Rank Your Records: De Staat rangschikt zijn albums van minst tot meest favoriet

In Rank Your Records laten we artiesten hun eigen albums op volgorde zetten, van minst naar meest favoriet. Eerder lieten we Sticks al zijn twaalf releases rangschikken. Ditmaal vroegen we Torre Florim en Rocco Hueting, respectievelijk zanger/gitarist en toetsenist/percussionist/zanger/gitarist/sampler van De Staat hetzelfde te doen. In 2009 debuteerde de band met Wait for Evolution, dat toch nog vooral het soloalbum van Torre is. Begin dit jaar kwam het nieuwe album O uit. In de zeven jaar daartussen tekenden ze bij het label van Masters of Reality, speelden ze op zowat elk groot en gezaghebbend festival in Europa (denk Glastonbury), en brachten ze nog drie releases uit – de EP Vinticious Versions meegerekend.

Ik spreek met ze af in Paradiso, waar ze die avond spelen. We worden de lege backstageruimte van voorprogramma Jo Goes Hunting (het project van Rocco’s broertje) ingeloodst, waar het zo’n veertig graden is. Rocco geeft de verwarming toch nog een draai naar rechts.

“Wat we zelf ons beste album vinden?”, vraagt Torre als ik ze het plan voorleg. “Zo denk ik daar helemaal niet over na. Ik vind serieus dat elke plaat zijn charme heeft. Het gaat over een periode, en hoe we er toen in stonden.” Het is een klein wonder te noemen dat er toch nog een bepaalde volgorde is ontstaan, al ging het niet altijd van harte. “Rot op man. We proberen hier iets concreets voor elkaar te krijgen.” Wat volgt is een gesprek over Rocco die eigenlijk geen instrumenten kon spelen, voetbal en recensenten.

Noisey: Mmm… toch een beetje sneu, het debuutalbum op de laatste plek zetten.
Torre: Kijk, jij vraagt om een top 5 [lacht].

Jullie waren nog zo onbevlekt, en Wait for Evolution is gewoon een vet nummer.
Torre: Ja, het is nu allemaal wel show, haha. Maar nee. De eerste plaat is natuurlijk belangrijk, daar is het allemaal begonnen, maar het is tegelijkertijd de plaat die nu het verst van ons af staat. Er staat niet voor niets maar één nummer van die plaat op de setlist: Fantastic Journey of the Underground Man. Het is lang geleden, en je maakt automatisch een ontwikkeling door. En daarbij: De Staat was toen nog een soloproject. Je hoort wat er op dat moment in mijn hoofd omging. Er zitten al best wat lijpe dingen in, maar het werd pas echt goed toen de band erbij kwam en we de muziek live gingen spelen.

Rocco: Deze wil ik eigenlijk op één zetten.
Torre: Rot op man. We proberen hier iets concreets voor elkaar te krijgen.
Rocco: Vinticious Versions is wel echt hoe we als band klinken, en de opnames waren echt good times. Het was bij Torre thuis, we probeerden van alles uit, zoals verschillende zanglijntjes en alles. Bovendien is de EP opgenomen in een vrij drukke periode, waarna we toch nog op een korte tour gingen, die vrij houtje-touwtje was opgezet.
Torre: Maar professioneel.
Rocco: Ja ja, professioneel. Vinticious Versions is een EP met acht herbewerkingen van bestaande nummers, waar de invloeden er dik bovenop liggen.
Torre: Het is een hele vette EP geworden, en ik ben er ook heel blij mee. Maar het is meer een sound imiteren, dan iets nieuws creëren. Neem bijvoorbeeld Input Source Select, het was ook echt de bedoeling dat het een hiphoptrack zou worden. Het was nooit de bedoeling dat we iets zouden maken dat nog nóóit iemand had gehoord. Dat maakt het automatisch minder waard, ongeacht de kwaliteit. Op de eerste plek zetten gaat echt ver hoor.

Vernieuwend zijn, is dat een voorwaarde bij elke plaat die jullie maken?
Torre: We zijn geen hele vernieuwende band, er zijn echt wel lijpere dingen op de wereld. Maar we proberen in elk geval wel een ontwikkeling te laten zien. We proberen bij elke plaat wel iets toe te voegen of inspiratie te halen uit andere stromingen, zoals hiphop en dance. Waardoor we uiteindelijk denk ik wel een band zijn die best typisch is.

Torre: Het is de eerste plaat waar we met band de studio ingingen. Hij is redelijk duister, en best duidelijk. Het is ook de plaat die voor het eerst echt goed verkocht. Ze zeggen altijd: de tweede plaat is moeilijk, maar dat ging voor ons niet echt op.
Rocco: Machinery vond ik wel heel spannend. Daar ging ik al wat meer instrumenten bespelen.

Jij was in het begin toch vooral die gast met de koebel.
Torre: Op Machinery ging je voor het eerst gitaar en synthesizer spelen, toch?
Rocco: Precies, ik speelde dan het hele nummer lang één noot. Toen ben ik een beetje gaan oefenen. Op de derde plaat speel ik drie noten en op de vierde nog meer.

En op de laatste plaat O?
Rocco: Daar speel ik ze allemaal (lacht).
Torre: Rocco vond altijd dat-ie niks kon, terwijl hij op elke plaat steeds meer ging doen.
Rocco: Ik deed in het begin ook niet zoveel. Ik beheerste niet echt een instrument. Ik was meer aan het skateboarden en voetballen. Muziek deed ik er een beetje bij, ik nam het niet heel serieus. Tijdens de opnames van Machinery voelde ik steeds meer verantwoordelijkheid naar de band toe. Je maakt deel van iets uit. Het wordt misschien een pathetisch verhaal, maar daardoor was die plaat wel spannend voor mij. De nummers waar ik gitaar op speel, vind ik ook het leukste: Psycho Disco en I Am A Rat. Ik speelde toen misschien maar één noot, maar dankzij een beetje geduld zit ik nu zomaar in de beste band van Nederland.

Rocco: Tijdens I_Con ging er een wereld voor me open. De synthesizers die ik daar heb gebruikt, man.

De single Devil’s Blood was destijds jullie eerste megahit, dat was toen echt nog een ding.
Torre: Ik had nooit verwacht dat ze dat nummer op de radio zouden draaien, laat staan dat het een megahit zou worden. Maar blijkbaar heb ik niet de vinger aan de pols van radioland. Het was heel tof. En nu net hoorden we dat we weer een megahit te hebben, met Make the Call, Leave It All.
Rocco: Bij dat nummer wisten we dat trouwens al vanaf de eerste noot: dit is er eentje. De werktitel was dan ook ‘De Hit’, haha.

Blijkt achteraf zo’n allereerste megahit het omslagpunt voor jullie te zijn geweest?
Torre: Een megahit is tof, maar het is niet alles. Het helpt, maar er zijn genoeg bands die ooit een megahit hebben gehad en waar je daarna nooit meer iets van hoort. Het is net als met optreden bij DWDD, het is geen garantie voor succes.
Rocco: Ik merkte het daarna wel bij de voetbal.
Torre: Welke club ook alweer?
Rocco: SC Orion in Nijmeguh. Mijn vrienden daar kwamen wel naar me toe van: ik heb je gehoord op de radio.

Dat moet toch wel voor een hogere status in het elftal hebben gezorgd.
Rocco: Niet per se. Ik had al zoveel boetes voor te laat komen bij wedstrijden, dat viel niet meer goed te maken.

Je zat vaak op de bank?
Ik zat ook vaak op de bank, ja. Maar dat kwam vooral omdat we met een roulatiesysteem werkten, dat had niet zoveel met mijn kwaliteiten te maken.

Ja, natuurlijk. Ik snap het.
Rocco: Op een gegeven moment heb ik het laten varen, ook omdat het met de band steeds drukker werd.
Torre: Dat moet in 2009 zijn geweest. Zo druk als toen hebben we het nooit meer gehad. We speelden echt overal. Dat was erg goed, want dan weet je hoe het is om in een band te spelen.

Torre: Dit is wel echt mijn nummer één.
Rocco: Laten we hem op een gedeelde eerste plek zetten samen met I_Con.
Torre: Het is de eerste plaat waarbij we alles in eigen hand hadden. Ik heb voor het eerst het album ook gemixt. Ik weet niet of de liedjes kwalitatief gezien nou zoveel beter zijn, maar het is me veel waard dat we alles zelf hebben gedaan. Voor mij persoonlijk is dat echt een overwinning.

Waarom is dat zo belangrijk voor je?
Torre: Ik begrijp muziek steeds beter. Ik weet steeds beter hoe ik liedjes moet schrijven, wij als band weten steeds beter hoe we live moeten spelen, en we kunnen steeds beter liedjes uitwerken tot een geheel. Ik weet nu beter hoe ik moet opnemen, hoe ik moet mixen. Ik weet bijna alles beter dan eerst.

Heb je complimenten gekregen van iemand die zei: shit, dit is goed gemixt.
Torre: Ja, van Marien, van Moss. Die vroeg: “Wie heeft het album gemixt? Het klinkt goed.” In I_Con zit veel meer in, ook veel lijpe dingen. O is wat makkelijker om te horen. De twee albums zijn eigenlijk niet met elkaar vergelijkbaar, wat dat betreft moeten ze inderdaad eigenlijk op een gedeelde eerste plek komen.

Wat dan wel weer grappig is: over O schrijven de recensenten dat op deze plaat alles wat De Staat is samenkomt.
Torre: Het lollige is: dat zeggen ze over elke plaat die we maken. ‘De Staat heeft nu echt zijn sound gevonden’. Ik vind het prima. Het blijft ook elke keer vier sterren, ook al wordt gezegd dat het album beter is dan de vorige.

Thanks heren, het is gelukt!