Hoe homo-iconen in de muziek zijn veranderd sinds Mariah Carey

Het was geen pretje om op te groeien in een dorpje als homo die nog niet uit de kast was gekomen. Ik was me er van bewust dat ik niet 'mannelijk' was op de traditionele manier. Ik hield niet van voetbal, ik was meer geïnteresseerd in bladeren door modetijdschriften. Mijn lievelingsfilm was Mean Girls, een groot contrast met de andere jongens uit mijn dorp, die hun tijd vulden met elkaar schoppen, bier drinken in het park en hun tong zo ver mogelijk in kelen van meisjes duwen. Ze blaakten van het zelfvertrouwen, konden iemand goed raak slaan en noemden alles dat niet sociaal geaccepteerd was 'gay' en homoseksuele mannen 'faggots'. Ik moest nog leren dat dit mannelijkheid was in haar meest overdreven vorm. Ik wist toen alleen maar dat deze jongens gevierd werden door de gemeenschap om mij heen, en lange tijd wilde ik zijn zoals zij.

Uiteindelijk verliet ik het dorp en ontmoette ik een boel gelijkgestemde mensen. Nu ben ik comfortabel met mijn seksualiteit en mijn identiteit als geheel. Nu, tien jaar later, ben ik er trots op om homo te zijn. Maar waar ik niet op was voorbereid, was de gelimiteerde oplage aan stereotypen die horen bij het uit de kast komen; de verwachtingen die aan me vastplakten als stickertjes. Een homoseksuele man zijn was niet genoeg – ik werd geacht om me te houden aan bepaalde homo-interesses. Er waren momenten dat deze stereotypen net zo beknellend voelden als in het dorp wonen en krampachtig doen alsof ik hetero was.

Er zijn veel verschillende homostereotypen, sommigen subtieler dan anderen, maar eentje die ik altijd vreemd heb gevonden, was het klassieke gay-icoon – het idee dat ik mensen als Mariah Carey, Cher en Madonna zou moeten vereren. Ik ben op huisfeestjes geweest waar meisjes Kylie Minogue opzetten terwijl ze verwachtingsvol naar me keken. Misschien hoopten ze dat ik uit elkaar zou spatten, of met een hoog stemmetje zou gillen. Er zijn mensen geweest die oprecht probeerden te raden of ik top of bottom was op basis van mijn playlists in Spotify, en meer dan eens werd ik gevraagd naar mijn mening over een reünie van de Spice Girls zonder Geri Halliwell. Homomannen komen naar me toe in de rookruimte en vragen wat mijn favoriete liedje van Britney Spears is, alsof dat iets is waar ik van tevoren over na had moeten denken.

Voordat ik verderga, wil ik graag benadrukken dat er niks mis is met het aanbidden van deze briljante, krachtige vrouwen, en dat ik hun muziek waardeer als ieder ander. Er is al genoeg homofobie op de wereld, dus ik ga niet klagen over de interesses van andere homomannen. Dan zou ik me verlagen tot het soort gedrag dat vertegenwoordigd wordt door zinnetjes op Grindr als "enkel interesse in mannen die zich als hetero gedragen." Dat ik homo ben, betekent niet dat ik automatisch naar een vast rijtje artiesten luister.

Er is natuurlijk een reden waarom traditionele diva's als Mariah, Madonna, Cher, Kylie, Britney en Christina historisch gezien in een lhbt+-context worden geplaatst. Veel van hen waren betrokken bij onze gemeenschap, spraken zich uit en steunden ons in onze strijd, maar er zijn ook andere, complexere, minder tastbare redenen. Sommigen zeggen dat zij als vrouwen dezelfde strijd hebben gevoerd als homo's, en dat hun kracht in moeilijke tijden hetgeen is waarom ze zo populair zijn bij homo's. Zoals Heather Love, een professor Engelse taal aan de Universiteit van Pennsylvania uitlegde in Huffington Post: "Je kan de aantrekkingskracht van vrouwelijke iconen analyseren in termen van wat ze vertegenwoordigen: een gestileerde vrouwelijkheid en stoerheid gecombineerd met zelfvernedering, een soort theatrale vorm van verlangen." Een artikel van Salon met de titel "Waar Zijn Alle Travestieten Heen?" maakt een soortgelijk punt. De schrijver claimt dat homo's vrouwen imiteren als Judy Garland, Dolly Parton en Cher "omdat zij over beledigingen en zware tijden heen kwamen, en omdat hun verhaal herkenbaar is voor veel homomannen als ze uit de kast komen."

Maar de homogemeenschap – en belangrijker: het beeld dat populaire cultuur ervan schetst – is enorm veranderd sinds de hoogtijdagen van artiesten als Madonna en Cher. Om te beginnen heeft de mainstream eindelijk aandacht voor bijvoorbeeld transgenders en mensen die non-binair zijn, in plaats van enkel te kijken naar blanke cisgenderhomo's. Vanwege deze vooruitgang lijkt het idee van 'gay-iconen' gedateerd en herhalend. Lhbt+ zijn betekent verschillende dingen voor verschillende mensen en daar passen geen grove generalisaties bij.

Wat ook kenmerkend is voor de rol van gay-iconen in het muzikale landschap van tegenwoordig, is dat het niet meer verwisselbaar is met een popicoon. Toen Missy Elliot werd gevraagd waarom ze niet meedeed met het lesbische onderonsje van Madonna, Britney en Christina op de MTV VMA Awards in 2003, leek ze geschokt. "Nee, nee, nee," zei ze. "Zoiets hoort niet bij hiphop. In geen miljoen jaar." Ze zat ernaast: het duurde dertien jaar. Van Le1f tot Cakes Da Killa, Zebra Katz, Angel Haze en Frank Ocean: sommigen van de meest getalenteerde en gevierde rappers van vandaag zijn openlijk homoseksueel. Dan heb je nog iemand als Mykki Blanco. Voor mij is Mykki een symbool voor lhbt+-iconen van tegenwoordig. Doordat ze weigert om in een hokje te worden geplaatst, past ze bij een generatie die dat ook weigert. Zo wordt ze een herkenbaar rolmodel voor queers wereldwijd.

Er is de laatste jaren ook een verschuiving geweest in queer-iconen als voornamelijk heteroseksuele vrouwen. Terwijl LGBT-mensen in het openbaar steeds luider, trotser en brutaler worden, veranderen onze iconen mee, en vertegenwoordigen zo de gemeenschap op een authentiekere manier. Anohni bijvoorbeeld, gebruikt haar platform consistent om het over zaken te hebben waar zij als transvrouw zelf mee te maken heeft, vooral in relatie tot haar carrière. In een essay voor Pitchfork schreef ze: "Tussen mijn twintigste en dertigste werd me verteld dat er geen kans bestond dat iemand als ik het zou kunnen maken in de muziekwereld. Ik stond als transgender artiest altijd buiten de mainstream." Anohni is een erg modern lhbt+-icoon, omdat ze haar stem laat gelden en weigert om haar uitspraken te matigen.

Nu de seksualiteit van mensen over de hele wereld steeds minder rechtlijnig wordt (een recent onderzoek wees uit dat één op twee jonge mensen zegt niet honderd procent heteroseksueel te zijn), is het traditionele gay-icoon archaïsch geworden. Héloise Letissier, bekend als Christine & the Queens, heeft vaak gesproken over haar panseksualiteit: "Ik werd verliefd op een meisje, toen op een jongen, toen op iemand die transgender was. Ik dacht: wat de fuck? Dit komt door gevoelens." Haar genderidentiteit is ook zichtbaar in haar teksten: "She wants to be a man / but she lies / she wants to be born again / but she'll lose / she draws her own crotch by herself / but she'll lose because it's a fake." Het is vertegenwoordigend voor een veranderende publieke perceptie over wat seksualiteit en gender eigenlijk is, en met deze wetenschap, hoe kan iemand dan met zekerheid zeggen dat iedereen die niet hetero is van dezelfde dingen moet houden?

Terwijl ik opgroeide, had ik rolmodellen hard nodig. Ik woonde in een klein dorp zonder toegang tot grootstedelijke cultuur en weinig kennis van queergeschiedenis. Ik kende vrijwel niemand die hetzelfde meemaakte als ik, wat betekende dat ik mijn eigen identiteit moest ontdekken door wat ik zag op tv of in films en muzikanten die comfortabel waren met hun identiteit. Het is een fijne gedachte dat er tegenwoordig een heleboel verschillende rolmodellen zijn voor kinderen die worstelen met hun identiteit. Er zal altijd plaats blijven voor 'diva's' in de muziekwereld. In een wereld met zoveel vijandigheid is hun flamboyante uitstraling en ongeremde zelfverzekerdheid erg welkom. Maar queeridentiteiten zijn net zo complex en veelzijdig als hetero-identiteiten. Het is alleen maar eerlijk dat je dit kunt terugzien in onze idolen en popsterren.