Ging het er in de popcultuur aan toe zoals op de lagere school, dan was Sam Smith dat jochie dat altijd op tijd was, zich keurig gedroeg, al zijn huiswerk maakte en tóch alleen maar lage cijfers haalde. Sam Smith probeert het echt; hij wil gewoon in een fijne wereld leven waarin iedereen gelijk is en je beloond wordt op basis van verstand in plaats van op status. Waar echt mooie romances ontstaan in plaats van Tinderliefdes. Maar Sam, dat willen we allemaal wel. Als openlijk homoseksuele man in de entertainmentindustrie gebruikt Smith soms dat medium om sociale-gelijkheidszaken aan te kaarten, wat meestal iets goeds is. Het enige probleem is dat Sam Smith blijkbaar niet echt veel weet van de wereld waarin hij leeft, en soms als hij het heeft over meer rechtvaardigheid, komt dat niet altijd aan hoe hij het bedoelt. Sam Smith is dat jongentje dat in de les Engelse literatuur driftig zijn vinger in de lucht steekt: “Maar meester,” zegt hij trillend van enthousiasme door zijn eigen inzicht, “maar meester, is Hemingway niet een beetje een seksist?”
Advertentie
Smith kreeg van Moeder Natuur een gouden stem die hem tot ver boven de miserabele maalstroom bracht van racisme, vrouwenhaat, transfobie en de algemene tendens van onrechtvaardigheid waar heel wat mensen op een dagelijkse basis mee te maken krijgen. Het heeft hem op een veilig platformpje gezet, zo hoog dat hij deze soort strubbelingen niet meer kan zien. Af en toe staart hij toch eens naar beneden en ziet hij per ongeluk iets heel ergs. Iets heel heel ergs, waarvan hij dacht dat het al decennia lang niet meer voorkwam. Bijvoorbeeld een vriend die een racistische opmerking naar z’n hoofd geslingerd krijgt, waardoor Sam “helemaal sprakeloos” achterblijft, verbaasd over het feit dat racisme nog steeds bestaat, in deze tijd van Kendrick Lamar, Form 696 en #BlackLivesMatter.Het ding is, hij bedoelt het allemaal zo goed. Hij is een boegbeeld van hoop in een wrede samenleving, zo’n vreemde kerel die oprecht denkt dat de kom met sap op een huisfeestje geen alcohol bevat. De oplossing voor zo’n situaties ligt zoals altijd bij goed onderwijs. We kunnen hem jammer genoeg niet in een kamer opsluiten met een computer die enkel toegang heeft tot Jstor en Gawker, maar wat we wel kunnen is een lijst opstellen van dingen die hij niet weet, zodat hij ze kan opzoeken. Goed, dat hebben we dus gedaan.
Hij is niet de eerste openlijke homoseksueel die een Oscar wint
Jimmy Napes (linkerzijde) kijkt zoals heel de wereld keek
Advertentie
Sam Smith won zondagnacht samen met Jimmy Napes de Oscar voor Best Original Song voor hun Bond-nummer, Writing’s on the Wall. Het dankwoord van Smith begon – zoals goeie dankwoorden altijd beginnen – met de woorden “Onlangs las ik een artikel…”. Het artikel in kwestie bevatte opmerkingen van Sir Ian McKellen, die het had over vooroordelen in Hollywood en dat dat misschien de reden was dat nog nooit een openlijk homoseksuele man (zoals hij) een Oscar had gewonnen in de categorie ‘Beste Acteur’. Het artikel stond in januari al in The Guardian, dus misschien is de boodschap in Sam Smiths hoofd inmiddels wat vertroebeld tot ‘geen enkele openlijk homoseksuele man heeft ooit een Oscar gewonnen’. Dat maakt Sam de allereerste, toch? Nee dus. Maar toen hij het gouden beeldje in ontvangst nam, droeg hij het alsnog aan deze ontdekking op. Toegeven, hij hield het vaag: “Als dat het geval is, en zelfs als dat niet het geval is…” zei hij, dus we kunnen hem niet echt beschuldigen van onware uitspraken.Maar we kunnen hem wel een beetje plagen met zijn onwetendheid over de lijst van prominenten en openlijke holebi’s die een Oscar wonnen in verschillende categorieën. Zoals bijvoorbeeld scenarioschrijver, regisseur, producent en holebirechtenactivist Dustin Lance Black, die in 2009 de Oscar won voor Beste Scenario met Milk, een film over holebirechten. En dan waren er nog Bill Condon, Alan Ball, Melissa Etheridge, John Schlesinger, Stephen Sondheim en Elton – “ik denk dat Jezus een vredelievende en superintelligente homoseksuele man was” – John. Het is dus begrijpelijk dat sommige leden van de holebicommunity wat pissig waren over het feit dat de successen van deze mensen weggevaagd werden door, van alle mogelijke dingen, een liedje uit James Bond. Smith werd tijdens de persconferentie achteraf geïnformeerd dat hij niet de eerste was en reageerde met: “Shit! Fuck that! Two’s my lucky number, so it’s all good. Who was the other person?”
Advertentie
Dat Tom Daley niet beschikbaar is om mee te flirten en zelfs verloofd is met de oscarwinnende scenarioschrijver, regisseur, producent en holebirechten-activist Dustin Lance Black, die Sam Smith dus helemaal vergeten was tijdens zijn bedankverhaal
Has SAM SMITH listened to Radiohead's "Spectre" theme song? #GoldenGlobesPosted byVarietyon Monday, 11 January 2016Jimmy Napes is naar alle waarschijnlijkheid de onbezongen held van de laatste twaalf maanden. De man, die aan Smiths zijde staat tijdens awardshows van internationale allure, verdient een speciale prijs voor het samen kunnen leven met Smiths acute culturele zwarte gaten. Hier zie je ze tijdens de Golden Globes, waar een journalist vraagt wat Smith ervan vindt dat Thom Yorke Radioheads onuitgebrachte Bond-lied op Kerstmis toch uitbracht.“Thom Yorke,” zegt Smith op hetzelfde toontje dat mijn oma gebruikt als ze doet alsof ze zich nog kan herinneren wat er vorige week gebeurde. “Radiohead,” antwoordt Napes terwijl hij overduidelijk een brok frustratie ter grootte van een eierbal inslikt en dan zijn blik naar de grond richt. ‘For fuck sake,’ denkt hij nu waarschijnlijk, terwijl hij de koppen van The Independent en Noisey dot com al voor zich ziet: ‘Sam Smith met mond vol tanden als Thom Yorke wordt genoemd’. ‘HA HA SAM SMITH WEET NIET WIE RADIOHEAD IS’, terwijl Smith probeert een antwoord te geven: ‘Niet weer…’
Advertentie
Dat racisme ook in Engeland bestaat
Just experienced my friend getting verbally abused racially in London. I am absolutely SPEECHLESS.
We weten allemaal dat racisme wereldwijd ophield te bestaan in het begin van de twintigste eeuw, en dat het daarna nooit echt meer een probleem is geweest. Zeker in de UK, waar racisme sowieso nooit echt heeft bestaan. We waren dus allemaal geschokt toen we in januari hoorden dat Smith racisme had ontdekt in de straten van Londen, en besloot het op Twitter te posten. “Ik heb nooit nooit nooit gedacht dat het hier ook gebeurde,” schreef Smith. En tegelijkertijd beloofde hij “zijn licht erop te laten schijnen.” Pas op racisme, je dagen zijn geteld.
Over Chris Brown
In 2014 postte Chris Brown een cover van Stay With Me op zijn Instagram. De lyrics had hij veranderd in: ‘Oh won’t you stay with me / Cause I bought your new weave / Now I’d done spend my cheese / Bitch, you owe me’. Ondertussen is het om onduidelijke redenen verwijderd, maar aangezien Chris Brown alleen maar bekend is door twee dingen (namelijk A: dat hij nog steeds verdacht wordt van mishandeling en B: behoorlijk goed kan dansen) zou het me niet verbazen als hij het van zijn advocaat moest weghalen. Hoe dan ook, Sam (die ooit naar Chris Brown tweette: ‘Turn gay! Please?’) hoorde deze versie en vertelde in de radioshow In:Demand op het V Festival: “Fantastisch, ik hou ervan. Ik ben groot fan van zijn muziek, ik hou zo veel van Chris Browns muziek. Ik zou hem graag ontmoeten en wie weet kunnen we wel samenwerken. Dat zou cool zijn.” Die samenwerking is er voorlopig nog niet gekomen, en dat is misschien maar goed ook.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
