Do It Together: dat is de naam en de belangrijkste boodschap van de documentaire die onder leiding van Alek Riquelme tot stand is gekomen. Wat begon als een afstudeeropdracht voor de opleiding Audio Production in Amsterdam, groeide al gauw uit tot een internationaal project waarbij bekende artiesten als Mark Mothersbaugh van DEVO en Steve Albini betrokken raakten.De documentaire neemt je mee in de undergroundwereld van aandoenelijke en muzikale creatievelingen die liever idealistisch zijn dan rijk. Door het oncompromisloze karakter van de indiemuzikant die niets met de grote, boze muziekindustrie te maken wil hebben, zou je denken dat ze er nooit een cent mee kunnen verdienen. De indie-artiest is in andere woorden tot in de eeuwigheid gedoemd om voor half-uitverkochte zalen te staan en te leven van magnetronmaaltijden – of niet?In zijn film lijkt Alek te suggereren dat het bestaande beeld rond de indie-artiest niet helemaal klopt. In tegendeel, het is met de komst van het wereldwijde web en sites waarop je je muziek kan delen alleen maar makkelijker geworden om op alternatieve wijze naamsbekendheid te vergaren. Ik sprak hem over zijn documentaire.Noisey: Ha Alek. Waarom wilde je een documentaire maken over de DIY-cultuur? Op zich weten we al dat daar geen rooie rotcent in te verdienen valt.
Ik volg de indiecultuur al heel lang en ik weet dat er veel bands bestaan die prima gedijen bij het het maken van harde, agressieve en niet-commerciële muziek. Daar zijn inderdaad al best veel documentaires over gemaakt, zoals DIY or die, maar die docu’s gaan voornamelijk over gevoelens en anekdotes waarvan ik dacht: dit geeft helemaal geen goed beeld van de mogelijkheden om als DIY-artiest wel te overleven. Ik wilde dat het over meer zou gaan: over de harde feiten van de indiescene, niet een of andere bloemlezing over muzikale invloeden of schunnige anekdotes over hard naar de klote gaan.Gelukkig wist ik een bevriende cinematograaf te overtuigen om samen met mij te gaan filmen, en toen wilde er nog een andere vriend meedoen, en daarna weer iemand, en al gauw werd het een enorm project. Het werd groter en groter, wat er voor zorgde dat we over de hele wereld opnames hebben gemaakt.Het begon allemaal hier in Amsterdam. Wat viel je op aan de Nederlandse indiescene?
Die is anders, in positieve zin. Alle startende bands die gaan toeren in Europa komen bijna altijd wel langs Amsterdam, en de scene hier in Nederland is levendig. Er zijn onafhankelijke toko's in bijna iedere stad en er gebeurt veel. Plekken zoals de Vrankrijk, OCCII, de Vondelbunker, de Slang, Sub071, De Onderbroek, Landbouwbelang en Vera zijn ontzettend belangrijk voor de lokale cultuur. Op deze plekken worden nieuwe muziekstijlen aan het Nederlandse publiek gepresenteerd. Wanneer je naar Paradiso of de Melkweg gaat, krijg je alleen maar beproefde concepten en formules te zien. Dat is op zich best prima, maar ik heb het gevoel dat het veel spannender is om blootgesteld te worden aan nieuwe ideeën en nieuwe manieren waarop je muziek kan maken. Die vrijplaatsen verdienen alle support die we ze kunnen geven. Je draagt de beweging duidelijk een warm hart toe, maar lukt het ook een beetje om met de documentaire je eigen hoofd boven water te houden?
Ik heb het geluk dat ik goede vrienden heb die inzamelingsacties organiseren om ons te helpen – daardoor kunnen we de film naar festivals sturen bijvoorbeeld. De film zelf is nu klaar en we organiseren screenings over de hele wereld. Daar worden we wel voor betaald, door kaartverkoop enzo. In eerste instantie zullen we proberen om de kleinschalige, noodzakelijke kosten te dekken. Vervolgens kunnen we, als we meer geld verdienen, nieuwe dingen opzetten met DIY-bands of collectieven.Is dat ook het belangrijkste doel van deze docu: nieuwe dingen opzetten met indie-artiesten?
Niet alleen dat. In een ideale wereld raakt het publiek gemotiveerd om bijvoorbeeld zelf een band op te starten, en vinden ze een eigen manier om nieuwe dingen te doen.Waar kunnen mensen de docu bekijken?
Op dit moment proberen we screenings in onder andere Argentië, de VS, Japan en China te regelen. Wil je het dichterbij huis opzoeken, kom dan naar één van de locaties binnen Europa:
Advertentie
Ik volg de indiecultuur al heel lang en ik weet dat er veel bands bestaan die prima gedijen bij het het maken van harde, agressieve en niet-commerciële muziek. Daar zijn inderdaad al best veel documentaires over gemaakt, zoals DIY or die, maar die docu’s gaan voornamelijk over gevoelens en anekdotes waarvan ik dacht: dit geeft helemaal geen goed beeld van de mogelijkheden om als DIY-artiest wel te overleven. Ik wilde dat het over meer zou gaan: over de harde feiten van de indiescene, niet een of andere bloemlezing over muzikale invloeden of schunnige anekdotes over hard naar de klote gaan.Gelukkig wist ik een bevriende cinematograaf te overtuigen om samen met mij te gaan filmen, en toen wilde er nog een andere vriend meedoen, en daarna weer iemand, en al gauw werd het een enorm project. Het werd groter en groter, wat er voor zorgde dat we over de hele wereld opnames hebben gemaakt.Het begon allemaal hier in Amsterdam. Wat viel je op aan de Nederlandse indiescene?
Die is anders, in positieve zin. Alle startende bands die gaan toeren in Europa komen bijna altijd wel langs Amsterdam, en de scene hier in Nederland is levendig. Er zijn onafhankelijke toko's in bijna iedere stad en er gebeurt veel. Plekken zoals de Vrankrijk, OCCII, de Vondelbunker, de Slang, Sub071, De Onderbroek, Landbouwbelang en Vera zijn ontzettend belangrijk voor de lokale cultuur. Op deze plekken worden nieuwe muziekstijlen aan het Nederlandse publiek gepresenteerd. Wanneer je naar Paradiso of de Melkweg gaat, krijg je alleen maar beproefde concepten en formules te zien. Dat is op zich best prima, maar ik heb het gevoel dat het veel spannender is om blootgesteld te worden aan nieuwe ideeën en nieuwe manieren waarop je muziek kan maken. Die vrijplaatsen verdienen alle support die we ze kunnen geven. Je draagt de beweging duidelijk een warm hart toe, maar lukt het ook een beetje om met de documentaire je eigen hoofd boven water te houden?
Ik heb het geluk dat ik goede vrienden heb die inzamelingsacties organiseren om ons te helpen – daardoor kunnen we de film naar festivals sturen bijvoorbeeld. De film zelf is nu klaar en we organiseren screenings over de hele wereld. Daar worden we wel voor betaald, door kaartverkoop enzo. In eerste instantie zullen we proberen om de kleinschalige, noodzakelijke kosten te dekken. Vervolgens kunnen we, als we meer geld verdienen, nieuwe dingen opzetten met DIY-bands of collectieven.Is dat ook het belangrijkste doel van deze docu: nieuwe dingen opzetten met indie-artiesten?
Niet alleen dat. In een ideale wereld raakt het publiek gemotiveerd om bijvoorbeeld zelf een band op te starten, en vinden ze een eigen manier om nieuwe dingen te doen.Waar kunnen mensen de docu bekijken?
Op dit moment proberen we screenings in onder andere Argentië, de VS, Japan en China te regelen. Wil je het dichterbij huis opzoeken, kom dan naar één van de locaties binnen Europa:
- Feb 13 > Screening - Amsterdam, NL / OCCII
- Feb 21 > Screening - Belgrade, SR / KC Grad
- Feb 30 > Art Expo - Amsterdam, NL / De Slang
- Mar 01 to 13 > Art Expo - Amsterdam, NL / Vondelbunker
- Mar 11 > Screening - Charleroi, BE / Le Vecteur
- Mar 13 > Screening - Amsterdam, NL / Vondelbunker
- Apr 10 > Screening - Leiden, NL / Sub071