"Het is net Kensington", schreeuwt iemand in mijn oor. Ik zeg tegen het stuk onverlaat dat hij zijn bek moet houden en gewoon moet kijken. Het is donderdagavond en in de grote zaal van 013 staat misschien wel de meest gewaagde band van Roadburn 2017: het door 'trve' blackmetalfans zo verguisde Deafheaven.Er zullen vast meer argwanende types in het publiek staan. Pottenkijkers die de band op z'n bek willen zien gaan. Maar ondanks het biertje dat de gitarist bij het eerste nummer naar zijn hoofd krijgt, gebeurt er niks hatelijks. Het blijft zelfs tot het einde toe druk. Deafheaven heeft natuurlijk niets gemeen met inhoudsloze stadionrock, maar ondanks de agressieve vocalen, gaat de vergelijking met black metal eigenlijk ook maar moeilijk op. Het is meer razendsnelle postrock met glanzende, opgepoetste melodieën. En toch weten ze mensen op te hitsen; het is te Disney, te geposeerd, alsof de band bewust de scene probeert te schofferen. Alleen al om die reden heerst er een (voor Roadburn) vreemd soort spanning bij het optreden van Deafheaven, met een frontman die er als een André Rieu in skinhead-kleding bij staat.Lees verder op Noisey.