Eurosonic/Noorderslag dag 2: beter loop je gewoon ergens naar binnen

Foto: Bart Heemskerk

Dat Eurosonic menens is merk je goed als je naar de timetables van donderdag en vrijdag kijkt. Van acht tot één spelen er constant bijna zestien bands tegelijkertijd, verdeeld over vijfendertig verschillende podia. Groningen is niet groot, maar als je van tevoren een beetje een inschatting maakt van wat je wil zien, ren je de hele avond van de ene naar de andere kant van de binnenstad. De geprogrammeerde acts sluiten superstrak op elkaar aan, maar ik ga de uitdaging aan om er vanavond (dat was dus gister) zo veel mogelijk mee te pakken.

Te beginnen in de Schouwburg bij Samaris, die met hun IJslandse dronebeats gemixt met vrouwelijk demonische vocalen en een fagot de avond mogen openen. Op papier zou dit geniaal moeten zijn, maar in de praktijk is dat het toch net niet. Wat ook niet meewerkt is het feit dat alle lichten van achter de band komen en we dus niet eens kunnen genieten van de Scandinavische schoonheid van de twee frontvrouwen. Dan maar snel naar Sisters. Het lijkt oprecht alsof dit garagepopbandje voor het eerst op het podium staat. So far so bad dus.

NEXT: Óbó is een zanger achter een elektrische piano met een violiste en een dude op gitaar. Ik denk dat dit officieel de rustigste muziek van het festival is, het heeft totaal geen randje en de zanger heeft iets weg van Spinvis, maar toch is het heerlijk om even bij weg te dromen. Daar heb ik alleen geen tijd voor want de volgende lading staat op het punt te beginnen. Ik hoopte bij Odd Hugo te kunnen kijken, maar na een kwartier lang in de rij te staan merk ik dat dit niet gaat lukken.

Foto: Niels Knelis

Dat is wel een nadeel van zo’n stadsfestival: je staat altijd in de rij, en dat maakt het heel moeilijk om het nauwe programma zo volledig mogelijk mee te krijgen. Bovendien liggen sommige locaties zo ver uit elkaar dat je langer aan het lopen bent dan dat je kan genieten van de muziek. Hierdoor schiet Young Karin er ook bij in – jammer, want die had ik graag willen zien.

Marmozets is een soort epische punk-metal belofte uit Engeland, wat misschien doet denken aan Avril Lavigne maar dan met ballen. Er zijn gestylde kapsels en strakke leren jasjes en ze bewegen als maniakken over het podium. Deze kids zitten vol met tienerwoede, maar als je van een beetje show houdt kan je je hier prima vermaken. Bij Sólstafir is de show zowaar nog groter – dat heeft alleen niks met fysieke energie te maken maar vooral met het feit dat er vier cowboys uit IJsland op het podium staan. Volgens mij hebben ze in IJsland nauwelijks koeien, vandaar dat deze lonesome cowboys maar “atmospheric rock ‘n roll” zijn gaan maken. De bandleden hebben zich zelfs lichtelijk bedekt met bloem, wat doet lijken alsof ze direct uit een stoffige spaghettiwestern zijn komen lopen. De muziek is prima, maar zonder de rocksterhouding van de zanger was het misschien net saai geweest.

Ondertussen is het al na middernacht en omdat ik de eierbal nog niet aandurf, haal ik een bamischijf die ik opeet terwijl we in de tergend langzame rij staan voor Förtress. Uiteindelijk kunnen we binnen niks zien, maar het is wel duidelijk dat het compleet losgaat en dat niemand op het podium nog een shirt aan heeft. Dat valt op omdat alle muzikanten regelmatig tussen de epische gitaarsolo's door boven het publiek uit springen. Van de bovenzaal naar The Picturebooks in de benedenzaal: nog even tot twee uur luisteren naar keiharde Duitse swamp blues in vorm van een gitarist en een drummer die met paukenstokken op twee bassdrums staat te beuken. Deze bombastische distortionblues vult het hele zaaltje, en alle enthousiastelingen die zo even nog bij Förtress stonden gaan hier keihard verder. De acts die ik ingepland had om te zien waren niet altijd denderend en de acts waar ik toevallig naar binnen liep bleken soms geniaal. Eurosonic is te groot om een schema te maken, je kan het beste gewoon op de bonnefooi verschillende venues inlopen en je laten verrassen door whatever bandje het publiek probeert te imponeren. Bovendien staat er hier bijna alleen maar kwaliteit, want als je als muzikant op Eurosonic staat, heb je ergens al eens flink bewezen dat je goed bezig bent. Niet meer plannen dus maar gewoon overal naar binnen lopen. Check hier het verslag over de eerste dag Eurosonic Noorderslag.