Waarom het eigenlijk maar beter is dat Clipse niet meer bij elkaar komt

Ik durf het best te bekennen: Ik hoorde pas voor het eerst van Clipse toen ik naar Like I Love You van Justin Timberlake luisterde. Ik was 10 jaar oud en er waren maar weinig dingen die me konden boeien, met uitzondering van de Pokémon-kaarten die ik met mijn buurjongen ruilde. In die tijd werden Eminems Stan en dat album van 50 Cent beschouwd als de maatstaf voor rapmuziek. Maar toen ik Malice en Pusha T over die Neptunes beats hoorde rappen, stopte de wereld heel even met draaien.

Het duurde niet lang voordat ik mijn moeder smeekte om Lord Willin’ van Clipse voor me aan te schaffen en ik weet bijna zeker dat ik dat album zeker twee jaar lang non-stop heb geluisterd. Pusha T en Malice zetten met dat album de standaard voor coolness die voor de meeste onbereikbaar was, en helemaal voor een kind van tien uit Engeland. Toch hebben we allemaal een poging gewaagd, bijvoorbeeld door je zakgeld drie weken op te sparen en daarna “Excuse me if my wealth got me full of myself” in de badkamerspiegel te rappen.

Terwijl ik mezelf door de pubertijd heen knokte, vonden naast Lord Willin’ ook de albums Hell Hath No Fury, Til The Casket Drops en alle Re-Up Gang tapes hun weg naar mijn stoffige Sony stereotoren. Tijdens het afgelopen decennium heeft Clipse ons hele goede en hele consistente rap laten horen.

Het is nu 2014, vijf jaar nadat Til the Casket Drops uitkwam. Die plaat deed het matig voor het Virginia-duo. Het kwam binnen op een magere 41e plaats in de Billboard 200 en zorgde voor weinig opschudding in de hiphopwereld. Zelfs de indrukwekkende samenwerkingen met Kanye West, Cam’ron en Pharrell konden daar geen verandering in brengen. Ik heb hard geprobeerd het album goed te vinden, maar het was moeilijk om de teleurstelling te negeren. Nog maar drie jaar eerder hadden Pusha T en Malice met Hell Hath No Fury een plaat gedropt wat door velen nog altijd als een echte coke rap classic wordt beschouwd.

Pusha T en Malice zijn sinds het uitbrengen van Til the Casket Drops los van elkaar een compleet ander pad ingeslagen. Pusha heeft zichzelf hervonden als een soloartiest onder G.O.O.D. Music en dropte afgelopen oktober eindelijk zijn langverwachte, indrukwekkende debuutalbum My Name Is My Name. Malice hervond zijn geloof in God, veranderde zijn naam in- hoe toepasselijk- No Malice en keerde zijn oude levensstijl de rug toe, inclusief Clipse’s kenmerkende straatrap. “Dit is gewoon een nieuwe hoofdstuk in mijn leven, en zoals ik al zei, Ik ben volwassen geworden,” vertelde hij ons in een interview vorig jaar februari. “Ik wil niet meer geassocieerd worden met negatieve dingen.”

In 2011 kondigden Pusha T en No Malice aan dat ze allebei hun focus volledig op hun solocarrières wilden richten, terwijl een Clipse reünie niet meteen van tafel werd geveegd. Maar vorige week kondigde No Malice aan dat een reünie er voorlopig echt niet in zit. “We zijn niet bezig met een nieuw Clipse album,” aldus No Malice tegen THE FADER. “Het zit er voorlopig echt niet in, ik weet ook niet waar de geruchten vandaan komen. Ik zou mijn fans nooit misleiden door te zeggen dat er iets nieuws aankomt, terwijl dat helemaal niet aan de orde is.”

Jaren van hoop zijn hiermee met de grond gelijk gemaakt. Weliswaar valse hoop, maar toch. Dit was de allesvernietigende down-to-earth opheldering die we nodig hadden.

Eerlijk, het is ook moeilijk voor te stellen hoe een nieuw Clipse album zou klinken nu No Malice het rechte pad heeft gevonden. Tuurlijk, hij was altijd al de yin tegenover Pusha T’s yang en serveerde al extra slices van consciousness op Til The Casket Drops. “If I misled any kid that was fatherless, that burden’s on my soul as long I exist,” rapte hij op de track Popular Demand. Maar als No Malice’s meest recente werk, het ongemakkelijke en onsamenhangende soloalbum Shame the Devil een voorbode is voor wat we van hem kunnen verwachten, dan zouden wij bang moeten zijn voor een Hell Hath No Fury 2.

Dus misschien is het maar goed ook dat het hoofdstuk Clipse bij deze is afgesloten.

De overweldigende positieve recensies van Pusha T’s My Name Is My Name bewezen dat er nog steeds een gezonde vraag is naar hun type straatrap. Maar zal het duo erin slagen om voor dezelfde impact te zorgen als acht jaar geleden toen Hell Hath No Fury alle critici een wow- momentje bezorgde? De meest opwindende acts van nu zijn die acts die bezig zijn met “cracking the pavement,” om Yeezus te quoten, niet die terug willen naar het gevoel van vroeger.

Van Cypress Hill en Three 6 Maffia naar Onyx en Public Enemy; we hebben al genoeg rapgroepen uit de gratie zien raken. Ik heb liever niet dat Clipse de volgende in dat rijtje wordt.