We zijn nu 1 week verder: 6 dingen uit Kanye’s interview waar we het alsnog over moeten hebben

De eerste keer dat ik naar Yeezus luisterde vond ik het album troep. De beats vond ik te mager en de teksten grappig maar lomp. Sweet and sour sauce? Racist. Maar naarmate ik de plaat vaker opzette ging ik hem steeds beter begrijpen. Punchlines en woordspelingen blijven je verrassen. De nummers bestaan uit heel veel lagen, maar geen enkele loop wordt ondergesneeuwd. Na een week lang alleen maar luisteren, hoor je dat er grote ideeën in Yeezus zitten die alsnog direct besproken moeten worden.

Dit geldt ook voor Kanye’s interview op BBC Radio 1. De eerste keer dat je het luistert, hoor je het gezeik van een boze egoïst. Maar als je zijn woorden iets langer tot je door laat dringen, kom je erachter dat hij verdomd veel verteld dat het discussiëren waard is. Er is al heel wat over het interview geschreven, onder andere door Dorian Lynskey van The Guardian (zij vond dat hij zich als een sukkel gedroeg) en door onze eigen Ryan Bassil (hij hoorde een genie aan het woord).

Goed, we zijn meer dan een week verder en nog steeds zijn er dingen uit het interview die moeten worden besproken. Hier hebben we er zes:

Kanye spreekt zich in dit deel van het interview nogal vaak tegen. Soms zegt hij dat hij geen mode meer kan maken zonder daar een groot merk (zoals Nike) aan te koppelen, om vervolgens artiesten te bashen die hun naam aan een merk verbinden in plaats van zelf iets opzetten.

Maar wat zijn grootste probleem is, is dat de mode-industrie zwarte mensen niet meer dan T-shirts laat designen. In de hiphop zijn er geen raciale barrières, maar in de mode, een industrie die nog steeds draait om oude elites en cultureel kapitaal, zit er een diepgewortelde ongelijkheid. De vraag is hier natuurlijk of het gebrek aan black faces in de top van invloed is op zijn eigen vermogen het zelf als een ontwerper ver te schoppen. Het alternatief weiget Kayne te overwegen: dat zou namelijk gewoon beteken dat zijn kleding lelijk is en hij niet kan designen.

Ik weet geen flikker van mode, dus ik besloot deze vraag voor te leggen aan iemand die daar wél verstand van heeft. Rosie Swash bijvoorbeeld, redacteur van Guardian Fashion:

“Je hoeft alleen maar te kijken naar de hoeveelheid blanke lichamen op de catwalks en het gebrek aan zwarte designers en je ziet dat er een probleem is. Dat probleem is er echt en daarom ben ik ook blij dat Kanye dit ter sprake bracht. Jammer alleen dat hij denkt dat dit ook de reden is waarom zijn vrouwenkleding zo slecht liep, want de waarheid is dat die kleren gewoon lelijk waren. Heel lelijk.”

“Eigenlijk was alles wat Kanye zei weer heerlijk typisch Kanye: hij heeft gelijk, wat hij zegt is geweldig, alleen brengt hij het als een enorme eikel. Een ding is zeker: Nas rapte over Gucci enGuess in de jaren 90, maar Kanye is degene die mode en hiphop samen heeft gebracht. En als Kanye dat niet had gedaan, had iemand als A$AP niet kunnen staan waar hij nu staat.”

Terwijl Drake de belangrijkste plaat van zijn carrière uitbrengt, in een poging Eminems verlaten plek in de rap-top over te nemen, is de vraag of Kanye nu wel of niet de glitch is in Wreck It Ralph het enige waar mensen over praten.

Het afgelopen decennium heeft BBC Radio 1 hun standpunt omtrent nieuwe muziek steeds sterker neergezet. Nieuwe muziek is volgends Radio 1 een opzichzelfstaand goed dat moet worden beschermd ten koste van kritiek en meningen. Zane Lowe is de belichaming van dit idee. Met zijn “Hottest Record in the World”-rubriek en te muso manier van interviewen zou hij vier uur met Public Enemy kunnen ouwehoeren over hun microfoontechniek.

Het idee om nieuwe artiesten de kans te geven op Radio 1 is tof, maar het werkt niet wanneer elke nieuwe plaat met een te grote smile als TOTALLY AMAZING wordt omschreven. In de uitzendingen van Radio 1, die overigens vaak erg goed zijn, worden documentaires over serieuze onderwerpen zoals racisme altijd op een hele objectieve manier gebracht. En daar schopte Kanye nogal tegenaan.

“We got this new thing called classism. It’s racism’s cousin. This is what we do to hold people back…And we got this other thing that’s also been working for a long time when you don’t have to be racist anymore, it’s called self-hate. It works on itself. It’s like real estate of racism,” zei Kanye live op de radio. Kanye spreekt hier op zo’n furieuze, verwarrende en vooral niet-BBC manier over racisme dat Zane sprakeloos bleef.

Oké, ik denk niet dat we een nieuwe burgerrechtenbeweging nodig hebben omdat Kanye zegt dat hij beledigd wordt omdat hij een donkere man is die strakke broeken draagt. En ik begrijp dat vechten voor raciale gelijkheid binnen een wereld van multimiljonairs niet de makkelijkste zaak is om sympathie voor op te brengen. Maar als Kanye zegt dat zijn lyrics “clean water was only served to fairer skin” gelinkt is aan de mode-industrie omdat T-shirts letterlijk het enige is wat zij kunnen maken, dan kaart hij wel degelijk een serieus probleem aan. Als Raf Simmons dit had gezegd, had iedereen hem briljant gevonden.

Ik prijs Radio 1 voor het uitzenden van het gehele interview, het is het boeiendste uur radio dat ik ooit heb gehoord. Zane heeft het ook prima gedaan, al was het natuurlijk mooi geweest als hij harder op Kanye was ingegaan en hem had gedwongen uitleg te geven bij zijn uitspraken over racisme. De enige vraag is: welke presentator zou wel met Kanye over deze dingen kunnen praten? Wie voelt zichzelf elitair genoeg om Kanye uit te dagen zodat hij z’n politieke ideeën gaat uitleggen?

Aangezien de meeste tijd van het interview wordt gespendeerd aan Kanye die lult over mode en racisme en Zane Lowe die het gesprek hopeloos weer terug probeert te brengen naar muziek, is het te makkelijk om het allemaal te negeren. Maar in de eerste paar minuten geeft Kanye een goed kritiekpuntje over zijn eigen carrière.

Muziek wordt volgens Kanye te vaak als achtergrondje gebruikt. “Mensen gaan op vakantie en zeggen: heb je de drugs? Heb je de wijn? Heb je de muziek?” Muziek wordt gereduceerd tot een massaproduct bij een levensstijl.

En hij heeft een punt. Amerikaanse pop is misschien wel op haar meest conservatieve punt ooit. Ondanks alle goede nieuwe muziek die er dagelijks uit de VS komt, draaien de meeste radiostations elk uur hetzelfde lijstje van maximaal 20 nummers. En dan niet eens 20 nieuwe nummers, maar gewoon Maroon 5, Christina Aguilera, Adele of wat er dan ook die week onder de credits van Grey’s Anatomy zat. De meeste artiesten willen zo graag in die te kleine playlist komen, dat ze alle originaliteit uit hun muziek halen.

Yeezus heeft overduidelijk niks te maken met die wereld, terwijl Cruel Summer (Kanye’s laatste plaat onder G.O.O.G Music) schreeuwde om aandacht van radiostations. Interessant is dat Kanye dit probleem zelf erkend en het bekritiseert. Als je naar zijn laatste vier albums kijkt (exclusief Watch the Throne): hij geeft toe dat Cruel Summer geen plaat is waar mensen nog jaren over na zullen praten en terwijl My Beautiful Dark Twisted Fantasy misschien wel ‘perfect’ is; voor Kanye zijn er andere dingen belangrijk. Met 808s en Yeezus probeert hij de rap en hiphop te veranderen en herdefiniëren. In plaats van alleen maar “trap drums en hitjes scoren”.

Daarnaast gaat Kanye ook nog in op het materialistische probleem van de muziekwereld. Over de verleiding van het consumentisme zegt hij: “Ik maak daar 100% deel van uit. Soms ben ik de communicator, soms ben ik de maker. Ik ben een nieuwe slaaf… Je kan gevangen worden genomen door je eigen bezittingen. Als iedere rap gaat over hoeveel geld je verdient, welke auto je hebt en over hoe groot je huis is… Rappers proberen te concurreren met basketballers en honkballers, die hebben veel grotere contracten. Dit terwijl de muziekindustrie de Titanic is die heel hard zinkt.”

Kanye weet vaak precies waar het om draait, zeker als het gaat om zijn eigen muziek.

Dit is echt heel leuk. Zeg maar adieu tegen je avond:

Dit was niet het enige interview dat Kanye gaf deze maand. Hij sprak ook met zijn schoonmoeder over familie en het vaderzijn. Zelfs aan het einde van Zane’s interview, nadat Zane hem heeft bedankt voor zijn tijd, grinnikt en lacht hij. Weet hij wel dat hij soms gewoon een Tracy Jordan-imitatie is? Weet hij dat het winnen van de “Best Dressed”-prijs in het high school-jaarboek echt niet genetisch wordt doorgegeven in zijn familie? Want tijdens het interview was hij gewoon zichzelf en alles kwam recht uit het hart. We zijn gewend aan heftige karakters in de popwereld, maar niet aan de wisselende, vage persoonlijkheden van Kanye. Het laat een groot vraagteken staan bij de vraag: wie de fuck is Kanye? Als hij überhaupt een realiteit heeft.