What’s up met thrash metal anno 2014?

Met mijn 24 jaar oud ben ik inmiddels een redelijk volwassen gast. Dat komt natuurlijk niet zonder zijn consequenties: zaken als “de kapotte cv-ketel” houden me bezig, en katers beginnen langzaamaan ook wat langer te duren. Maar tegelijkertijd ben ik nog gewoon een jonge gast, vol naïeve dromen en jeugdige energie. Ook op muzikaal gebied. Ik voel me toch net even te oud voor punk, en nog veel te jong (en kinderloos) om me over te leveren aan de tedere emoties van singer-songwritermuziek. Ik ben nog steeds jong, bebaard en vol met energie die ik niet in mijn volwassen kantoorleven kwijt kan. Waar moet ik het zoeken?

Ik begin weer te flirten met een oude ex-liefde van me: thrash metal. Bands als Metallica vormden de soundtrack van mijn middelbare schooltijd. Maar die ken ik nu wel. What’s up met de nieuwe lichting kids die bands zijn begonnen? Hoe klinkt thrash anno 2014? Ik ging op onderzoek uit.

EEN KORTE HISTORIE
Thrash ontstond in de vroege jaren ’80, toen muziek een flinke schop onder z’n reet verdiende. De jeugd, die tegen een weinig hoopvolle toekomst aankeek, ontdekte de relatief jonge hardcore punk en de New Wave of British Heavy Metal. Stel je voor: je bent jong, dronken, gedesillusioneerd, en ontdekt Black Flag, The Bad Brains, Angry Samoans, Minor Threat, Discharge, én Black Sabbath, Judas Priest, Motörhead en Venom. Dan start jij toch ook een boze-blanke-jongens-metalband?

Thrash combineerde de absurd snelle drumbeats van hardcore en fuseerde ze met de technische gitaarstijl van NWOBHM. Het resultaat werd het agressiefste, snelste, luidste, donkerste, meest dronken muziekgenre van de jaren ’80. De vier bekendste bands, beter bekend als “The Big Four” zijn Metallica, Megadeth, Slayer en Anthrax. Ze worden nog steeds gezien als de eerste, beste en meest iconische thrash metalbands. Andere bands, minder bekend maar net zo invloedrijk, zijn Kreator, Exodus, Testament en Overkill.

Maar goed. Al die oude bands kennen we nu wel. Tijd voor wat nieuwe shit.

IRON REAGAN

Negen seconden is een prima lengte voor een nummer. Of twaalf. Kijk maar naar Iron Reagan, die doen ‘t toch ook? Het keiharde debuutalbum

The Tyranny of Will

kwam in september 2014 uit bij het label Relapse Records, dat bekend staat om haar nogal

in your face

muzieksmaak. De band is een een soort ‘supergroep’ van leden van Municipal Waste en Darkest Hour, maar ‘super’ betekent in dit geval niet dat de muziek ineens een stuk moeilijker is geworden. Sterker nog, dit is fucking rechttoe rechtaan crossover / party thrash, die meer van hardcore punk leent dan van heavy metal. Gelukkig voor de mosh-ervaring schrijft de band ook wat uitgebreidere nummers van twee minuten. Of anderhalf.

LOST SOCIETY

De Finse jonge honden waar Noisey

eerder al warm

voor liep. De leden zijn gemiddeld iets van 19, maar zijn wel 1) sneller dan de rest, 2) harder dan de rest en 3) gewoon beter dan de rest. En dan ook nog ‘s een van de weinige metal bands met een beetje humor. In 2013 kwam debuutalbum

Fast Loud Death

uit, in april 2014 opgevolgd door

Terror Hungry

. De nieuwe nummers zijn iets minder humoristisch maar boeten niet in op hoe fucking br00tal ze zijn. Zonder twijfel de beste nieuwe thrash band van ‘t moment.

VEKTOR

Deze gasten zijn bloedserieus. Maar echt. Dit is geen party thrash. De muziek laat zich eerder omschrijven als ‘fucking lijpe shit’. De basis is thrash, maar uitgebreid met prog invloeden en death metal. Het resultaat is ingewikkelde, oprecht enge shit waarmee ze ook de invloeden van oude bands als Slayer en Metallica totaal ontstijgen. Dit jaar heeft de band getourd met Iron Reagan en EyeHateGod, en voor volgend jaar staat er een nieuw album in de planning.

WARBRINGER

Dit is de hardste band die ooit in de Billboard Heetseakers Chart heeft gestaan. Warbringer bestaat uit woedende blanke mannen, die al hun sores eruit beuken in muziekvorm. De nummers trekken overal inspiratie uit: klassieke muziek, death metal, hardcore punk, stadion rock, black metal, rock ‘n’ roll, je kunt het zo gek niet bedenken. Maar dan wel onder de noemer thrash. En onder al het duivelse lawaai schuilen ook nog echt ‘nummers’, met refreinen en bruggetjes en shit. Met alle invloeden komt helaas ook een bijpassende waslijst aan ex-leden: sinds mid-2014 zit Warbringer zonder drummer en gitarist. Het is dus nog even wachten op nieuwe muziek.

LICH KING

Wat krijg je als je een paar rasechte nerds, inclusief bril en wat overgewicht, anno 2014 in een thrash band zet? Dan krijg je Lich King. Ter illustratie: de ‘echte’ Lich King is een karakter uit World of Warcraft. Maar eerlijk is eerlijk, de band heeft de chops. En de humor. Check hun sociale media maar. Het charmante van deze band is dat ze veel van het werk zelf doen: ze boeken hun eigen shows, doen hun eigen (fucking dope) artwork, brengen hun eigen muziek uit en hebben in het verleden hun eigen albums geproduceerd. Dat laatste ging ze blijkbaar wat minder goed af. Onlangs kondigde Lich King een nieuw album aan met heropnames van oude nummers, omdat hun oude shit naar eigen zeggen gewoon nergens naar klonk.

TOXIC HOLOCAUST

Als je van echt lompe, lelijke thrash houdt, luister je naar Toxic Holocaust. Je zou het geheel kunnen omschrijven als Motörhead die death metal-achtige thrash speelt. Oorspronkelijk begon frontman Joel Grind de band als eenmansproject. Hij nam de eerste drie albums helemaal lekker in z’n eentje op, inclusief drums, bas, gitaren en vocalen. Pas later mochten zijn live bandleden ook op de albums meespelen. Toxic Holocaust bestaat al sinds 1999 en is inmiddels een gevestigde naam binnen de moderne thrash, maar mag absoluut niet ontbreken in dit lijstje. Check hierboven de vorig jaar verschenen single Acid Fuzz (Relapse Records).

RINGWORM

Hoewel er eigenlijk veel ziekere bandnamen bestaan (Prostitute Disfigurement, iemand?), word ik toch altijd een beetje ongemakkelijk van de naam Ringworm. En de muziek is niet veel anders. De band komt uit Cleveland, Ohio en dat hoor je. Het wringt, het schuurt en het is rauw. Het schijnt dat in Cleveland de zomers heet en benauwd zijn, en de winters ijskoud en besneeuwd. En ik vermoed dat Ringworm airco noch cv-ketel bezit. Zanger James Bulloch heet niet voor niets “The Human Furnace”. Zo rauw, kwaad en koud heeft crossover thrash nooit geklonken. De band bestaat al sinds 1989, wat ze gelijk bombardeert tot de oudste rotten uit deze lijst. De formule die Ringworm hanteert is in de loop der jaren ook maar weinig veranderd: het album Hammer of the Witch dat in 2014 uitkwam staat weer bol van de boze, nare crossover thrash klassiekers.

DUST BOLT

Als Slayer en Sepultura ooit een misvormd, buitenechtelijk, lelijk kind konden krijgen, zou het Dust Bolt heten. Wat toch eigenlijk meer een naam is voor de oude, trouwe hond van de sheriff in een cowboyfilm. Dust Bolt is een Duitse band, en overduidelijk beïnvloed door de Bay Area thrash, inclusief de witte honkbalsokken. Ze brachten in juni van dit jaar hun tweede album uit, Awake The Riot, bij het Oostenrijkse label Napalm Records. Zoals het hoort bij retro-thrash, zingt de band over onderwerpen als de nucleaire apocalyps, sociale politieke shit en vet hard thrashen.

VIOLATOR

Qua jeugdige energie zijn Violator prima te vergelijken met Lost Society, qua toon en sfeer totaal niet. Dit is keiharde Braziliaanse favela-thrash, met thema’s als de doodstraf, oorlog, vrouwenrechten, armoede, racisme, politieke corruptie en kapitalisme. Hun tweede album Scenarios of Brutality kwam vorig jaar uit en bevat samples van Malcolm X speeches, en een bijbehorende tekst over de achtergrond van de band. Violator omschrijft zichzelf niet expliciet als politieke band, maar kan ook niet ontkennen dat ze in een “fucked up Third World country” zijn opgegroeid. Dat wil ook niet zeggen dat de band geen satanistische hokjes aftikt: hun Violent Mosh EP uit 2004 kwam in een gelimiteerde oplage van 666.

Kaj Bos werkt bij War Child en speelt zelf ook in een thrash metalband genaamd TDTMCM.