De 10 beste albums van minder dan dertig minuten

Vorige week lazen we een artikel over de beste boeken die je in één ruk uitleest. Het gaat in dit geval niet over de pageturner van Thijs Römer, maar over life changing, mindblowing boeken van schrijvers die vanuit een hogere dimensie kennis vergaren. Je kent ze wel, teksten met een historische lading die je als een incontinentieluier absorbeert. Uitstekende tips waren het, aangezien onze aandachtspanne tegenwoordig geen moer meer voorstelt.

Dankzij dit artikel sloeg ons journalistieke denkvermogen op hol: hoe zit het eigenlijk met albums die korter zijn dan een aflevering van The Simpsons? Hoe zit het met de gezaghebbende albums die korter duren dan de bezorging van je wekelijkse pizza? Die explosieve punkmeesterwerken die je in de wolken brengen, maar ook weer terug op aarde donderden voordat je er erg in hebt?

Met dat in het achterhoofd leek het ons een plan om een objectieve lijst samen te stellen met de tien vet goede albums onder de dertig minuten. Bij deze.

Volgens de smaakpolitie is het een doodzonde om een compilatiealbum als favoriete album te hebben. Maar whatevz, de beste nummers zijn nou eenmaal de beste nummers. Het Greatest Hits-album van Bikini Kill duurt zeventien leerzame minuten en is een van de hardste compilaties in de muziekgeschiedenis.

Een fucking irritant, bruut album vol jankerige nonsens, maar wel het meest waanzinnige fucking irritante, brute album vol jankerige nonsens.

Dit album is een massage voor je hersenen. Een robuuste vrouw genaamd Gerda zaagt het topje van je schedel eraf en kneedt je brein tot het weer lekker soepel is. Na een half uurtje schenkt Gerda bij wijze van happy ending een liter stroop in je hoofd, alvorens ze de boel weer dichtkit met wat purschuim. Dat is dan negenendertig euro vijfenzeventig.

Het debuutalbum van Perfect Pussy klinkt als een ruig handgemeen. De instrumenten, de feedback en de stem van frontvrouw Meredith Graves tuimelen als straatschoffies over elkaar heen. Maar hoe explosief en rauw het album ook klinkt, er zit ook iets doordachts en voorzichtigs in Say Yes To Love. De teksten gaan over seks, geweld en relaties. Het feit dat het label een speciale druk van het album liet persen met Graves’ menstruatiebloed vermengd met het vinyl, zegt genoeg over hoeveel van zichzelf ze in dit album heeft gestopt.

We hadden ook Earls debuutmixtape kunnen kiezen, die duurt vijfentwintig minuten. Maar die doet toch onder aan het iets langer durende album I Dont Like Shit, I Dont Go Outside. Dit is gewoon het beste wat Earl tot nu toe heeft gemaakt – discussie gesloten.

Het was 1994 toen dit album uitkwam. De alternatieve scene in Amerika zat in een post-Cobain staat van zijn, maar in Washington ontstond in de vroege jaren negentig iets moois, iets krachtigs, iets zeer vrouwelijks: de riot grrrrrrrl-scene. Carrie Brownstein en Corin Tuckers konden zich geen betere tijd wensen om Sleater-Kinney te beginnen. Het is ongelofelijk hoeveel ziedende angst, gif, expressie en passie er in 22 minuten passen, met bulderende teksten als “I’ll show you how it feels to be dead!”

Er staan twee dokters op dit album: ten eerste de nazidokter Joseph Mengele, die een flinke veer in z’n reet krijgt in het nummer Angel of Death, en ten tweede rockdokter Rick Rubin die het geheel liet klinken als een krijsende baby met bronchitis.

Bestaat er een tragischer muziekverhaal dan het verhaal van Nick Drake? Welnee joh! Toen hij nog leefde, was niemand geïnteresseerd in zijn muziek en labels wisten niet waar ze hem moesten plaatsen. Dat frustreerde Nick Drake zo erg, dat hij zich uiteindelijk terugtrok en depressief raakte. Na zijn dood werd hij een mythisch figuur en Pink Moon een klassieker. Dit is geen album dat je opzet om in de keuken te dansen terwijl je cupcakes maakt, maar het is zeker een aanrader als je gefascineerd bent door artiesten die het randje opzoeken en eraf springen.

Toen dit album uitkwam had Minor Threat al twee 7-inches gebruikt om een fris standpunt in te nemen: het idee dat je als tiener ook iets anders met je leven kan doen dan kapot veel zuipen. Opvolger Out of Step is een iets genuanceerder, maar zeker niet minder intimiderend statement over vriendschap, ouder worden en je ziel verkopen. Iedere zeventienjarige zou dit album een keer moeten luisteren.

Nadat je naar dit album hebt geluisterd, voel je je de meest onafhankelijke persoon in je omgeving. Other Animals is een plaat die klinkt als alle goede post-punk bands die na deze plaat volgden bij elkaar. Een spichtig, taai, angstig en strak meesterwerk.