van gratis bier?
Ja, misschien wel. Alhoewel, nee, ik vind mezelf geen sell out. Er is heel veel wat ik niet doe voor geld. Ik heb een sterke mening over dingen als homorechten, en sta daar dan ook voor. Er stond een keer een groot optreden in Sint Petersburg op de planning, maar die werd om vage redenen gecanceld. Later bleek dat dat gebeurde omdat ik meedeed aan een actie van Amnesty tegen Poetin. Jammer van dat optreden, maar ik vind Amnesty in zo’n situatie belangrijker. Ik werd ook gevraagd voor een goedbetaald optreden voor een oliemaatschappij. Daar hoef ik niet eens over na te denken, dat doe ik gewoon niet. Ik hoorde ook welke Nederlandse en Vlaamse artiesten het wel hadden gedaan. Dat verbaasde me wel even.

Ga je namen noemen?
Niet als jij ze opschrijft.

Welke band gun je zelf meer haters?
Ik ben niet zo’n hater. Als muzikant weet ik ook hoeveel pijn het doet als iemand iets afkraakt waar je twee jaar van je leven in hebt gestopt. Haten is zo extreem. Niet dat ik zelf zo’n positief persoon ben hoor. Ik probeer altijd wel het licht te zien. Maar dat zie je beter in de duisternis.

Ugh. Kom op man.
Ik heb het eigenlijk alleen met de zanger van UB40, ik heb een keer gekotst om zijn stemgeluid. Het was een puur lichamelijk reactie. En toen bedacht ik me, misschien hebben mensen dat ook wel met mijn stem. Al heb ik de eerste kotser nog niet gezien. Maar echt haten, nee. Ik zou medemuzikanten nooit keihard afkraken in het openbaar. Ook Kane niet. Of The Don’t Touch My Croque_Monsieurs.

Sarah Oranje zit op Twitter. Volg haar voor nog meer LOLZ in je leven.