Eiffel 65 zijn de grondleggers van jouw stijl, al heb je dat zelf niet door

Als we aan eendagsvliegen denken, worden we herinnerd aan de meest beschamende mensen op aarde. De uitgebrande rockster, de bedrogen popster, Shifty Shellshock en Crazy Town, of die ene gast die een zogenaamd grappig hitje had dat ze alleen in de supermarkt draaiden. Het is makkelijk om deze mensen belachelijk te maken, helemaal omdat het vaak idioten zijn.

Ik kan gerust zeggen dat Eiffel 65, het Italiaanse trio dat het meest bekend is van hun 1999 robo-hit Blue (Da Ba Dee), dat stereotype op de proef stelt. Ik weet dit omdat ik met de frontman van E65 sprak, Jeffrey Jey, en hij was geweldig. Hij is meertalig en kan zingen, dat zijn al twee skills die ontbreken aan mijn eenzijdige zelf.

Dit is niet het enige dat Eiffel 65 mij duidelijk maakte. Ik heb ook geleerd dat de groep, net als meerdere eendagsvliegen, technisch gezien een tweedagsvlieg is. Hun tweede single Move Your Body piekte namelijk op de tweede plaats in de Britse poplijst. En Jeffrey heeft mij ook geleerd dat één hit altijd nog beter is dan geen enkele hit.

Noisey: Ben je momenteel nog fulltime muzikant?
Jeffrey Jey: Altijd. De afgelopen 23 jaar is dat het enige waar ik mee bezig ben geweest.

Jij maakte deel uit van de eerste stroming mainstream artiesten die Auto-Tune gebruikten sinds het funk-tijdperk. Hoe ben je daarmee begonnen?
Het begint met de vocoder. We waren al bezig met Blue en wilden onszelf niet beperken door de manier waarmee we met de instrumentals bezig waren, en dit idee hebben we doorgetrokken naar de stem. Daarom zijn we begonnen met het gebruiken van vocoders en autotune.

Denk je dat je misschien iemand als Kanye West geïnspireerd hebt?
Nou, ik heb echt geen idee of we dat wel kunnen zeggen. Wat ik wel kan zeggen is dat wij deel uitmaakten van een proces dat al bezig was. We hadden Cher die toentertijd Auto-Tune gebruikte en Daft Punk was al bezig met het gebruiken van de vocoder in een groot deel van hun producties. Het was iets dat uit de jaren 70 kwam, dus we pikte iets op wat al gaande was. We hebben het op een bepaalde manier gepusht, maar het was er al wel.

Heb je het interview met Daft Punk gezien waarin ze hun liefde voor Blue laten blijken?
Ik heb wat posts op mijn Twitter en Facebook gelezen, maar ik heb nooit het hele interview gezien. Als ze dat daadwerkelijk hebben gezegd, zou ik dat wel heel tof vinden omdat het natuurlijk een hele grote eer voor ons is. Ik vind Daft Punk echt heel goed. Zij hebben zeker op een positieve manier bijgedragen aan het beeld dat er nu over elektronische muziek bestaat.

Hoe kwam je op de naam Eiffel 65?
Wij waren in die tijd veel muziek aan het produceren en merkten dat we veel tijd verspilden aan het vinden van namen voor nieuwe projecten, dus trokken we hier ongeveer een week voor uit. We maakten een database aan in Excel die we er eens in de zoveel tijd bij pakten. Toen Blue uitkwam hebben we uit die lijst Eiffel gekozen. Wat er daarna gebeurde was dat onze producer op een papiertje een telefoonnummer schreef, maar dat papiertje was te kort, en de laatste twee cijfers eindigde op de hardcopy van Blue die naar ons label ging. De grafisch ontwerper dacht dat die twee nummers bij de naam hoorde, dus uiteindelijk is die naam op een hele vreemde manier ontstaan.

Hoe zit het met de teksten van Blue?
Het zegt iets waar ik heel erg in geloof. Ik denk dat iedereen zijn eigen kleur heeft, begrijp je? En iedereen filtert zijn of haar hele leven met die kleur. De spullen die ze kopen, de huizen die ze kopen, de mensen die ze willen zien, de plekken waar ze leven en de auto’s die ze hebben. Zij reflecteren allemaal op die kleur, het is ongelooflijk dat iedereen dat heeft. Daarom heb ik een metafoor gebruikt. Het is een manier om te zeggen dat ik via mijn filter een blauwe huis heb, blauwe ramen, etc.

Blue werd recent nog aan de soundtrack van Iron Man 3 toegevoegd. Ben jij betrokken geweest bij dat proces?
We zijn inderdaad gevraagd om een steentje bij te dragen. Toen ik gebeld werd zeiden ze: “Luister, we willen Blue in Iron Man, we moeten met een Chinese (Mandarijn) versie ervan komen.” Ik had zoiets van: wat!? Hoe moet ik Chinees zingen? Die gast zei: “We hebben een leraar en we kunnen het wel oplossen.” Dus daar zat ik twee dagen later in de studio met die leraar om de teksten voor het intro uit te werken, die teksten heb ik daadwerkelijk ingezongen en ik heb gehoord dat het best goed klinkt. Dat was een interessant proces want ik was gewend om Blue in het Engels te zingen. Ik heb het zo’n duizend keer gezongen. De grootste verrassing voor mij was om naar de film met vrienden te gaan, zonder te weten in welk stuk precies mijn nummer zat. Uiteindelijk was Blue het enige nummer dat tijdens het hele intro werd afgespeeld, en ik had zoiets van: Oh mijn God, we zitten in de intro van deze film. Dat was echt heel opwindend.

Hoewel ze er nu heel gedateerd uitzien, waren de computeranimaties voor die tijd redelijk hightech.
Dat kwam voort uit onze liefde voor computerspelletjes. We werkten samen met een afdeling die veel met 3D deed toentertijd, daar hadden we geluk mee. Er werkten daar mensen die nu voor bedrijven als Dreamworks in dienst zijn. Wat ook een mazzeltje was, was dat het veel kinderen aansprak, omdat de videoclip voor hen een soort van tekenfilm was. Dat spoorden hen weer aan om hun ouders te overtuigen om Blue te kopen, en dat betekende voor ons een groter publiek.

Hebben jullie met een green screen gewerkt?
Dat was heel grappig, want we hadden in die tijd geen enkele ervaring met green screen. Een beetje rond bewegen en doen alsof we in een film speelden was echt heel nieuw voor ons. Het was iets waar we totaal geen ervaring mee hadden, inbeelden dat er iets is terwijl er helemaal niets is. Ik had er wel plezier in. Er waren monsters en dat soort dingen, je moest telkens verrast reageren en expressies forceren.

Een van mijn eerste muzikale herinneringen is jullie optreden bij Top of the Pops, waar jullie twee keer hebben opgetreden. Hoe was die ervaring?
Om eerlijk te zijn had ik geen idee waar we mee bezig waren totdat het voorbij was. In die tijd waren we veel aan het toeren en alles ging zo snel dat we geen tijd hadden om te beseffen wat er aan de hand was. We traden op in het Dodger Stadium in de VS en ik stond naast Jon Bon Jovi, toen had ik wel zoiets van: nee, dit kan niet waar zijn. De tijd voor realisatie krijg je alleen als je er de tijd voor neemt. Toen ik me realiseerde dat we in Top of the Pops zaten, was ik alweer thuis en waren we eindelijk gestopt met toeren. Ik dacht: we hebben het echt geflikt. Het was alsof we het wel hadden beleefd, maar met vertraging. We aten in auto’s en sliepen twee, drie uur per dag. Het was allemaal heel hectisch.

Was dat optreden van tevoren opgenomen?
Er waren heel veel plekken waar je niet live mocht zingen. Er traden veel artiesten op, dus was het moeilijk om iedereen te soundchecken. We wilden wel altijd een microfoon die het deed zodat ik met het publiek kon communiceren. Ik hou niet van playbacken, ik vind het echt verschrikkelijk.

Hoe voel je je wanneer je terugkijkt op die periode in je leven? Is het onwerkelijk?
Het is niet iets wat dagelijks meemaakt, natuurlijk. Je slaapt niet veel, je eet op vreemde plekken met vreemd voedsel en het gaat zo snel voorbij dat je je er niet echt aan vast kunt houden. Als ik terug in de tijd kon gaan en iets kon veranderen, zou ik het hoe dan ook makkelijker voor ons maken. Dat we op z’n tijd even konden relaxen en niet overal zo snel doorheen zouden gaan. Maar dat is nu eenmaal hoe het is gegaan en uiteindelijk prijs ik mezelf gelukkig dat het zo ging, omdat we veel delen van de wereld hebben gezien, tv-shows hebben gedaan, mensen hebben ontmoet en de fans hebben bedankt die ons de kans gaven om te worden wie we nu zijn.

Hoe was het om Bon Jovi te ontmoeten?
We realiseerden ons niet eens wat er gebeurde. Ik schudde de hand van The Edge bij de MTV Music Awards en we hebben een tijdje gekletst. We waren ook aan het hangen met artiesten als Robbie Williams en andere grote namen. Tijdens meerdere tours kwamen we Lenny Kravitz tegen en we hadden zelfs Beyoncé een keer mee tijdens een radio-tour. Maar zoals ik al zei, ik realiseerde me alles pas toen ik thuiskwam en alles aan mijn vrienden vertelde. Hun reactie was: ‘OH MIJN GOD, WAREN JULLIE MET BON JOVI!!?’, en wij hadden zoiets van: “Uh, ja.” Toen zeiden zij weer: “Nou, ben je niet verrast? Ben je niet blij met dit?” Dat was het moment dat ik wel iets had van: Holy shit, dit is inderdaad echt heel tof. Maar wanneer je in het moment zit, raakt het je niet zo hard.

Hoe was het om thuis te komen na non-stop toeren en het plotselinge succes?
Heel fijn, eerlijk gezegd. Na een tijdje begin je je familie en vrienden te missen. Zelfs iets simpels als naar de film gaan was toentertijd echt heel moeilijk. Maar de kans om dingen weer rustig aan te doen en weer op adem te komen maakte het fijn om terug naar huis te keren, en daarna konden we weer door, beter zelfs.

Laten we het hebben over My Console. Het is best bijzonder om een nummer te maken dat alleen maar over computerspellen gaat, ben je nog steeds een grote gamer?
Maak je nou een grap? Ik speel nog steeds [lacht]. Ik heb de PS4 thuis, ik speel Assasins Creed wanneer ik wil. Ik hou ervan. Zodra je helemaal in gamen zit, neem je het mee naar je graf, er bestaat geen manier om er weer vanaf te komen.

Ben jij ooit gesponsord door Playstation?
Vreemd genoeg niet. Dat is wel iets wat ik graag gewild zou hebben, niet gesponsord worden met geld maar ik zou heel graag een nummer voor een game hebben geschreven. Blue en Move Your Body zijn wel in Rockband gekomen, dat vond ik wel leuk. Maar om in die tijd eigen materiaal te hebben in een spel dat vaak gespeeld werd, zoals een voetbalspel, zou echt tof zijn geweest. Helaas kregen we toentertijd niet de kans om dat te doen.

Mensen zullen muzikanten altijd herinneren aan de hand van de hits die ze hebben gehad en niet door alle andere muziek die ze maken. Wat vind jij daarvan?
Dat zal altijd zo zijn en muziek is iets ongelooflijks, je bent altijd zo goed als je laatste ‘ding’. In die tijd was het goed dat iedereen van je wist als je een hit had. Wanneer je een flop had, wist niemand ervan omdat je toen nog geen internet had zoals nu. Ook geen social media om jouw leven aan de wereld bloot te leggen. Tegenwoordig is een hit net zo zichtbaar als een flop. Maar ik denk niet dat je je daarop moet concentreren als muzikant. Het enige waar je je op kunt concentreren, is dat je veel plezier hebt in hetgene wat je doet, en hopen dat iemand het oppikt en het leuk vindt. Dat is de enige manier om je hoofd boven water te houden in deze industrie.