Awanto3 stapelt laagjes totdat het de pan uit funkt

Je kent hem misschien als kunstenaar Steven de Peven, of als oprichter van Rednose Distrikt of misschien als de muzikant Awanto3. Misschien ken je hem helemaal nog niet. Hoe dan ook, als je lichaam doorgaans enthousiast reageert op dansbare houseritmes met een tropische vibraties, wordt het tijd om meer naar Awanto3’s nieuwste album Opel Mantra te luisteren. Ik maakte Skypeverbinding met Stevens woonplaats Bergen aan Zee om te praten over Opel Mantra, voodoorituelen, drive-in shows en platenlabels voor gevangenissen.

Noisey: Hallo Steven?
Awanto3: Hallo! Je stoort een beetje. Moet ik andere internetdingen uitzetten, scheelt dat? Hoor je me? Luid en duidelijk. Ik hoor bij jou alleen wat gepiep nu.
Dat komt van een nachtegaal die in mijn tuin woont en waarschijnlijk ADHD heeft. Hij is overdag heel actief, en ’s nachts eigenlijk ook. Ik weet niet heel veel van vogels, maar dat is best vreemd voor een nachtegaal, toch?
Inderdaad, hij haalt alleen maar door. Ik word er een beetje gek van. En dat in het doorgaans zo stille Bergen aan Zee, waar je voor je rust bent gaan wonen.
Tja, ik trek dat soort types blijkbaar aan. Het achtervolgt me, zelfs in de dierenwereld, haha! Ik kan hem helaas niet verstaan. Misschien lacht-ie me wel uit, en wil hij zeggen: “Jezus, Steven, ben je eindelijk in Bergen aan Zee gaan wonen, zoek je alsnog het nachtleven op.” Zoek je het nachtelijk avontuur weer op dan?
Af en toe, weliswaar met mate. Ik heb in de loop der jaren zo veel gewerkt in Amsterdam en zo veel leuke mensen ontmoet. Verhuizen naar een piepklein dorpje na 16 of 17 jaar in de grote stad te hebben geleefd, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. In de stad gaat het allemaal zo snel. Als je even je rust pakt ben je voor je het weet een ouwe zak. Ik ben hier gekomen voor de rust, maar dat wil niet zeggen dat ik nooit meer uitga. Daar is de stad gewoon veel te leuk voor.

Ben je van plan om ooit terug te gaan?

Dat niet, maar ik ben altijd in voor avontuur. Aan de stad houd je een heleboel avonturen en vriendschappen over, maar je verliest ook energie. Die energie heb je wel echt nodig als je productief wil zijn. Ik kies dus toch liever voor mijn plekje hier.

En die rust is zeker gunstig voor de productiviteit gebleken; Opel Mantra is nu ongeveer een maand uit.

Ja, ik had hier de focus goed te pakken. Ik heb hier zo veel kunnen doen, zo veel ideeën waren nog niet uitgevoerd. Ik ben alweer klaar voor een volgende, eigenlijk. Soms dacht ik: “Kon ik maar alles uitvoeren wat er in m’n hoofd zat.” Hier heb ik ruimte en tijd om dingen te laten landen. In de stad wordt je heel veel geprikkeld en afgeleid. Natuurlijk wordt je daar ook geïnspireerd, maar ik had niet echt tijd om dat te uit te werken. Ik heb heel veel respect voor mensen die in de stad wonen en gedisciplineerd kunnen zeggen: “Nu ga ik naar huis, want ik moet morgen dat en dat doen.” Ik heb daar wat meer moeite mee want ik vind het allemaal veel te leuk in die grote speeltuin.

Klinkt wel herkenbaar ja. Misschien moet ik op een dag ook maar verkassen.

Ja, of je laten oppakken of zo.

Haha! Hoezo?

Gewoon een slechte overval doen op een tankstation of zo. Dan zit je misschien twee jaar te brommen, maar dan kan je wel lekker produceren. Ik heb er wel van gedroomd; dat je verplicht bent om te produceren in een cel. Het enige wat ik dan zou vragen was een MPC en een draaitafel en wat plaatjes. Dan zou ik gerust twee jaar brommen. Maar dan wil ik wel dat het op het label van de gevangenis zelf gereleased wordt. “Muziek voor en door bajesklanten.” Het zou goed werken als therapie denk ik. Muziek heelt immers alle wonden.

schilderij: Seeger Bas

De omgeving van Bergen aan Zee lijkt me eerder oer-Hollands dan tropisch of Afrikaans. Hoe kom je dan toch aan die exotische invloeden op Opel Mantra?

Poeh, dat gaat heel ver terug. Ik was zeker niet ondergedompeld in die tropische muziek. Twee ooms van me hadden een drive-in disco show ergens begin jaren 80. Daar leefden ze van. Ze reden het land door met een groot soundsystem en lichten, en draaiden dan electric boogie-muziek. Ik was voornamelijk opgevoed met klassieke muziek van mijn vader, dus die electric boogie was een hele opluchting. Ik leende wat plaatjes van ze om als een malle op te breakdancen. Vanuit daar heeft het zich allemaal ontwikkeld. Van het ene genre ging ik naar het andere. Zo ontdekte ik mijn grote liefdes. Jazz, afro en latin, noem maar op.

Dus die stijlen heb je voor het grootste deel zelf ontdekt?

Ja, hoewel de liefde voor latin een ander verhaal is. Ik had verkering met een meisje die heel erg into salsa was. Op een dag zei ze: “Kom, we gaan naar Cuba.” Natuurlijk zei ik ja. Daar zijn we in een heel bizar avontuur beland. Er werd een soort sjamaan verliefd op m’n vriendinnetje, en die wilde haar afpakken door middel van voodoo rituelen. Dat was toen nog gelukt ook, soort van. Ik was er helemaal radeloos en kapot van. Als afleiding stortte ik me volledig op de lokale muziek, vooral de rumba-ritmes. Toen ben ik in een trance terecht gekomen, door mijn verdriet en de muziek. Toen ik terug in Nederland kwam ben ik meteen heel veel latin gaan luisteren en verzamelen. Het is dus traumatisch geweest, maar op een goede manier. Ik hou echt zielsveel van latin. Sowieso heb ik daardoor de meest interessante ritmes ontdekt.

Hoe verwerk je dat dan weer in je eigen plaat?

Dat gaat vooral instinctief. Ik ben niet zo’n nerd die gaat uitvogelen hoe de ritmes precies in elkaar steken. Ik probeer dat gevoel te vangen door met die typische latin sounds aan de slag te gaan, die vind ik gewoon heel vet. Daarmee doe ik gewoon m’n eigen shit. Het voordeel ervan is dat de beats basic zijn, maar meteen heel funky. Met de juiste accenten en sounds kan je er voor zorgen dat de saaiste Duitse vierkwartsmaat de pan uit funkt.

Heb je vanwege dat instinctieve dan ook ‘echte’ muzikanten laten meedoen op Opel Mantra, in plaats van alles uit je eigen apparatuur te trekken?

Niet per se. Ik wilde het gewoon vet en gelaagd laten klinken, en produceren zoals je dat vroeger deed. Ik heb de muzikanten dan ook als een instrument ingezet. Ik had thuis al een tijd gewerkt aan de nieuwe nummers toen bleek dat ik mono-opnames in 16-bit had gemaakt. Daar kun je in een club helemaal niks mee, maar ja, ik ben nou eenmaal een digibeet. Toch was het een goed excuus om vrienden op te trommelen. Toen zijn we lijntjes die ik had uitgestippeld gaan overdubben. Zo werden de tracks uiteindelijk clubwaardig en klonk het zo groots en driedimensionaal als ik gehoopt had.

Ga je op Pitch ook met muzikanten aan de slag?

Jazeker! Pitch heeft Awanto3 geboekt en niet Awan, daarom gaan we met een drietal aan de slag. Ik word versterkt door een toetsenist Stefan Schmid (Zuco 103, New Cool Collective) én percussionist Felix Postma die ik leerde kennen tijdens het opnemen van

Opel Mantra

in de Amsterdamse Red Bull Studios. Met hen heb ik een hele goeie klik, en we zijn nu aan het repeteren voor de show, die we nog nooit eerder gedaan hebben. We gaan stukken van

Opel Mantra

spelen én jammen.

Ik ben benieuwd, Steven!

Wil je nog iets kwijt aan de mensen thuis?

Geniet absoluut van elke dag die de wereld ons geeft. Elke dag is er weer eentje!

Awanto3 is onderdeel van onze serie Noisey Recommends PITCH. Eerder schreven we dit over onze andere Recommendaties:

Straight Outta Mali: Tinariwen | NOISEY

SBTRKT: wie is nou die man achter dat masker?

Zomby is een lul maar hij maakt wel leuke muziek

Het PITCH FESTIVAL vindt op 4 & 5 juli plaats op het Westergasterrein in Amsterdam.