De grofste punk komt uit Rotterdam en omstreken – een interview met De Dood

De Dood is een punkband uit Schiedam en Vlaardingen, die op de een of andere manier het onmogelijke presteert: het maken van harde muziek met lolzy Nederlandstalige teksten, zonder dat het ooit echt lollig wordt. Zo is er het nummer Zomaar zonder reden mensen in elkaar slaan, of Molen vol Mongolen – waarin zanger Vincent Niks zingt over hoe hij vier mensen met het syndroom van Down aan z'n molen heeft vast getapet ("ik moet toch ergens mee mijn wieken decoreren"). Roadkill, over een bloedbad in Sesamstraat, bevat de 100% perfecte zin "en als er iemand echt fout zit, dan is het Lex Goudsmit, gewoon omdat-ie [grunt-stem] DOOD IS!!!"

Ze hebben na jaren van geen cd uitbrengen nu eindelijk een cd uitgebracht – De titelloze eerste – die we nu, hier op Noisey, premièren. De cd is hard en grof, maar op de best mogelijke manier. Ik sprak Vincent, Tim (drums) en Joost (basgitaar) erover. Vooral Vincent heeft een kop om bang van te worden en een coupe zoals je die alleen in Rotterdam tegenkomt. Maar wat denk je – je verwacht het niet: het bleken hartstikke aardige jongens.

(Geef eerst een slinger aan het album, lees daarna het interview)

Noisey: Het gaat weinig over de dood, op jullie cd.
Vincent Niks: Nou ja, ik denk dat het eigenlijk een soort macabere viering van het leven is, ook al is dat misschien een clichéantwoord. Ik denk dat er juist veel levensvreugde inzit, maar op een absurde en duistere manier. Gewoon: energie, yeah, slopen.

Komen alle dingen waar jullie een hekel aan hebben voorbij op de cd, of is er nog meer?
Vincent: Ik heb niet ergens een hekel aan hoor.

Ja, kom op. Het album hangt aan elkaar van ergernissen over Lex Goudsmit, strandwandelingen, lelijke tepels, domme mensen, winkels zonder uithangbord.
Ik zeg volgens mij niet in die teksten dat ik er een hekel aan heb. Ik kijk er gewoon met een stoïcijnse, licht afwijzende blik naar. In het geval van Lex Goudsmit vond ik het gewoon een goede vondst, maar het was een hele lieve man, volgens mij. Ik hou gewoon enorm van zeer onnodige dingen. Ik kan heus wel subtiel schrijven – ik heb Nederlands gestudeerd en een redelijk vocabulaire. Maar het is gewoon leuk om onnodig gruwelijk plat uit de hoek te komen.

Ik las dat Tim en Joost aardige jongens zijn, maar dat Vincent, ik citeer, een teringlijer is. Klopt dit?
Vincent: Nou ja, dat is niet aan mij. Ik vind dat het juist precies andersom is. Maar ja, ik gedoog ze. Volgens mij zijn we vooral drie welbespraakte jongens die zich van hun taak kwijten.
Joost Broeren: Je wil niet weten hoeveel moeite het heeft gekost om tot deze fucking plaat te komen. Acht jaar hou ik het al vol met die gozer. In 2007 ben ik erbij gekomen.

Ja, hoe zit dat. Er was ooit de band 'Sanne en ik', die bestond uit Vincent en iemand die Sanne heet, en dat is toen in De Dood veranderd?
Vincent: Ik had een relatie met Sanne, maar dat liep spaak en toen ging ook dat bandje over. Kort daarna ging ik dezelfde liedjes met Joost en een andere drummer spelen, en toen begon langzaam De Dood. Maar sinds de komst van Tim zijn we veel strakker geworden en zijn we dingen gaan aanpakken.

Er staan ook wat oude Sanne en Ik-nummers op de cd, maar waar is in godsnaam Ik heb geoefend op het lijk van je moeder?
Vincent: Oh, ja die spelen we nog wel eens. We doen daar tegenwoordig een reggaeversie van.

Goed nieuws! En al deze voortvarendheden komen dus door de visie van Tim?
Tim van Dorp: En van onze producer Jesse. Die was een keer bij een optreden van ons, en wij waren zo blauw als een aap. Toen heeft hij ons genadeloos op onze flikker gegeven. Hij zei: ik hoor alles wat jullie doen en het is kut. Jullie kunnen echt veel meer. Toen dachten we: als hij dat zo zegt zal er misschien wel een kern van waarheid inzitten.
Vincent: Toen is het niet-drinken binnen de band ontstaan. Als we moeten spelen of repeteren: nul alcohol. Anders werkt het gewoon niet.

Laatst zouden jullie met Hausmagger spelen, maar dat ging niet door vanwege persoonlijke problemen. What happened?
Vincent: Ik worstel nogal met alcohol, en ik had op dat moment even een flinke terugval. Dus toen heb ik me laten opnemen, een dag voor die show.

Maar het gaat nu goed. Je ziet het: ik drink alcoholvrij bier. Ik moet me wel beheersen; verslavingen zijn verschrikkelijk. Ik fiets straks langs allemaal nachtwinkels en dan moet ik niet één blikje halen, want dan is het terugfietsen en de koelkast leegkopen en dan zit ik weer. Maar die kliniek heeft wel mijn ogen geopend. Dan zie je hoe je kan eindigen: met nul inspiratie en alleen maar op de tafel kunnen rammen en schreeuwen om het broodbeleg. Die mensen zaten daar ook. Toen dacht ik: ik heb wel iets meer in m'n mars.

Wat hebben jullie eigenlijk nog meer in jullie mars dan deze band?
Tim: Ik werk als programmeur in de Kroepoekfabriek – een tent in Vlaardingen waar ooit daadwerkelijk kroepoek werd gemaakt.
Joost: Kantoorbaan.
Vincent: Ik werk bij een taxibedrijf en vervoer hulpbehoevenden, zoals gehandicapten, kreupelen, speciaalonderwijskinderen.

En mensen zoals je in Molen vol mongolen aan je wieken vast tapet?
Ja, die ook. Die zijn het tofst. Bij die mensen heb ik echt het gevoel dat ik man-tot-man-gesprekken kan ontketenen. Er zit ook één hele leuke bij die zwaar oversekst is. Die vraagt dan of het raampje open mag als hij een lekker wijf ziet en dan mompelt-ie de goorste dingen. Daar doe ik enorm veel inspiratie door op.

Kan een tekst te grof zijn?
Tim: Ik denk niet echt. Hoewel, we doen nooit iets met 'kanker' of zo.
Vincent: Nee, dat vind ik ook te makkelijk. Daar hebben we Steen al voor.

Of Karel Anker en de Joden
Vincent: Ja! Briljante bandnaam! Niet echt goeie muziek.

Maar je werkt dus met mensen met het syndroom van Down.
Vincent: Ja, dan is Molen vol Mongolen wel grof ja. Maar vooralsnog hebben we weinig tegengas gekregen.
Joost: Ik heb er wel over nagedacht hoor: moet je dat wel kunnen zeggen? Maar ik denk dat je dat in Nederland allemaal mag zeggen.
Vincent: Het ligt er ook aan hoe je het brengt. Het is een agressieve wervelwind van compleet absurdistische ergernissituaties en harde muziek. Er is altijd wel een gekke alliteratie of een vreemde wending. En als muziek goed en strak is, dan kan je volgens mij ook tekstueel meer doen. Als je bijvoorbeeld zoals Karel Anker en de Joden niet kan spelen en je loopt een beetje te schreeuwen, dan is de lol er snel af.

Het wordt nooit echt een grap?
Nee precies. De humor is er, maar het is wel serieus. Humorteksten worden des te naarder als de muziek duister is en klopt.

Maar jullie spelen ook weleens in kraakpanden. Denken jullie niet dat bijvoorbeeld Afrikaanstellers jullie shows gaat kosten?
Tim: Ik denk dat als het mensen zijn die een beetje kunnen nadenken echt wel snappen dat we er geen reet van menen.

Sommige mensen zijn snel gepikeerd.
Vicent: Ja, die heb je er wel tussen zitten ja. Ik heb het wel eens aan iemand laten horen en die zei dat de eerste indruk toch wel extreemrechts en over the top was. Maar goed, daar kan ik nog inkomen ook hoor. Dat nummer vereist wel wat uitleg.
Tim: Nou, ik vind echt dat je dan een beetje zacht in je bolletje bent.
Vicent: Dat was anders een heel intelligent iemand.

Denk je dat deze cd een beetje het grote publiek gaat bereiken?
Tim/Vincent: Nee.
Vincent: Dit is denk ik vooral een toffe cultplaat. Maar we willen wel festivalletjes gaan spelen. Voor dit jaar zijn we net te laat, maar daarom is het de perfecte timing voor het festivalseizoen van 2016.
Tim: Ik denk niet dat het iets voor de radio is.
Vincent: Nou, we spelen wel in underground radioshowtjes. Bijvoorbeeld in de show Ongehoord van Leen Steen. Of binnenkort in Schiedam bij De Nootjes van Gootjes, van Marcel Gootjes.

Hartstikke bedankt.

De Dood brengt op 25 september De titelloze Eerste uit, in V11 in Rotterdam. Geïnteresseerden kunnen alvast via Bandcamp een pre-order plaatsen. Na 25 september ontvangen zij dan een link waar ze het album kunnen downloaden. Kosten van het album online: €6,66!

Dit stuurde Vincent 's avonds na het interview nog. Zo cute.