Bij Punch Out Battles wordt je moeder nogal eens geneukt

Rapbattlemuziek hoor je niet in een doorsnee woonkamer, en zelfs niet in de smerige slaapkamer van een zeventienjarige rapfanaat. Dat komt doordat battlerap de blauwe schimmelkaas onder rapmuziek is, een smaak die alleen fijnproevers snappen. Mijn moeder zei altijd dat ik niet kon weten of ik iets niet lust als ik het niet probeer, dus nam ik haar advies ter harte: ik ging naar de live-show van Punch Out Battles, de grootste rapbattle-league van Nederland die na een tijdje weg te zijn geweest weer terug is maar dan onder een iets andere naam: POB Next Gen.

Hiervoor werd Club Empire in Rotterdam omgetoverd tot een battle-arena waar rappers elkaar in anderhalve minuut konden afmaken. De buitenproportionele controle aan de deur zette gelijk de toon voor de dag – er mag alleen gevochten worden met woorden en niet met wapens. Ik loop in de richting van de zaal en zie jongens met keycords zachtjes woorden naar zichzelf mompelen en zenuwachtig ijsberen. Ik had niet verwacht dat het publiek zo divers zou zijn, er zijn jonge, oude, witte en zwarte mannen – maar bijna geen enkel meisje.

Tijdens het wachten drinken sommige jongens bier en inmiddels ruik ik wiet uit de rookruimte komen. Als ik een grapje maak over de geur tegen de enige andere vrouw in de zaal, haalt ze nonchalant haar schouders op. Tot zover mijn poging tot een gesprek. Gelukkig word ik gered door de host die aankondigt dat het gaat beginnen.

In een mum van tijd stroomt de zaal vol met mannen en jongens die in een soort rij gaan staan. Juryleden Tim Beumers, Klopdokter, Excellent, en de eerste rappers van de dag Chopper en Show, worden het podium opgeroepen. Overal staan camera’s klaar en na lang wachten beginnen eindelijk de opnames.

Host Excellent doet een introductiepraatje in de camera alsof hij zichzelf altijd zo introduceert: “Hey, it’s je boy Excellent, welkom bij POB: Next Gen en het publiek is weer keihard.” Het publiek dat eerst bij elkaar stond als een groepje zombies verandert nu in een joelende menigte.

De battles zijn net zo hilarisch als ik had gehoopt en iedereen altijd zegt. Als MC Henkie met het deuntje van ‘hoofd, schouders, knie en teen’ zijn tegenstander bijna zelf laat lachen, houd ik het niet meer en proest ik mijn appelsap uit.

Het blijkt dat je als jonge rapper bijna altijd 1-0 achter als je de strijd aangaat tegen een oudere MC. De oudere rapper Vitaal had de cover van Nothing Was The Same van Drake uitgeprint en meegenomen om zijn grap over het haar van de zestien-jarige Mailman te onderbouwen. Ook weet ik nu dat er altijd een line wordt besteed aan je huidskleur, bijvoorbeeld met slavengrappen. En lines waarin je je tegenstander vertelt hoe je zijn moeder of vriendin neukt, zijn fairplay.

Insayno (de anti-racisme activist) en Zack uit Hellevoetsluis zijn de beste. Insayno stond zijn tegenstander voor van alles en nog wat uit te maken, alsof hij nooit iets anders doet op een zondagmiddag, en rauwe Zack, die eruitziet als het dunne broertje van Sjaak, rapte dat hij zijn tegenstander dom, oud en lelijk vond. W.E.N.N.A. Music, oftewel de raarste battlerapper van heel POB, bezorgde me buikpijn van het lachen. Hij had een soort opa-vertelt-battle-stijl waarin hij in slowmotion freestyle woorden aan elkaar probeerde te rijmen.

Toch heeft het inmiddels aangeschoten publiek ook grenzen. Het zogenaamde ‘personal’ gaan, wordt niet op prijs gesteld. Toen MC Vince (die eruitziet als je buurjongen) de vriendin van Joeporn met naam en toenaam noemde en verbaal kapotmaakte, zei ik harop ‘ai’. De zaal vond het ook niet cool en er werd ‘personal, too personal’ geroepen. En grappen over de aanslagen in Parijs vond het publiek al helemaal next level, niemand applaudiseerde toen Beezy dat gebruikte als uitsmijter.

Het is goed dat de rapbattle league weer terug is, en ik raad iedereen aan ook naar een live-show te gaan kijken. Maar dan wel zonder je moeder.