Wat bedoel je nou echt als je zegt 'we maken muziek voor onszelf'?

Het maken van muziek is een creatief proces en creativiteit is hetgeen dat in de grote wei van bands en artiesten de geiten van de schapen onderscheidt. De vraag die door dit feit oprijst is waarom artiesten dan in interviews bij tijd en wijle net voetballers zijn. Onlangs stond er een stuk in de Volkskrant over de zinloosheid van vele uitspraken van voetballers en hun coaches, maar eigenlijk doen dit soort nikszeggende clichés zich ook in muziekland alledaags voor. Een bandlid zegt iets in een interview, je leest het, je vindt het prima, knikt ja en gaat verder met de orde van de dag. Maar als je vervolgens een béétje nadenkt over wat die gitarist daar zojuist heeft uitgekraamd, dan gaat ineens je oog schuin hangen en ontdek je “we hadden beter moeten voetballen om te winnen”-achtige conversaties.

De onderstaande clichés zullen je ongetwijfeld bekend voorkomen. Ze zeggen werkelijk niks over de muziek of achtergrond van de artiest en zijn eigenlijk volledig verwaarloosbaar. Wat het doen van zo’n uitspraak wél over een band en/of artiest zegt lees je hieronder.

“… en ja dat mensen het leuk vinden is alleen maar een bonus.” Je hebt net je eerste matig ontvangen album uit, je gitaarband is standaard volledig opgestroopt tot de aantreksluiting en je wordt dagelijks wakker na een natte droom over een plekje op Lowlands. Dus heel indie-wise doen alsof het je allemaal niet interesseert, heeft niet zo veel zin. Natuurlijk wil je “gewoon lekker muziek maken”. Net als dat een professionele vliegvisser “gewoon lekker wil vliegvissen”.

"… en dat hoor je ook terug op de plaat". Ah, dus we kunnen horen dat je er weer plezier in hebt? Wat leuk! Het is sowieso wel handig dat je "plezier" hebt in hetgeen je doet aangezien je 24/7 met elkaar in een studio al dan niet een tourbus zit opgescheept, dus wat probeer je de luisteraars precies te vertellen? Plak volgende keer gewoon een lachband onder je plaat.

Je zegt dit natuurlijk in een interview omdat je de hitgevoelige powerballads van je redelijk bekende band weer op een beetje “intiem” niveau ten gehore wilt brengen aan je fans. Maar eigenlijk weten we allemaal dat je een rondje kleine podia doet omdat je vorige album een beetje is geflopt en je Ahoy simpelweg gewoon niet meer vol krijgt.

Wie: Iedere poprockband met ongeveer drie albums, schreeuwende zanger en gitarist die alleen bij de toegift opkomt met ontbloot bovenlijf om super rock-‘n-rowl over te komen.
Gevolg: Negentig procent van de verschenen artikelen na die release zullen bovenstaande regel als kop hebben. Want oh, wat voelde de band ineens de ontzettende struggles van het bandleven bij het opnemen van de nieuwe plaat. Heftige fitties, woordenwisselingen en clashes in de studio over zaken als wie de solo mag spelen en wie het laatste bier heeft opgezopen. Maar nu kan hun vriendschap ineens de wereld overwinnen en zijn ze best friends 4 ever. Tot uiteraard het moment komt dat de copyrights om de hoek komen kijken.
Functie uitspraak: Nihil.

Je bent een iets te radiogevoelige indieband met country-invloeden en je hebt net een nieuwe plaat gemaakt met een semi-bekende Amerikaanse producer in een studio waar vierhonderdjaar geleden de gitaar van Elvis Presley ingeplugd heeft gezeten. Oh, en Keith Richard en Johnny Rotten hebben er ooit een bak koffie gedeeld. “Het was fantastische om met [naam semi-bekende Amerikaanse producer] te werken, we zijn groot fan van zijn werk”. Vertel anders nog eens hoe supermegaveel invloed de omgeving heeft gehad op de sound.

Goh, je bent dus niet Benjamin Button.