4000 euro armer maar wel een lichaam vol tatoeages - het leven van een voormalige Lady Gaga-fan

Er zijn van die dingen die je in je tienerjaren hebt gedaan, die je voor de rest van je leven achtervolgen. Zo was je ooit eens zo gek op het liedje I Would Stay van Krezip, dat je het gezicht van Jacqueline Govaerts op je rug hebt laten zetten. Dat is niet erg, het overkomt de besten: als jong mens ben je nog vatbaar voor het mysterie genaamd artiest, en raak je er helemaal van in de ban. Je gelooft heilig dat de songteksten speciaal voor jou zijn geschreven, je plakt je hele muur vol met posters van je idool, geeft duizenden euro’s uit aan merchandise en concerten, en in sommige gevallen laat je (impulsief) een tatoeage van je favoriete band zetten.

Rosa Quist heeft zo’n verhaal. Ze is 21 jaar, heeft zo’n 4000 euro aan haar hobby Lady Gaga uitgegeven en tatoeages van haar grote idool op haar lichaam laten zetten. Maar toen voelde ze het allemaal niet meer zo. Alle updates op haar speciale Lady Gaga-twitterfanaccount heeft ze verwijderd. Alle merchandise ging de prullenbak in (waarde: zo’n 1000 euro). Nu, 4000 euro armer, afgestudeerd en voor het leven getekend door drie Gaga-tatoeages, kijkt ze terug op haar tienerjaren als weergaloze fan en hoe daar ineens een einde aan kwam. We zochten haar op in haar huis in Rotterdam. Spoiler: het is allemaal pijnlijk herkenbaar.

Noisey: Ha Rosa! Je hebt een behoorlijke obsessie gehad voor Lady Gaga. Weet je nog wanneer je voor het eerst met haar muziek kennismaakte?

Rosa: Het was 2008 en ik was vijftien jaar. Ik ben sowieso al vrij obsessief aangelegd als het gaat om grote muzieksterren, maar toen ik Gaga op TMF zag met Just Dance dacht ik: aight, zij is raar en leuk. Ik weet nog wel dat ik haar vooral zo tof vond door haar kunstzinnige video’s. Daarbij had ik in die tijd iemand nodig om tegen op te kijken. Ik was vrij onzeker en Gaga had precies dat wat ik zocht. In speeches en interviews die ze gaf, liet ze haar fans vaak weten dat je niet onzeker hoeft te zijn.

Hoever ging je in je fan-zijn?

Ik stond met haar op en ging met haar naar bed. Iedereen werd gek van me, omdat ik constant over haar praatte, interviews las, video’s bekeek. Ik heb heel veel geld uitgegeven aan merchandise en ik ben naar vijftien concerten geweest, verspreid over heel Europa. In totaal heb ik er in vijf jaar tijd denk ik iets van 4000 euro aan uitgegeven. En ik heb natuurlijk nog mijn tatoeages.

Welke heb je van haar?

Ik heb ‘Born This Way’ op mijn rug staan. Dat was wel een beetje een impulsactie. Het is de titel van een nummer dat ik eigenlijk niet zo leuk vind en waarvan de tekst ook niet helemaal op mij van toepassing is. Ik ben niet geboren met rood haar, opgespoten lippen en tatoeages. Op mijn arm staat haar handtekening, die ze zelf heeft gezet tijdens een meet&greet, zodat ik die gelijk over kon laten tatoeëren. Op mijn borst staat ‘Dance in the Dark.’

Op een gegeven moment merkte je dat je wat minder fan werd?

Nogal, doordat sommige mensen om mij heen, die net als ik in de Gaga-fangroep zaten, wel héél erg fan waren. Opeens dacht ik: doe niet zo kinderachtig. Ik praatte toen al minder over haar en zocht minder nieuwtjes over haar op. Als ik dan zag dat ze een nieuw nummer had of een concert gaf en mensen gingen er hysterisch over praten, dacht ik ineens: waarom doen ze zo?

Daarvoor was het ook al wel wat minder. Ik wist dat ze met een jazzalbum bezig was. Nou ben ik geen jazz-hater, maar ik ben geen fan van haar geworden omdat ze jazz maakt. Toch denk ik dat het vooral kwam omdat ik zelf ouder werd. Het werd een keer tijd om afscheid te nemen van die enorme fanperiode.

Ging dat afscheid nemen makkelijk?

Ja, eigenlijk wel. Het is een kwestie van zelfontwikkeling. In het begin stuurde ik haar veel berichten via social media, dat ik van haar hield en niet kon wachten op nieuw materiaal, bijvoorbeeld. Al die posts zijn nu weg. Als iemand mij googelt, een potentiële opdrachtgever bijvoorbeeld, dan wil ik niet dat hij al die tweets vindt. Het is niet meer wie ik ben. Op een gegeven moment heb ik ook wel bijna duizend euro aan merchandise gewoon weggegooid.

Waarom zo rigoureus?

Ik wilde sowieso niet meer in die kleding rondlopen, dan loop je echt voor lul. En de rest hoef ik gewoon niet meer in mijn huis, ik ben geen twaalf meer.

Van je tatoeages kom je een stuk minder makkelijk af. Spijt?

‘Born This Way’ was wel een beetje een impulsactie. Eigenlijk vind ik hem ook best lelijk, dus daar heb ik wel een beetje spijt van. Die handtekening vind ik toch wel heel speciaal, omdat ik een grote popster heb ontmoet, en ze hem zelf op mijn arm heeft geschreven. Van ‘Dance in the Dark’ heb ik geen spijt, omdat ik de betekenis daarvan ook gewoon heel mooi vind.

Heeft niemand je ooit geprobeerd te waarschuwen?

Jawel, mijn tante: “Dat obsessieve gedrag van je, dat gaat nog wel over.” Of vrienden zeiden: “Is het nou wel zo slim om naar Londen te gaan voor een concert? Je hebt gewoon school.” Maar daar had ik schijt aan.

Je hebt er zoveel geld aan uitgegeven, heb je spijt van dingen die je hebt gedaan?

Ik ben wel iets te obsessief geweest, maar ik heb nergens spijt van. Ik heb er hele leuke herinneringen en vrienden aan overgehouden en de shows waren stuk voor stuk indrukwekkend. Natuurlijk heb ik er veel geld aan uitgegeven, maar blijkbaar had ik het er voor over. Ik ging verder ook niet echt uit of zo en werkte in de horeca. Het hielp ook wel dat mijn vader best gul was.

En nu ben je ouder.

Ja, ik dacht ook van: joh, beetje kinderachtig. Ineens word je volwassenen en dan gaat er toch een knop om van, misschien moet ik even normaal gaan doen. Dan besef je je dat zij ook maar een mens is en dat het showbizwereldje voor de helft fake is. Het gevoel is nu ook gewoon een beetje weg. Als ze met een nieuw album komt, zal ik er zeker naar luisteren. Maar wanneer ze naar Nederland komt voor een optreden, ga ik echt niet meer vier dagen van tevoren voor de Ziggo Dome liggen. Ik snap nu dat je ook gewoon dezelfde middag aan kan komen, dan zie je het concert ook. Misschien zelfs nog wel beter.

Snap je nog wel waarom je zo enorm fan van haar was?

Zeker. Al sta ik niet achter al de keuzes die ze heeft gemaakt, zoals haar samenwerking met Tony Bennett, ze is wel altijd true to herself gebleven. Ze heeft keuzes voor zichzelf gemaakt en dat heb ik ook gedaan. We zullen ook nooit écht uit elkaar gaan, er zal altijd nog een dun lijntje tussen ons bestaan.

Ten slotte: wil je de huidige generatie Gaga-fans iets meegeven?

Kijk uit wat je ervoor over hebt om fan te zijn. Jouw popidool gaat je namelijk geen geld, je school of je carrière ervoor teruggeven. Kijk uit dat je niet te ver gaat in je fan-zijn. Ik ken mensen die van school zijn getrapt en examens hebben gemist en zo, allemaal omdat ze zo’n fan waren. Laat iemand die je niet kent, je leven niet overnemen.