Boris keept nog altijd de soul alive

Boris “Keep the soul alive” Titulaer won het tweede seizoen van Idols, dat was in 2004. De soul-zanger hield het misschien langer in de schijnwerpers vol dan welk ander winnaar dan ook, maar ook hij verdween uiteindelijk in 2009 van het podium, hoewel hij drie jaar daarna nog eventjes terugkwam met nummers als She’s on Fire en The Addict. Boris, inmiddels Bo Saris, bleek in Engeland opnieuw aan zijn carrière te zijn begonnen en aan een grootse comeback te werken. Ik zocht hem op in Londen om te achterhalen wat er de afgelopen jaren is gebeurd. Wat is hij gaan doen nadat hij in 2007 wegging bij Sony, het label waar hij automatisch bij terecht kwam na het winnen Idols? En waarom Londen? Is hij daar gaan wonen omdat hij het zat was dat de Nederlander hem nog elke dag aan zijn Idols periode wist te herinneren?

Als ik bij het gigantische hoofdkantoor van Universal UK in Londen aankom is Bo Saris in de studio nog wat vocalen aan het opnemen. Als hij klaar is, vraagt de zanger uit Venlo of ik haast heb. Het antwoord is nee. Dus vertrekken we met de auto naar Portobello Road, want sinds een paar jaar heeft hij daar zijn huis staan. Het is een legendarische plek in Notting Hill die onder andere gelinkt is aan Jimi Hendrix, Cat Stevens, The Beatles en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik krijg een tour door de buurt om vervolgens te eindigen op een plek waar ze "de lekkerste koffie van Londen hebben", volgens Boris dan.

“In 2007 ben ik gestopt bij Sony,” vertelt hij terwijl hij een slok van zijn cappuccino neemt. “Dat was het label waar ik automatisch na Idols bij terecht kwam, maar het liep niet helemaal naar mijn wens. En ook niet naar hun wens als ik er zo over nadenk. Ze konden mij niet molden. Als je muziek gaat maken en je werkt samen met een label is dat sowieso ergens een onnatuurlijke samenwerking. Je wordt gescout en als je tekent moet je opeens met een willekeurig team samenwerken. Je moet dan heel veel geluk hebben dat de chemie juist is. Dat kan volgens mij bijna niet.”

“In 2009 heb ik mijn derde album Live My Life in eigen beheer uitgebracht. Er waren genoeg labels die interesse toonden, maar ik wilde mezelf daarvan losmaken. Ik begreep de muziek al, maar nu wilde ik de business side begrijpen. Tegen die tijd werkte ik ook samen met een manager uit Amsterdam die connecties had in Engeland. Zij kwamen toen naar me kijken en in 2011 kreeg ik de kans om naar Engeland te gaan om hier muziek met hen te maken. Ik wilde sowieso al een tijdje mijn horizon verbreden, muziek is namelijk niet aan grenzen gebonden. It’s a universal thing. Ik heb toen vrij snel besloten om alles achtergelaten en hier opnieuw te beginnen.”

Dat was geen makkelijke periode. Naast het feit dat zijn gezin gewoon nog in Nederland bleef wonen, moest hij weer helemaal bij het begin beginnen. “Ja dat is natuurlijk voor niemand leuk,” bekent hij. “Maar dat is wel de realiteit. Ik denk dat dat ook de reden is waarom veel Nederlanders die het in het buitenland proberen uiteindelijk teruggaan. Dan heb je al voor volle grote zalen opgetreden en moet je nu weer in kroegjes staan. Dat is voor velen moeilijk te behappen. Ik heb me daar nooit te goed voor gevoeld. In het begin heb ik vooral veel contacten gelegd en tussendoor zoveel mogelijk opgenomen voordat ik opnieuw ergens tekende. Ik wilde dat alles al klaar stond voordat ik weer met een label in zee ging.” Stilte. “Het was een zware periode, maar ook een mooie. Ik heb namelijk ook veel geëxperimenteerd met mijn muziek.”

Dat geëxperimenteer bleek overigens al snel zijn vruchten af te werpen. Bo Saris staat namelijk op het laatste album van drum & bass-grootheden Chase & Status. “Ja, dat was best een stap uit mijn comfort zone. Ik ben een souldude, dus het is wel heel tof om erachter te komen dat ik dat ook kan. Toen ik nog in Nederland woonde, vertikte ik het dit soort dingen uit te proberen. Dan begeef je je in een kleine omgeving en geloof je alleen in het ding dat je doet. Hier leerde ik om dat los te laten." Het ging overigens heel snel met Chase & Status, voegt hij toe. “We maakten de track en toen besloten ze vrijwel meteen dat het op het album ging komen en een paar maanden later lag het al in de winkel. Maar er komen nog wel wat dingetjes aan met producers uit de UK. Bondax bijvoorbeeld, een up and coming duo uit Lancaster waar jullie waarschijnlijk ook binnenkort meer van gaan horen.”

Zowel op creatief als op carrière-gebied heeft de verhuizing naar Engeland goed uitgepakt voor Bo Saris. Zijn beweegredenen voor deze drastische stap zijn achteraf te verklaren. Toch blijft de vraag of zijn imago in Nederland hem naar het buitenland heeft verdreven. Want tot op de dag van vandaag ontkomt hij niet aan de Idols en “Keep the soul alive” stempel. “Nee, mijn besluit om te verhuizen stond er helemaal los van. Natuurlijk is het wel fijn dat ik er hier niet mee wordt geassocieerd, maar ik had het al losgelaten. Ik heb me er wel heel wat jaren tegen verzet, maar dat heeft geen nut. Bij een groep mensen zal ik altijd bekend staan als die jongen van Idols en ‘Keep the soul alive’. Daar willen ze ook niet vanaf. Andere kunnen dat wel loslaten en dieper ingaan op wie ik echt ben en mijn muziek.”

Idols heeft een grote impact op het verloop van zijn carrière gehad. Of hij spijt heeft van het feit dat hij zich ooit heeft opgegeven? “Nee,” zegt hij vol overtuiging. “Ik heb die keuze toen met volle verstand gemaakt. De uitkomst was misschien anders dan ik had verwacht, maar dit zijn wel de consequenties en daar moet ik ook gewoon mee dealen.” Bo stopt even het verhaal om een nieuwe cappuccino te bestellen. “Maar ik moet zeggen dat het niet alleen maar negatief was,” gaat hij weer verder. “In 2006 stond ik al op Jazz festivals en dat was daarvoor ondenkbaar. Dus dat was ook weer positief en het toonde ook al aan dat er wel mensen waren die verder dan dat imago keken. Daarnaast waren de contracten, toen in ieder geval, niet zo slecht als men voordeed. Je hield zeker nog een leuk percentage over aan het geheel.”

Nu lijkt deze periode definitief achter de rug. Zijn nieuwe plaat Gold, die op Decca is uitgebracht, komt niet alleen in Nederland uit maar in heel Europa. De hele plaat is, op She’s On Fire na, geproduceerd door Dre Harris. "Ik ontmoette hem in L.A. en we hadden meteen een klik. Het is tof om te kunnen samenwerken met een producer van zijn kaliber.” Waarom de plaat Gold heet? “De laatste keer dat ik daarnaar werd gevraagd, was tijdens een interview op Eurosonic. Ze dachten dat ik er heel arrogant vanuit ging dat mijn plaat goud zou worden. Ik heb geen last van hoogmoed. Het laatste nummer op het album heet Gold en dat nummer vat het hele verhaal goed samen. Goud staat niet voor rijkdom. ‘Gold will find me here someday’ is de hook. Het gaat om de weg naar het voldane gevoel, gold dus, en alle tegenslagen onderweg. Gold staat juist voor niet opgeven en doorwerken. Dat het daarna wel goed komt.” Bo neemt de laatste slok van zijn cappuccino. “Ik heb al veel tegenslagen gehad en de vooruitzichten zijn goed, maar nu het album uitkomt begint het echte werk pas. Nu gaan we merken if gold found me.”

Volg Souf op Twitter. Herhaal deze handeling voor als je ook Noisey wilt volgen.