Palio Superspeed Donkey over hun fame op school en het effect daarvan op vrouwen

Palio Superspeed Donkey is een jonge band waarvoor het echte avontuur vanaf nu echt gaat beginnen. De vier achttienjarige Amsterdammers hebben net hun eerste album uit en het is een verdomd lekkere plaat geworden. Ze hebben zich dit keer, in tegenstelling tot hun vorige EP Waterramp, door meer dan alleen de Arctic Monkeys laten beïnvloeden en dat is terug te horen, vooral in de nummers waarin het tempo wat lager ligt. Het geheel klinkt wat meer (gelukkig niet te) volwassen.

De spil van de band is gitarist Willem Smit, een jongen die zijn muzikale hart en ziel heeft geërfd van zijn vader Cees Smit van indieband Scram C Baby. Samen met Ruben, Sam en Camiel gaat hij naar het Barlaeus Gymnasium in Amsterdam, een school met een inspirerend uitzicht: recht tegenover Paradiso. Tweehonderd meter verderop, in het Backpackers Hotel, sprak ik met ze over hun jonge rockersbestaan, maar niet voordat ze eerst nog even snel een pizza weggewerkt hadden.

Vlnr.: Bassist Ruben van Weegberg, gitarist Willem Smit, zanger Sam Vermeulen, en drummer Camiel Muiser

Noisey: Waddup? Nog naar school geweest vandaag?
Ruben: Het was de bedoeling dat we gewoon stipt om half negen op school waren, maar Willem en ik waren te laat. We speelden gisteren bij 3FM in de Eén Uur Service. Ik werd als laatste afgezet dus ik lag rond half vijf in m’n nest, en drie uur later moest ik opstaan en werd ik wakker gemaakt door mijn moeder met koffie.

Willem: Ik heb me een soort van verslapen en kwam te laat binnen bij mijn natuurkundeles. De leraar was meteen ontzettend boos, maar dat is hij eigenlijk altijd wel. Daarna had ik nog een presentatie voor Engels. Na school zijn we nog even langs de goedkoopste supermarkt ter wereld gegaan, de Aldi.

Zeuren je ouders er over dat je je school af moet maken?
Sam: Dat is eigenlijk vooral een afspraak die ik met mezelf heb. Ik heb zoiets van: jongen, haal gewoon je diploma en doe daarna lekker wat je zelf wil. Dat is op dit moment wel mijn belangrijkste doel.

Valt dat een beetje te combineren, gymnasium en tegelijkertijd proberen door te breken met je band?
Sam: Wij nemen volgend jaar met z’n drieën (Sam, Willem, Camiel, red.) een tussenjaar voor de band. We zijn dan als het goed is klaar met school, en Ruben moet nog een jaartje. We zien wel waar het schip strandt. Ik zit nu zeven jaar op deze school en ik ben er wel even klaar mee. Je ziet vaak bij anderen dat ze een jaartje gaan reizen; hoe sick is het als je een jaar lang kan reizen met je band en veel kan spelen? Is dat ook het allervetst om te doen?
Sam: Ja, platen maken en touren.
Camiel: Als je kan gaan touren door Amerika, dan is dat echt de beste kans die je kunt krijgen.

Jullie hebben al een platendeal, wat is er voor jullie veranderd sinds jullie bij Topnotch getekend hebben?
Sam: Veel. Eerst moesten we alles zelf betalen, nu is het gewoon van: hier heb je fucking veel geld. Je moet wel een plan hebben, maar we kunnen zo de studio in. Ik denk dat dat wel luxe is. En dat er bijvoorbeeld geregeld wordt dat we bij 3FM kunnen spelen, dat soort dingen wil je liever zelf niet doen, het is fijn dat dit nu voor ons gedaan wordt.

Willem, je vader waarschuwde dat mensen van een platenmaatschappij wel muziekliefhebbers zijn, maar óók gewoon bedrijven, en dat je je niet omver moet laten lullen.
Willem: Ik heb het daar heel vaak over met mijn vader. Die staat daar iets rebelser in dan de andere ouders. Hij is sowieso iemand die graag zegt dat hij afstand houdt, maar tegelijkertijd praat hij er wel heel erg veel over met mij. Bijna zeuren zeg maar. Hij weet er echt veel van en geeft ook best wel goed advies, alleen ik kan er ook wel een beetje gek van worden. Je hebt met de band al discussie over wat we wel en niet moeten doen, en dan komt hij daar nog eens bij.

Wat voor advies geeft hij nog meer?
Willem: Hij vindt dat je echt eagerness moet laten zien, dat je écht wil optreden.
Sam: De persoon die het meeste wil dat we onze jeugdigheid behouden, dat is wel Cees.

Willem, jij zegt in een documentaire die over jullie gemaakt is dat je bang bent om dat jeugdige kwijt te raken – wat bedoel je daar precies mee?
Willem: Daar bedoel ik niet echt de muziek zelf mee, daar heb ik wel vertrouwen in. Alleen moeten we nu opeens wel écht goed zijn; eerst had ik het idee dat iedereen ons toch wel leuk vond, omdat we zo jong waren. Achttien is niet superoud, maar je komt wel in de buurt van andere bands die heel goed zijn.

Wat hebben jullie de afgelopen jaren geleerd?
Sam: Het kwam ons in het begin allemaal heel erg aanwaaien. Het ging heel erg snel, en ik denk dat we zeker de afgelopen anderhalf jaar met producer Michel Schoots (ook producer van Mozes and the Firstborn, red.) erbij echt zijn gegroeid. De muziek is volwassener geworden, en wij ook.

Hebben jullie bewust iets gedaan om van dat Arctic Monkeys-imago af te komen?
Sam: Toen we net begonnen, waren we alle vier heel erg gek van de Arctic Monkeys en van vergelijkbare bands, nu luister ik wel meer verschillende dingen. Willem en Ruben zijn veel meer Amerikaanse muziek gaan luisteren, dat heeft heel veel invloed gehad. Maar ik denk sowieso dat we muzikaal allemaal wat gegroeid zijn en dat we daardoor meer een eigen sound hebben.
Willem: Ik denk dat je nog steeds wel aan onze muziek kan horen waar wij zelf naar luisteren, alleen zijn we meer aan ons eigen geluid gaan werken. Ik denk dat Michel daar ook een rol in heeft gespeeld, hij heeft ons heel veel duidelijkheid gegeven. Wat is hét moment van de dag om jullie album op te zetten?
Willem: Ik vind van twaalf tot één, ‘s middags.
Ruben: Want in de avond moet je gewoon naar nog veel betere muziek luisteren.
Willem: Ja, dan moet je naar echte bands luisteren.

Wat zijn de echte bands dan?
Willem: The Pixies, Kendrick Lamar, Pavement, Led Zeppelin, Ought.

En de vetste Nederlandse band van dit moment?
Allemaal tegelijk: Mozes and the Firstborn.
Camiel: Wij hebben een jaar naar hun plaat geluisterd, en het is supervet dat die gasten zelf dan naar je toekomen en zeggen dat ze jouw plaat ook tof vinden. Dat ze zelfs een stukje van de plaat neuriën, dat is heel erg gaaf.

Hoe ziet een normale vrijdag er voor jullie uit?
Ruben: Je staat om half acht op. Je gaat naar de fucking school. Dat zit je uit. Bij sommige lessen denk je echt: kom op, you gotta be kidding me.
Willem: Ja en dan ga je met vrienden hangen en biertjes drinken, een jointje roken, en dan ga je slapen.

Wat doen jullie buiten school nog meer behalve muziek maken, blowen, pizza’s eten en naar de Aldi gaan?
Camiel: Ik ga het niet zeggen, dat klinkt echt te gay.
Kom op Camiel!
Fotograferen. Sinds wanneer is dat gay?
Het is zo dom als je een interview met een bandje leest en dat de drummer dan zegt dat ie van fotograferen houdt. Dan zou ik denken: wow, jij hebt echt een probleem. Ik zou dat niet trekken.

Hoe zit het met jullie fame op school en het effect daarvan op vrouwen?
Sam: We zitten echt aan de onderkant van de voedselketen. Kom morgen tijdens de eerste pauze om tien over tien langs, dan zie je ons alleen en huilend in een hoekje staan.
Willem: Bij deze twee mannen valt het nog wel mee (wijst naar Sam en Ruben, red.). Deze (Sam) heeft gemiddeld ongeveer anderhalve vriendin per maand.
Sam: Stoer zijn omdat je in een bandje zit is wel van een tijdje terug – volgens mij vindt niemand ons cool op school.

Het album A Funny Sunrise is uit op Top Notch. Geef er hieronder een slinger aan en/of koop hem hier.