“Rock ‘n roll is als apen rondspringen met je lul in je hand”

foto: Maarten van der Kamp “Verdemme, dat lijkt wel op van dat punk!” snuifde mijn vader toen ik een nummer van Death Alley door zijn Bang & Olufsen-apparaat liet denderen. Een week daarvoor was Death Alley op tour geweest. Ik was meegegaan om er voor Noisey dit verslag over te schrijven en aanvankelijk dolenthousiast wilden ze weten wat het nou voor band was. “Ik vind de muziek niet zo leuk, maar ik vind het wel heel leuk dat je het hebt laten horen”, probeerde mijn moeder er nog een positieve draai aan te geven.

De conclusie is dan ook dat je nooit naar je ouders moet luisteren. Vitamientjes springen niet uit je glas sinaasappelsap als je hem een tijdje laat staan, Death Alley maakt geen punk en vreemde mannen die je een snoepje aanbieden zijn niet het grootste gevaar in de wereld.

Ze komen uit Amsterdam en maken seventies/eighties RAWK met een beetje psychedelica en -oké pap- een beetje punk. Omdat ze op Incubate staan en we wilden weten hoe het gaat spraken we af in een pannenkoekentent tegenover Artis omdat we eigenlijk naar Artis wilden maar we de kaartjes niet mochten declareren van Noisey omdat het nergens op sloeg om het interview in Artis te doen.

Noisey: Douwe belde me toen jullie aan het rock-shoppen waren. Nog mooie dingen tegengekomen?
Douwe (zang): Alleen Oeds (de gitarist, EL) heeft een vet item voor z’n rock-pak gevonden. Voor de rest was het schraal.
Dennis (bas): We gaan binnenkort een maand door Europa touren met twee Amerikaanse bands, die hun rockpakken altijd al helemaal together hebben, vandaar dat we er ook aan moeten.

Ik snap het. Zijn jullie muzikaal er wel al helemaal klaar voor?
Ming (drum): We hebben sinds die vorige tour fucking veel gespeeld en geschreven in een boerderijtje van Oeds in Friesland. Een magische plek.
Dennis: De laatste keer was Oeds om zes uur ’s ochtends nog steeds bezig met takes opnemen. Ik dacht ‘godverdomme hou ook eens een keer op man’, maar meteen daarna realiseerde me hoe vet het is dat ik niet kon slapen omdat de gitarist om zes uur ’s ochtends nog steeds stond te RAWKEN.

Was het nodig om er na jullie eerste tour hard aan te trekken?
Dennis: De band had een rare start. Onze eerste show ooit was met Peter Pan Speedrock, de tweede show openden we voor The Misfits en na de derde show gingen we op tour. Dat is natuurlijk niet echt normaal, maar ik denk dat het wel goed is geweest. Er is wel gelijk een verhaal.
Douwe: Na die tour hadden we echt het idee dat we een gruwelijke band hadden gecreëerd en dat mensen dat alleen nog even moesten inzien. Op papier was dat natuurlijk nog niet waar; we hadden nog niks, maar wel die instelling.
Dennis: Je moet elkaar ook overtuigen want je bestaat pas een half jaar. Je moet een gang zijn.
Ming: Een band is meer dan alleen muziek maken.
Oeds: Een klasse levensstijl.

Wisten jullie al precies wat voor band jullie waren?
Dennis: Oeds kwam uit The Devil’s Blood, ik uit Mühr. Dat zijn duistere bands, dus we moesten er wel even achterkomen dat we ook iets anders waren. Wat me het meest verbaasde was dat we eigenlijk een hele swingende band bleken te zijn, waar meisjes op dansen.

Toch vind ik jullie best wel bloedserieus en kwaad kijken tijdens optredens, terwijl jullie zo’n beetje de zachtaardigste en grappigste mensen zijn die ik ken.
Douwe: Ik sta niet alleen heel woest te kijken en te blèren hoe kut het allemaal is, of omdat ik een soort boosheid moet opwekken of zo, maar ook uit enthousiasme.
Dennis: Douwe zei een keer: ‘Ik vind het zo fijn dat we nu een band hebben waarbij ik niet meer boos dat podium op moet. Je kan gewoon lekker seksrock gaan maken met je moaten.

Hoe kwam je eigenlijk op het idee om tijdens je seksrock een tamboerijn ter hand te nemen?
Ming: Die lag toevallig in de oefenruimte toch?
Douwe: Ja, en het klonk vet. Dus dan moet je het ook gewoon omarmen.
Ming: Ik vind het ook echt ontzettend kinderachtig om iets niet te doen omdat het niet echt rock genoeg is of zo. Dat is echt van die bekrompenheid die later is op komen spelen. Een tamboerijn is juist rock.
Oeds: Dat is echt die hardore- en heavy metalmentaliteit uit de jaren tachtig, dat het er allemaal heel stoer moet uitzien.
Dennis: Het mag juist over de top zijn. Het is geen metalband, het is een rockband.
Ming: Er wordt bij ons in de oefenruimte vaak keihard gelachen. Als iemand een gruwelijke lick eruit gooit of zo. Dan gaat de hele band helemaal stuk om hoe vet het is.

Wordt het dan ironisch?
Dennis: Nee, totaal niet. We zijn bloedserieus, maar ik denk dat we ook allemaal snappen hoe over de top het allemaal is. Rock en roll is toch een soort apending. In een over de top rockband spelen is een beetje hetzelfde als op het podium gaan lopen springen als een stel apen met je lul in je hand.

Vandaar die aap in jullie artwork?
Douwe: Dat was echt toeval, of magie of whatever. We hadden het de laatste weken veel over waar onze aankomende plaat over moest gaan en op de een of andere manier kwamen we steeds weer terug op apen. De illustrator kwam toen opeens zonder dat hij er iets vanaf wist met een tekening van een aap aanzetten.

illustrator: Floor van het Nederend

Wat is precies dat ‘over de top’?
Dennis: Soms gooit Oeds er bijvoorbeeld een gitaarlick uit die echt niet kan. Die is zo belachelijk, zo snel, of intens of bizar, daar moet je om kunnen lachen. Maar we willen dat dan ook wel weer gebruiken. Je hebt dat toch ook met bepaalde artiesten, dat je er soms heel hard om moet lachen? Als je naar Black Sabbath luistert…
Douwe: Of Dio.
Dennis: Of het nou Ozzy of Dio is, soms is het zo over de top belachelijk episch, dat is heel grappig. En heel vet. Dat omarmen we dan wel volledig als de waarheid.

Heb je er wel eens iets uitgehaald wat écht te ver ging?
Oeds: Ik vind het meestal eerst te ver gaan en als we het dan een paar keer spelen dan denk ik ‘nah kan wel’.

Wat vinden mensen ervan?
Dennis: Je moet toch altijd die paar meisjes in het publiek eruit pakken waar je het voor doet.
Oeds: Ja, en een paar nerds die ons misschien nog iets verder kunnen brengen.
Douwe: Dat je de hele show je best hebt staan doen en dat die gast in de hoek toch niet Eric Corton blijkt te zijn.

Jullie zijn wel geïnterviewd door Eric Corton toch?
Dennis: Niet door hem zelf, maar wel door iemand die voor Kartondorp werkt. We zijn nog niet groot genoeg om door Eric Corton zelf te worden geïnterviewd. Hij heeft het uiteraard vooral druk met Josh en Dave in LA.
Douwe: Ja, wat dat betreft is dat Skype toch ook wel een uitkomst hoor.

Laten we het eens heel even over de rock in Nederland hebben. (<..> <…>)

Douwe: Oké nou dan kunnen we door naar het volgende onderwerp.
Ming: Nou het valt ook wel weer mee hoor..

Hebben jullie het gevoel dat jullie een rol spelen in het trekken van de rock-kar in Nederland?
Dennis: Een beetje wel misschien, in Amsterdam dan. Toen Douwe The Shrine had gevraagd om met ons in de Vrankrijk te spelen stond de hele tent vol op een dinsdag. En Oeds organiseert RAWK-avonden. En we hebben wat connecties in het Zuiden, met bijvoorbeeld The Devil’s Blood en Peter Pans Speedrock. Zo normaal is dat niet, dat je als Amsterdamse band wordt verwelkomd in het zuiden. Je bent toch al snel een beetje een klootzak als je uit de hoofdstad komt.

Truth.
Dennis: Volgens mij gebeurt er steeds meer. En het zijn niet alleen maar vijftig jarige rockers die met hun handen over elkaar staan of jonge guys die alleen maar pitjes willen bouwen, het zijn ook lekkere wijven die aan het dansen zijn. Dat is wel een motivatie voor ons, dat we niet in een vacuüm staan te spelen.

(echt een gierige kuttent, ga hier NOOIT heen!)

Death Alley is één van van onze Noisey recommends Incubate. Die serie bestaat uit vijf acts die je volgens ons op Incubate (van 15-21 sept) moet gaan zien. Eerder tipten we al de buitenaardse oma The Space Lady en Gazelle Twin.