Clichés zijn niet per se een slechte zaak. Clichés zijn de reden dat ik een joint kan rollen, een Snoop Dogg album op kan zetten en er zeker van kan zijn dat er een prima puff puff pass-soundtrack door de speakers blaast. Zonder clichés zouden er geen genres bestaan. Goede artiesten, zoals Snoop, vermijden én gebruiken clichés om aan verwachtingen te voldoen.

Echter, er zijn ook veel clichés die waardelozer zijn dan een wagonlading stront. Hier zijn een paar van die clichés die in 2014 heel snel moeten stoppen.

Een van de leukste dingen aan hiphop is luisteren naar woordspelingen van rappers waarmee ze elkaar onderling proberen kapot te maken. Kendrick’s Control is misschien niet het beste, maar het wel het meest recente voorbeeld dat laat zien hoe een songtekst een vuurtje kan stoken in de rapgame. De track maakte Drake pissig, omdat Drake vindt dat hijzelf de allerbeste is. Jammer alleen dat het de meeste tamme discussie is geworden die ik ooit heb meegemaakt. Drake counterde Kendrick op de Future’s Shit remix met de zin "I hear you talk about your city like you run that." Daarop riep Kendrick iets over Drake in de trant van “een slappe rapper in een pyjama.” Kan het nog suffer? In 2014 wil ik geen middelbare-scholier-achtige-steken-onder-water-tweets zien van een rapper die zogenaamd blokken coke verkoopt op zijn verjaardag (Jawel Pusha T, we zagen die tweet naar Lil Wayne heus wel). Ik wil fucking Ether horen. Ik wil 50 Cent op Back Down horen. Als je iemand niet in de kont neukt zonder vaseline ben je gewoon de liefde aan het bedrijven.

Er waren te veel mensen die reageerden op Lamar's Control en dit absoluut niet hadden moeten doen. Zoals Papoose, Joe Budden, een of andere basketballer van de New York Knicks en nog een stel idioten die smeekten om een retweet van een Complex-journalist. Het feit dat een site een slideshow van zestien pagina’s kan maken met als titel The Best Responses To Control om vervolgens geen enkele slide te vullen met een rapper die daadwerkelijk in de verse werd genoemd zegt genoeg.

(Behalve deze, alleen deze mag)

Eind 2013 kwamen er twee enorme projecten uit. Eerst was daar Pharrell met een videoclip van 24 uur en op kerstavond kwam Lil B met een mixtape van 101 nummers. Jo, ben je nu m’n geduld aan het testen? Ik heb niet eens tijd om Utopia te streamen en er iets zinnigs over te zeggen op Twitter, laat staan dat ik tijd heb om een fucking hele dag naar Pharrell te loeren.

Er is een club hiphopfans die denkt beter te zijn dan iedereen omdat ze de teksten van Illmatic, Low End Theory en The Message in hun hersens hebben geëtst. Ze vertikken het om iets nieuws leuk te vinden en zouden ongetwijfeld MF Doom een blowjob geven als hij daar om vroeg. Wat echte hiphop is? Geen idee, ik hoor ’t wel van een paar duizend internetcommentators ofzo.

Yes, en je praat zeker nog steeds niet met vreemden omdat je moeder dat tegen je zei toen je 5 jaar was, toch?

Oh, vertel nog eens hoe je vroeger ieder weekend in euforische staat stond te knallen op Larry Levan in Paradise Garage! Oh, wacht. Je werkt in de boekhouding? STFU.

Ik weet het, je bent beroemd. Dat is ook waarom ik en een paar miljoen anderen je volgen. Maar we hebben niet op ‘follow’ geklikt om gebombardeerd te worden met retweets van fans die roepen hoe geweldig je bent. Dat is ongeveer hetzelfde als aftrekken in het openbaar: niemand wil het zien, het maakt nogal rotzooi en bovendien is het alleen leuk voor jezelf. Stop je lul weer in je broek en begin met ons te laten zien dat je geweldig bent, in plaats van schaamteloos laten zien dat andere mensen dat van je vinden.

Nee, je hebt je album niet in de jaren 60 opgenomen. Je gebruikt wat hippe vintage-filters om te laten zien dat je band heel erg is geïnspireerd door al die oude indiebands. De nostalgie. Soms werkt een clip met een oud sausje heel goed, zoals bij Frank Ocean’s Lost uit april. Maar zomaar rondjes rennen over het strand met een paar vrienden om een clip te maken voor een met een Fender Telecaster gecreëerde duizend-uit-een-dozijn indie-zomertrack is, hoe zal ik het zeggen, lame.

STAHP

Miley heeft een hoop gedaan dit jaar. De media concludeerden dat ze kinderen heeft vergiftigd, het feminisme heeft gesupport, het feminisme heeft gesloopt en cultuur volledig opnieuw heeft toegeëigend. Veel mensen die niets hebben met de muziekwereld gaven geen fuck zolang ze maar naar een video van een kip zonder kop op een sloopbal konden kijken. Dit alles weerhield Sinead O’Connor er in ieder geval niet van om Miley aan te schrijven nadat ze had gezegd geïnspireerd te zijn geraakt door Nothing Compares 2 U. In plaats van een stuk perkament en een inktpotje te pakken om een oprechte brief aan Miley te schrijven en deze te bespuiten met parfum besloot ze een blog te tikken en deze online te publiceren. Zodat in ieder geval miljoenen mensen het konden zien. En toen schreef Amanda Palmer weer een reactie op Sinead. En toen schreef Sufjan Stevens weer een reactie op weet ik veel wie. Ik besloot er geen fuck om te geven, tot deze vent dit deed:

Volg Noisey ook in 2014 op Facebook en Twitter!

Ik keek in de glazen bol van Muziekland 2014

Alstublieft God, laat 2014 het jaar zijn waarin we voorgoed het woord ‘hipster’ begraven

Deze 9 bands gaan dit jaar never doorbreken