FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

ADV. Station to Station Update 1 - Slapen kan later

Onder leiding van curator Doug Aitken reist een bont gezelschap van wereldwijd gerespecteerde kunstenaars en muzikanten van 6 t/m 28 september van New York naar San Fransisco. Bij ieder van de 10 stops die de trein onderweg maakt, vindt een topfestival pl

STATION TO STATION: Onder leiding van curator Doug Aitken reist een bont gezelschap van wereldwijd gerespecteerde kunstenaars en muzikanten van 6 t/m 28 september van New York naar San Fransisco. Bij ieder van de 10 stops die de trein onderweg maakt, vindt een topfestival plaats. Sef en Tess Milne kregen van Levi’s een ticket en doen verslag van wat ze zien, proeven, horen en ervaren.

SEF:

We zijn er. Brooklyn. Na een korte wandeling door de Fulton Street Mall, waar ons hotel zit, begon het circus al een beetje. Er stond een passagiersbus klaar, die ons naar een diner in het Wythe Hotel bracht. Een driegangendiner met crazy lekker eten en goed gezelschap.

Advertentie

Wij zaten aan tafel met Jonathan Kirby – de belangrijkste mensweardesigner van Levi's en fulltime bloedtopper. Een avond gevuld met wijn en goeie verhalen in een Iers accent. Ik begon tijdens dit etentje te beseffen waar we aan begonnen zijn: een gekke reis met heel veel ontmoetingen en rare combinaties. Na het toetje verplaatste het gezelschap zich naar een rooftopbar, en rooftopbars zijn master, vooral in New York.

Het leek erop dat iedereen verstandig vroeg zijn nest in zou kruipen, dus belde ik mijn New Yorkse vriend Dice The God en samen met Tess hebben we daarna nog de nodige clubs aangedaan. We zijn in New York, slapen kan later. Hele toffe clubs, hele rare mensen.

Deze reis draait om rare combinaties en onverwachtse ontmoetingen. Het idee is om een heleboel creatieve mensen op een trein te gooien, het geheel door elkaar te schudden en te kijken wat er gebeurt. Topidee, als je het mij vraagt.

Dag 2

Geen kater. Yousef vs NY: 1-0. Vandaag hadden we wat meer tijd om door de stad te lopen. Eerst deden we wat sightseeing in Brooklyn (is het nieuwe stadion van de Nets nou wel of niet van Jay Z – ik begrijp het niet meer) en later hookten we op met vrienden van mij in de buurt van Bleecker Street.

Zij namen ons mee langs wat tentjes, toffe winkels en boden hier en daar wat extra info, als "daar woont Kanye West" of "daar woont Moby". Moby's huis is een stuk mooier dan dat van meneer West, kan ik je melden. We hadden niet veel tijd, want om kwart over zes stond er alweer een bus klaar om ons naar het eerste echte evenement van Station to Station te brengen.

Advertentie

Dat was in Riverside Studio's in Brooklyn, een grote, loodachtig zwarte filmstudio waar een ongeloofwaardig mooie zonsondergang ons verwelkomde. #nofilter

Ik was super benieuwd naar wat er allemaal zou gaan gebeuren, want een greep uit de kunstenaars en muzikanten van de trein gaf hier alvast een voorproefje op de reis. Een zwarte college-drumband begon buiten te spelen, liep vervolgens naar binnen om daar het stokje over te dragen aan No Age, een rockband.

Een soort cowboy deed allemaal bizarre shit met twee zwepen, en twee stokoude rockers van The Suicides maakten ongelofelijk kutmuziek, maar waren wel echt sick om te zien. Meer bejaarden zouden neplederen broeken en witte zonnebrillen moeten dragen, vind ik.

Er was videokunst, er waren installaties, hipsters en hotdogs. Ideaal. Volgens mij zijn er geen regels en gaat het echt om de kruisbestuivingen en de verrassingen. Het besef dat we echt meegaan met deze reis begon mij gisteravond eigenlijk pas te dagen na een ontmoeting met Andrea. Zij was in haar eentje uit Washington gekomen, speciaal om een installatie van Ernesto Neto te zien. Dat was een tent met roze licht, stalactieten (of -mieten, niemand weet het verschil) en een zachte vloer. Een baarmoederachtige omgeving waar mensen met elkaar in konden liggen.

Toen wij haar vertelden dat wij meegingen met de trein, die zondag vanuit Pittsburgh vertrekt, had ik opeens door hoe bizar het is dat we hier bij mogen zijn. Ik kan niet wachten op alle andere random ontmoetingen en artyfarty experimenten die eraan komen. Rond een uur of elf liep het een beetje ten einde en was er nog een after in een rooftopbar, en rooftopbars zijn master, vooral in New York. De nacht was nog jong maar gelukkig hadden we Dice The God nog. Nog meer clubs, nog meer wodka. I <3 ny.<="" p="">

Advertentie

TESS:

We gaan op reis. Met een trein dwars door Amerika. Aan boord: muzikanten, filmmakers, kunstenaars.

De reis begint in New York. Giechelig als twee tieners die voor het eerst uitgaan, rijden Sef en ik in een Yellow Cab de stad binnen.

DAG 1

Om meteen in de sfeer te komen gaan we uit eten met alle pers die meegaat op de trein. Er zijn mensen uit alle hoeken van de wereld: Polen, Duitsland, Mexico, Canada. Het eten is absurd lekker en de drank slaat er hard in. Het lijkt er sterk op dat de wijnglazen zichzelf op een magische manier bijvullen, want er valt onmogelijk tegenop te drinken. Vlak voordat het eerste gerecht op tafel komt, wandelt een soort donkere versie van Matthew McConaughey het restaurant binnen. Hij loopt naar ons toe en vraagt of ik de bloemen op onze tafel mooi vind. De bloemen zijn zeker niet lelijk, dus ik zeg dat ik ze mooi vind. "That's good," zegt hij, "because I am the flower guy."

Oh, denk ik, wat leuk dat de bloemist ook is uitgenodigd. Vervolgens vraagt hij: "can you help me with this?" Hij begint te klappen en ik klap mee, waarop deze flower guy ineens a capella begint te zingen. Alle tafels vallen stil en iedereen klapt mee. Als het voorbij is vertelt de flower guy een verhaal over een man genaamd Levi Strauss, over hoe hij per trein een reis van New York naar San Francisco maakte. Het wordt een van de beste speeches die ik in mijn leven gehoord heb. Hij blijkt niet de bloemist te zijn, maar de grote man achter Station to Station. De reis kan beginnen.

Advertentie

DAG 2

Na drie uur slaap word ik helemaal top wakker. Ik kijk in de spiegel, zie geen reden om me te douchen en ga meteen met Sef de straat op. Om elf uur die ochtend slaat de kater in. Auw, ik stink. Gelukkig beginnen we om drie uur alweer met wijn, waardoor ik tegen zessen weer helemaal mezelf ben. Die avond is het grote kickoff feest in Brooklyn, NY. Het uitzicht vanaf de locatie is zo mooi dat je er ansichtkaarten van zou kunnen drukken en daar met gemak vier euro per kaart voor zou kunnen vragen.

De eerste band die speelt is No Age. Ik laat me even meeslepen door de muziek en spring uit dol enthousiasme op de rug van Sef. Het blijkt de rug van iemand anders te zijn – pijnlijk. Op de locatie staan ook drie tenten, gemaakt door een kunstenaar. In een van deze tenten ontmoeten we Andrea, een kunstenares die in haar eentje naar New York is gekomen om in deze tent te hangen. Binnen in de tent is het zo comfortabel als in een baarmoeder, ik zou er wel in willen wonen.

Er wordt wel eens gezegd dat seks zo fantastisch is omdat het alle zintuigen prikkelt. Dit feest deed precies dat. Het bracht alles bij elkaar: muziek, kunst, eten en mensen. En dit feest is nog maar een voorproefje van alles wat nog gaat komen.

Over Station to Station: